Quantcast
Channel: ΕΛΕΥΣΙΣ ΔΙΑΓΟΡΙΔΩΝ
Viewing all 21554 articles
Browse latest View live
↧

Το χρυσόμαλλο δέρας δεν ήταν μύθος!

October 15, 2017, 2:00 am
$
0
0

Το θρυλικό χρυσόμαλλο δέρας συνδέεται με τον αρχαίο μυθικό ήρωα, τον Ιάσονα και τους ναύτες του, γνωστούς ως Αργοναύτες.

Γεωλόγοι μετά από έρευνα καταλήγουν στο συμπέρασμα πως το χρυσόμαλλο δέρας ίσως να μην ήταν αποκύημα φαντασίας και ίσως να αποτελούσε μια πραγματικότητα για τους λαούς της Μαύρης θάλασσας, πιο γνωστή ως
Εύξεινος Πόντος.

Στοιχεία δείχνουν ότι η αναζήτηση για το χρυσόμαλλο δέρας ενδέχεται να βασίστηκε σε κάποιο αληθινό ταξίδι προς την Κολχίδα, ένα αρχαίο βασίλειο, που βρίσκεται στη σημερινή Γεωργία.

Μια πρόσφατη μελέτη για τις μυθικές, χρυσές ακτές της Κολχίδας που δημοσιεύτηκε στο Quaternary International, υποστηρίζει πως ο μύθος βασίζεται πάνω σε ένα αληθινό ταξίδι που πραγματοποιήθηκε πριν από περίπου 3.500 χρόνια. Στον μύθο του Ιάσονα, μία ιστορία που χρονολογείται από το 1.100 ως το 800 π. Χ, το χρυσόμαλλο δέρας ήταν η προβιά από το ιερό κριάρι που έστειλε η Νεφέλη για να σώσει τον γιο της τον Φρίξο από την θυσία που ήθελε να κάνει ο πατέρας του.



Πράγματι το κριάρι άρπαξε και έσωσε τον Φρίξο και την Έλλη και τους πήγε στην Κολχίδα. Εκεί ο Φρίξος θυσίασε το κριάρι στον Δία και χάρισε το δέρμα, την προβιά του δηλαδή, στον βασιλιά της Κολχίδας που τον φιλοξενούσε.



Αργότερα, ο βασιλιάς Πελίας της Λοκρίδας στη Θεσσαλία, επειδή φοβόταν ότι θα έχανε τον θρόνο του από τον Ιάσονα σύμφωνα με κάποιο χρησμό, υποσχέθηκε στον Ιάσονα ότι θα του παραχωρούσε τον θρόνο, αν εκείνος του έφερνε πίσω το χρυσόμαλλο δέρας.

Ο Ιάσων οργάνωσε μια εκστρατεία από την Ιωλκό με προορισμό την Κολχίδα και συγκέντρωσε πλήθος ηρώων, τους λεγόμενους Αργοναύτες με σκοπό να βρει και να φέρει πίσω το χρυσόμαλλο δέρας.

Οι Αργοναύτες επιβιβάζονται στο πλοίο που είχε κατασκευάσει ο Άργος γι ´αυτό και το πλοίο ονομάστηκε Αργώ και αρχίζουν το ταξίδι της αναζήτησης. Φτάνουν στην Κολχίδα, τη σημερινή Γεωργία και μετά από πολλές περιπέτειες φέρνουν την αποστολή εις πέρας με την βοήθεια της Μήδειας, ξακουστής μάγισσας και κόρης του βασιλιά της Κολχίδας.

Έτσι, ο Ιάσονας επέστρεψε νικηφόρος στην Ιωλκό με την Μήδεια ως σύζυγό του και με το χρυσόμαλλο δέρας. Υπάρχουν πολλοί συμβολισμοί και πιθανές ερμηνείες για τον μύθο αυτό. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι συμβολίζει τη βασιλική δύναμη, τη συγχώρεση των θεών ή τον πλούτο της Κολχίδας.

Σύμφωνα με το sciencenews, ο γεωλόγος Άβταντιλ Οκροστσβάριντζε του πανεπιστημίου Τμπίλσι στη Γεωργία και οι συνάδελφοί του, συνδέουν τον προορισμό του Ιάσονα με την ιστορία εξόρυξης χρυσού στην περιοχή. Στην περιοχή Σβανέτι είναι γνωστό πως υπάρχουν κοιτάσματα χρυσού στις πετρώδεις περιοχές αλλά και στα ρυάκια. Οι ντόπιοι συνηθίζουν να βυθίζουν τις προβιές μέσα στα ρυάκια για να παγιδεύουν τα ψήγματα χρυσού, φτιάχνοντας έτσι »χρυσές προβιές».

Αυτή η τεχνική, που εφαρμόζεται εδώ και χιλιάδες χρόνια, οδηγεί τους γεωλόγους και τους ιστορικούς στο συμπέρασμα ότι η περιοχή είναι η ίδια περιοχή με την αρχαία Κολχίδα που αναφέρεται στον μύθο με το χρυσόμαλλο δέρας.

Οι μελετητές ερευνούν το ενδεχόμενο ο μύθος του Ιάσονα και των Αργοναυτών να βασίζεται σε μια αληθινή αποστολή των αρχαίων με σκοπό να μάθουν τα μυστικά της εξόρυξης χρυσού ή για να βρουν προβιές γεμάτες με ψήγματα χρυσού.



Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι η ιστορία του Ιάσονα και των Αργοναυτών είναι προϊόν μυθοπλασίας των αρχαίων. Η λέξη μύθος σήμαινε ιστορία ή αφήγηση, αλλά η ετυμολογία της παραπέμπει στη λέξη αλήθεια. Επίσης, σχετίζεται με το ρήμα «μυώ» που σημαίνει διδάσκω κυρίως για μυστήρια.

Σύμφωνα με την MailOnline, τα αρχαία χειροτεχνήματα που βρέθηκαν στα χωριά γύρω από το Σβανέτι ίσως είναι ένδειξη ότι οι χωρικοί εφάρμοζαν κάποιες μεθόδους εξόρυξης του χρυσού και είχαν αναπτύξει την χρυσοχοΐα. Ένα χρυσό γλυπτό λιοντάρι που χρονολογείται το 2.000 π. Χ αποτελεί δείγμα της τεχνοτροπίας των χωρικών.
Ο καθηγητής Οκροστσβάριντζε λέει ότι η χρυσοχοΐα ήταν πολύ αναπτυγμένη στα αρχαία βασίλεια της Γεωργίας. Οι έρευνες έδειξαν ότι η περιεκτικότητα των ποταμών σε χρυσό ήταν πολύ μεγάλη στην περιοχή, γεγονός που εξηγεί πως δημιουργήθηκαν οι θρύλοι. Ο καθηγητής Οκτροστσβάριντζε υποστηρίζει ότι τα κοιτάσματα χρυσού στην περιοχή είναι τόσα ώστε το Σβανέτι να θεωρείται πλούσιο στο ευγενές αυτό μέταλλο.



«Αφού συγκρίναμε τα στοιχεία, τα γεωλογικά δεδομένα, τους μύθους και τις ιστορικές πηγές, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι ο Ρωμαίος ιστορικός Αππιανός ο Αλεξανδρεύς (90-170 π. Χ) είχε δίκιο όταν έλεγε ότι είχε ιστορική βάση ο μύθος των Αργοναυτών που ξεκίνησαν εκστρατεία για να βρουν το χρυσόμαλλο δέρας στην Αρχαία Κολχίδα και ότι βασικός σκοπός τους ήταν να μάθουν την τεχνική συλλογής ψηγμάτων χρυσού από τις κοίτες των ποταμών.
Μια συλλογή από αρχαία χρυσά περιδέραια και βραχιόλια που βρέθηκαν στο Βάνι, στην δυτική Γεωργία.

Η κακοτυχία του Ιάσονα

Όσο για τον Ιάσονα, παρά τη φήμη που είχε το χρυσόμαλλο δέρας ότι έφερνε καλή τύχη, στον ίδιο έφερε μάλλον ατυχία. Σύμφωνα με τον μύθο, ο Ιάσων πρόδωσε την γυναίκα του, την Μήδεια, όταν ερωτεύτηκε τη Γλαυκή, κόρη του βασιλιά Κρέοντα της Κορίνθου την οποία και έκανε γυναίκα του. Τότε η Μήδεια, πληγωμένη και εξοργισμένη, σκότωσε την αντίζηλό της, αλλά και τα παιδιά που είχε με τον Ιάσονα, τον Μέρμερο και τον Φέρητα.

Ο Ιάσων έπεσε στη δυσμένεια της θεάς Ήρας και ζούσε μόνος και δυστυχισμένος. Κάθε μέρα επισκεπτόταν την Αργώ, το πλοίο του, αναπολώντας τη νικηφόρα εκστρατεία του για να απαλύνει τον πόνο του, όταν ένα σάπιο δοκάρι του πλοίου έπεσε και τον σκότωσε, τερματίζοντας έτσι την ζωή ενός από τους πιο αγαπητούς ήρωες της ελληνικής μυθολογίας. Το χρυσόμαλλο δέρας έμεινε στην ιστορία ως σύμβολο της εξουσίας και του πλούτου μέχρι και σήμερα.
↧
Search

Ο ναός ο αφιερωμένος στον Εμπεδοκλή και ο βίος του.

October 15, 2017, 4:00 am
$
0
0


Γεννήθηκε στον Ακράγαντα, δεύτερη, ως προς τον πλούτο και την δύναμη, πόλη της Σικελίας στην Κάτω Ιταλία. Αξίζει να αναφερθεί ότι είναι ο μόνος γηγενής πολίτης μιας δωρικής πολιτείας που έπαιξε μεγάλο ρόλο στην ιστορία της φιλοσοφίας. Η σύγχρονη κοινωνία της πόλης που γεννήθηκε τον τιμά
ονομάζοντας Porto Empedocle το τεχνητό λιμάνι του όρμου του Ακράγαντα. Η καταγωγή του ανάγεται σε αρχοντική και επιφανή οικογένεια. Εγγονός του Εμπεδοκλή το 496 π.Χ. στέφθηκε νικητής σε ιππικούς αγώνες στην Ολυμπία. Ήταν γιος του Μέτωνος ή Αρχινόμου, που κατείχε υψηλό αξίωμα στη διακυβέρνηση του τόπου του. Μάλιστα, όπως υποθέτουν οι ειδικοί, το δεύτερο από τα παραδιδόμενα ονόματα του πατέρα του Εμπεδοκλή δεν είναι κύριο αλλά προσηγορικό του δημοσίου λειτουργήματός του. Ο Μέτων, πρωταγωνιστής στις πολιτικές διαμάχες του τόπου το 470 π.Χ,. συνέργησε στην κατάλυση της αριστοκρατικής τυραννίας του Θρασυδαίου, που είχε διαδεχθεί τον πατέρα του Θήρωνα. 
Ο ναός ο αφιερωμένος στον Εμπεδοκλή.



Ο Εμπεδοκλής συνεχίζει και συμπληρώνει το έργο των προγόνων του. Όταν η μερίδα των ολιγαρχικών φάνηκε να επανακτά την ισχύ της, επιτίθεται εναντίον της, κήρυκας και προστάτης των δικαιωμάτων του λαού. Επανιδρύει την δημοκρατία. Λέγεται μάλιστα ότι του προσέφεραν το βασιλικό στέμμα, αλλά το απέρριψε με περιφρόνηση. Με αυτήν του την χειρονομία θυμίζει μια ανάλογη χειρονομία του εφάμιλλου με αυτόν στη φιλοσοφία Ηράκλειτου.

Ο βίος του είναι γεμάτος με απόκρυφες ιστορίες και θαύματα που αγγίζουν τα όρια του μύθου. Στο πρόσωπο του οι Ακραγαντίνοι δεν έβλεπαν μόνο έναν μεγάλο φιλόσοφο αλλά και έναν άξιο πολιτικό, ιατρό, μάντη, μάγο και ποιητή. Ο ποιητής Κωστής Παλαμάς αναφέρει γι'αυτόν ότι εμφανιζόταν παντού και ασκούσε την περίφημη χάρη του, δραστήριος πολιτικός, τολμηρός φιλόσοφος, χρυσόστομος ρήτορας, μεγαλεπήβολος μηχανικός, πανεπιστήμων ερευνητής, γιατρός, θεόσοφος, μάγος, κύριος όλων των ειδών του λόγου, ευρετής της ρητορικής, όπως τον αποκαλεί ο Αριστοτέλης, ραψωδός, υμνωδός, όπως ο ίδιος αποκαλεί τους ποιητές, ιερέας, προφήτης. Τονίζει ότι κατευνάζει και διεγείρει τους ανέμους, ότι θεραπεύει τις ασθένειες και τα γηρατειά, ότι επαναφέρει νεκρούς στη ζωή, και ότι όλοι τον τιμούν ως θεό. Κάθε φορά που μπαίνει στις πόλεις οι άνθρωποι τον περιστοιχίζουν και ζητούν τη βοήθειά του, του ζητούν να θεραπεύσει κάθε είδους ασθένεια και τον προκαλούν για προφητείες.

Η ζωή του υπήρξε αντικείμενο πολλών μυθοπλασιών και, σύμφωνα με τις δοξασίες του περί μετενσάρκωσης, ήταν κι ο ίδιος, όπως δηλώνει, δαίμονας που έπεσε σε βαρύ αμάρτημα, ξέπεσε από τη θεϊκή φύση του και πέρασε διαδοχικά από σώμα ζώου, φυτού και ανθρώπου, περιπλανώμενος στο σύμπαν, προορισμένος όμως, αργά ή γρήγορα να ξαναπάρει την αρχική του φύση.

Μεταξύ των παραδόσεων που αφηγείται ο Διογένης Λαέρτιος για τον θάνατο του Εμπεδοκλή (Βίοι Φιλοσόφων, Η΄ 69-72), είναι ότι αναλήφθηκε στον ουρανό αποθεωθείς, καθώς και ότι ρίχτηκε στον κρατήρα της Αίτνας.

Από τα σωζόμενα αποσπάσματα των έργων του Εμπεδοκλή εξάγεται ότι ο συγγραφέας τους, εκτός από τη γενική Φυσική, είχε και ειδικότερες γνώσεις Φυσιογνωσίας και Ιατρικής, ιδιαίτερα Φυσιολογίας, Ανατομίας και Εμβρυολογίας, και ότι έτσι συνδεόταν με τη μεγάλη ιατρική παράδοση της Κάτω Ιταλίας.

Σ'έναν ιδιαίτερο χώρο, όπου δέσποζαν οι ορφικές και οι πυθαγόρειες διδασκαλίες, ο Εμπεδοκλής δημιούργησε τη δική του φιλοσοφία, στο περιεχόμενο της οποίας είναι φανερή η επίδραση των παραπάνω ιδεών, καθώς και της σκέψης των προγενεστέρων του φιλοσόφων, ιδίως του Παρμενίδη, στου οποίου τη γλώσσα και τη σκέψη οφείλει πολλά. Είναι πολύ πιθανή η μαρτυρία ότι ο Εμπεδοκλής είχε μαθητεύσει σε Πυθαγόρειους, άποψη που ενισχύεται από την επίδραση στον τρόπο γραφής του.

Αναμφίβολα, κύρια φιλοδοξία του Εμπεδοκλή δεν ήταν η αναγνώριση της φιλολογικής ευφυΐας του, όσο η παραδοχή από τους ανθρώπους, ως πραγματικής αποστολής του, της προφητικής και ιερατικής, της μυστηριακής, με μια λέξη, δράσης του[εκκρεμεί παραπομπή]. Φαίνεται ότι η ζωή του ήταν πολύ σεμνή και μεγαλοπρεπής, ότι του απονέμονταν ύψιστες τιμές και κυκλοφορούσαν διαδόσεις για εξαίρετες πράξεις του και θαύματα.

Ο Εμπεδοκλής είναι το σύμβολο της ποιητικής μεγαλοφυΐας. Το άριστο κριτήριο της αξίας του Εμπεδοκλή είναι τα έργα του. Ο Εμπεδοκλής ήταν ο τρίτος και τελευταίος φιλόσοφος μετά τον Ξενοφάνη και τον Παρμενίδη, που διάλεξε να εκθέσει τη φιλοσοφία του σε στίχους, και μάλιστα σε δακτυλικό εξάμετρο. Με δεδομένη αυτή την επιλογή του μέτρου σε συνδυασμό με την ιωνική διάλεκτο στην οποία είναι γραμμένοι οι στίχοι, γίνεται κιόλας αισθητό ένα από τα πιο βασικά χαρακτηριστικά της ποίησής του: η σχέση με το έπος και συγκεκριμένα με τον Όμηρο και τον Ησίοδο, των οποίων η μελέτη επηρέασε βαθιά το έργο του. Χρησιμοποίησε τον έμμετρο, πιθανώς για να προσδώσει στο έργο του αποκαλυπτικό κύρος. Θεωρείται ο τελευταίος προσωκρατικός που εκθέτει τη διδασκαλία του έμμετρα, αλλά και ο τελευταίος προσωκρατικός που βρίσκεται υπό την επήρεια της θεογονικής παράδοσης.

Ο Εμπεδοκλής ήταν δεινός περί την φράσιν η δε γλωσσική έκφρασή του είναι χυμώδης, προδίδει ενθουσιαστική ορμή και φαντασία, παράγει πλήθος νέων ποιητικών εικόνων και σχημάτων, προσφέρει ένα μεγάλο αριθμό λέξεων, που συναντούμε για πρώτη ή και για μοναδική φορά στην αρχαία Γραμματεία («ἅπαξ εἰρημένα»).

Στο συγγραφικό έργο του Εμπεδοκλή αποδίδονται πολύ περισσότερα έργα από αυτά που σώζονται. Συγκεκριμένα έγραψε το Περί Φύσεως (2.000 στίχοι). Από τα σωζόμενα αποσπάσματα, συναθροίζοντας τα σε θεματικές ενότητες μας επιτρέπεται να φανταστούμε το περίγραμμα του έργου. Στο Περί Φύσεως προσπαθεί να δώσει τις βασικές αρχές της φυσικής φιλοσοφίας του, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από την εναλλασσόμενη κυριαρχία της Φιλίας (=Φιλότης) και της Διαμάχης (=Νείκος) πάνω στα τέσσερα ριζώματα (=πυρ, αήρ, ύδωρ, γη). Η ουσία του σύμπαντος νοείται από τον Εμπεδοκλή σε μια δίχως τέλος μεταλλαγή καταστάσεων από το ένα στα πολλά και από τα πολλά στο ένα.

Αξιόλογη είναι η θεωρία για τη γένεση των οργανικών όντων, η οποία αναπτύσσεται με βασικό άξονα την εξέλιξη, γεγονός που έκανε τον αρχαίο στοχαστή να θεωρείται πρόδρομος του Δαρβίνου.

Η εξελικτική αυτή θεωρία αποτελείται από τέσσερα στάδια: στο πρώτο η γη γεννά τα οργανικά μέλη του σώματος των ζώων διαχωρισμένα, στη δεύτερη τα μεμονωμένα οργανικά μέλη συνενώνονται σε τερατώδεις μορφές, στην τρίτη οι τερατώδεις μορφές που προέκυψαν δεν κατορθώνουν να επιβιώσουν και παραχωρούν τη θέση τους σε νέους τύπους ζώων που έχουν την ικανότητα να συνεχίσουν τη ζωή τους, στην τέταρτη περίοδο γεννιούνται τα οργανικά όντα, όχι από τη γη αλλά το ένα από το άλλο.

Το άλλο μεγάλο έργο του Ακραγαντινού σοφού που σώθηκε ως τις μέρες μας έχει τίτλο Καθαρμοί (3.000 στίχοι), το οποίο περιέχει τη διδασκαλία μιας ξενόφερτης θρησκευτικής αίρεσης, σύμφωνα με την οποία αυτό που λέμε ψυχή του ανθρώπου είναι μια αυθυπόστατη οντότητα, ανεξάρτητη από το σώμα και ότι εξ αιτίας κάποιου παραπτώματός της έχει καταδικαστεί να κατοικεί μέσα σε σώματα φυτών, ζώων ή ανθρώπων ως την τελική κάθαρσή της για την οριστική επιστροφή στον τόπο της καταγωγής της. Οι Καθαρμοί είναι μια έκθεση της αποκρυφιστικής ζωής του Εμπεδοκλή ως Μύστη.

Από τα δύο αυτά μεγάλα έργα του Εμπεδοκλή οι διασωθέντες στίχοι στο έργο Περί Φύσεως είναι περίπου 350 και στο έργο Καθαρμοί λίγο περισσότεροι από 100. Γίνεται φανερό ότι ως εμάς έφτασε μόνον το 16 με 20% του συνολικού του έργου. Ποσοστό πολύ μεγαλύτερο από ό,τι στην περίπτωση των άλλων προσωκρατικών φιλοσόφων.

Αναφέρονται και μερικά ακόμα έργα ως δικά του όπως:

Ένα ποίημα, που αναφερόταν στην εκστρατεία του Πέρση βασιλέα, με τίτλο Ξέρξου διάβασις ή Περσικά.
Ένας ύμνος στον θεό του φωτός, με τίτλο Προοίμιον εις Απόλλωνα.
Τραγωδίαι, για τις οποίες όμως ο περιπατητικός Ιερώνυμος μαρτυρεί πως ανέρχονταν σε 43 και υποστηρίζει πως είχε δει τα χειρόγραφα. Ο Νεάνθης ο Κυζικηνός γνώριζε μόνον 7, ενώ ο Ηρακλείδης αποδίδει τις τραγωδίες σε έναν συνονόματο του Εμπεδοκλή που σύμφωνα με την Σούδα, ήταν εγγονός του φιλοσόφου.
Δύο επιγράμματα, το ένα προς τον μαθητή του Παυσανία, και το άλλο προς τον Ακραγαντινό γιατρό Άκρωνα.
Πολιτικοί Λόγοι και ο Ιατρικός λόγος που τον αποτελούσαν 600 στίχοι.
Στην κοσμολογία του περιγράφει το κοσμικό γίγνεσθαι ως αιώνια κυκλική πορεία. Τα δύο ορόσημα αυτής της κυκλικής πορείας είναι ο θεϊκός σφαίρος και η χαοτική δίνη, (δίνος) και η συνολική πορεία διακρίνεται σε τέσσερις φάσεις.
  • Στη αρχή επικρατεί απόλυτα η φιλότητα και τα τέσσερα ριζώματα βρίσκονται σε πλήρη αρμονία μεταξύ τους, σε κατάσταση μείξης, στη μορφή του σφαίρου.
  • Κατόπιν η είσοδος του νείκους στον σφαίρο οδηγεί σε διαδικασία σταδιακής διάλυσης και αποσύνθεσης. Μέσω μιας επεκτεινόμενης δίνης τα ριζώματα ξεχωρίζονται και απομακρύνονται. Τα έμβια όντα που δημιουργούνται σε αυτή τη φάση του κοσμικού γίγνεσθαι υπόκεινται στην αυξανόμενη επιρροή του νείκους. Σε αυτή τη φάση βρίσκεται ο κόσμος μας, που βαδίζει σε κατάσταση αυξανόμενης διαμάχης και εχθρότητας.
  • Ο δίνος είναι η φάση της πλήρους κυριαρχίας του νείκους, στην οποία προκαλείται χάος, διάλυση και ολοκληρωτική αποσύνθεση.
  • Εν τέλει εισέρχεται βαθμιαία η φιλότητα και ο κόσμος επιστρέφει στη συγκρότηση του σφαίρου. Η φιλότητα και το νείκος είναι δυνάμεις που ασκώνται πάνω στα τέσσερα στοιχεία τα οποία τα φέρνουν σε κατάσταση ισορροπίας.
  • Στο έργο του Καθαρμοί ο φιλόσοφος αφηγείται τις περιπέτειες ενός δαίμονα, μιας ψυχής δηλαδή που υπό την επίδραση του νείκους υποπίπτει σε σοβαρό παράπτωμα και χάνει την αρχική του αγνότητα. Μέσω αλλεπάλληλων ενσαρκώσεων επιστρέφει και πάλι στην κατάσταση του αθάνατου αγαθού δαίμονα, αφού διαβεί όμως όλους τους κουραστικούς δρόμους της ζωής [DK 39B 115].

Ο Εμπεδοκλής επεξεργάστηκε μια λεπτομερή θεωρία για την αίσθηση, η οποία άσκησε μεγάλη επίδραση στους συγχρόνους του, αλλά και μεταγενέστερους στοχαστές. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία τα αντικείμενα παράγουν «απορροές», οι οποίες μέσω των πόρων του σώματος φθάνουν στα αισθητήρια όργανα, όπου και αναγνωρίζονται από όμοιά τους στοιχεία που ενυπάρχουν μέσα μας. Τούτη η ιδέα τον καθιστά σημαντικότερο εκπρόσωπο της άποψης ότι «γνωρίζουμε τα όμοια μέσω των ομοίων».
Ο Εμπεδοκλής θεωρείται και σπουδαίος φυσικός, αφού καθόρισε τα αίτια των εκλείψεων, μελέτησε την ανάκλαση του φωτός και τη φύση της σκιάς.

  • Ξέρξου διάβασις, ή Περσικά. (έμμετρη εξιστόρηση εκστρατείας του Ξέρξη). Κατά παράδοση (Διογ. Λαέρτ. 8,57) το έργο αυτό κάηκε από την αδελφή του επειδή ήταν ατελείωτο.
  • Προοίμιον εις Απόλλωνα, και αυτό κάηκε από την αδελφή του ή κόρη του, πιθανώς ήταν ύμνος που προσομοίαζε τον Απόλλωνα με τον Ήλιο.
  • Τραγωδίαι. Ο Ιερώνυμος μαρτυρεί ότι είχε δει χειρόγραφα 43 τραγωδιών. Ο Νεάνθης ο Κυζικηνός μαρτυρεί για 7. Ο Ηρακλείδης αποδίδει τις τραγωδίες σε έναν συνονόματο του Εμπεδοκλή που σύμφωνα με την Σούδα, ήταν εγγονός του φιλοσόφου.
  • Ποιητικοί Λόγοι και Ιατρικός λόγος. Έργα σε πεζό λόγο "καταλογάδην". Περί αυτών ουδεμία άλλη πληροφορία υπάρχει.
  • Περί φύσεως των όντων. Σε δύο βιβλία των 2000 στίχων. Από αυτούς έχουν διασωθεί μόνο 340. Το ποίημα αυτό εμιμήθηκαν οι Λατίνοι Λουκρήτιος και Βάρρων.
  • Καθαρμοί. Ποίημα εξιλαστικού χαρακτήρα που μοιάζει των Ορφικών. Κατά πληροφορία του Δικαιάρχου, που διέσωσε ο Αθήναιος (Δειπνοσοφ.14) αυτό απαγγέλθηκε παρουσία του Εμπεδοκλή στα "Ολύμπια"από τον ραψωδό Κλεομένη. Από τους 1000 στίχους των "Καθαρμών"έχουν διασωθεί μόνο 100.
  • Επιγράμματα. Αναφέρονται δύο αποδιδόμενα στον Εμπεδοκλή, ένα για τον μαθητή του Παυσανία και το άλλο για τον Ακραγαντινό γιατρό Άκρωνα. Αμφότερα όμως θεωρούνται ως νόθα.
  • Στην Παλατινή Ανθολογία (ΙΧ 569) σώζονται δύο ποιητικά αποσπάσματα του Εμπεδοκλή.
  • Ρούσσος Ε., Προσωκρατικοί Τόμος Δ΄ Εμπεδοκλής, Εκδόσεις Στιγμή Αθήνα 2007, ISBN 978-960-269-198-4.
  • Χατζόπουλος Ο., Αρχαία Ελληνική Γραμματεία Οι Έλληνες, Προσωκρατικοί Τόμος ΙΑ΄ Εμπεδοκλής, Εισαγωγή Κωστής Παλαμάς, Εκδόσεις Κάκτος Αθήνα 2000, ISBN 960-352-887-0.
  • Χατζόπουλος Ο., Αρχαία Ελληνική Γραμματεία Οι Έλληνες, Διογένης Λαέρτιος Άπαντα Τόμος Δ΄ Βιβλία 8-9, Εκδόσεις Κάκτος Αθήνα 1994, ISBN 960-352-308-9.
  • Εμπεδοκλής, Περί Φύσεως, Εισαγωγή - Μετάφραση - Σχόλια: Α. Λάλου - Π. Σκαρσουλή, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, Αθήνα 1999, ISBN 960-7058-85-2.
  • Κούτουλας Δ., Αρχαίοι Έλληνες Μύστες, Εκδόσεις ΕΣΟΠΤΡΟΝ Αθήνα 2003, ISBN 960-8317-19-3.
  • Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Larousse Britannica, Εκδόσεις Πάπυρος Αθήνα 2007, ISBN 978-960-8322-90-5.
  • Λεξικό Σουίδα, Εκδόσεις Θύραθεν Θεσσαλονίκη 2002, ISBN 960-8097-11-8.
  • Κορδάτου Γ., Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας Τόμοι ΙΙ & ΙΙΙ, Εκδόσεις 20ος Αιώνας,
  • Windelband W. - Heimsoeth H., Εγχειρίδιο Ιστορίας της Φιλοσοφίας, Τομ. Α΄, Μ.Ι.Ε.Τ. (Αθήνα 2001 δ΄), ISBN 960-250-051-4.
  • Καλογεράκος Ι. - Θανασάς Π. "Οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι", στο Ελληνική Φιλοσοφία και Επιστήμη από την Αρχαιότητα έως τον 20ο αιώνα, Ε.Α.Π., (Πάτρα, 2000), ISBN 960-538-290-3.
  • G. S. KIRK / J. E. RAVEN / MALCOLM SCHOFIELD, Οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι, Μετάφραση Δημοσθένη Κούρτοβικ,εκδ.ΜΙΕΤ, Αθήνα,1988, 2006(4η εκδοση),σελ.288-331

↧
↧

Η υπογραφή των Πυθαγορείων στον Μηχανισμό των Αντικυθήρων.

October 15, 2017, 6:00 am
$
0
0


Πανεπιστημιακή Λέσχη Ε.Κ.Π.Α
Η υπογραφή των Πυθαγορείων στον Μηχανισμό των Αντικυθήρων και ο χορός των πλανητών. Διάλεξη
του Ξενοφώντα Μουσά.
‘ὁ γὰρ Πυθαγόρας τοὺς ἀριθμοὺς μεγίστην δύναμιν ἔχειν ἡγούμενος καὶ πάντα εἰς ἀριθμοὺς ἀναφέρων, τῶν τε ἄστρων τὰς περιόδους ’

Ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων είναι ο αρχαιότερος γνωστός
υπολογιστής, το αρχαιότερο πολύπλοκο επιστημονικό όργανο, ο αρχαιότερος μηχανικός Κόσμος, ίσως και ένα αστρονομικό ρολόι, που λειτουργεί με γρανάζια.
 Ο μηχανισμός αυτός κατά την αρχαιότητα ονομάζεται και Πίναξ ή Πινακίδιον, δηλαδή tablet, είναι επιτομή της Φιλοσοφίας των Πυθαγορείων, διότι για να συλλάβεις την κατασκευή ενός μηχανήματος, ενός υπολογιστή, ενός αυτόματου, το οποίο να αναπαράγει τις κινήσεις των ουρανίων σωμάτων, απαιτείται να έχεις α) αντιληφθεί ότι υπάρχει αιτιοκρατία, β) ότι υπάρχουν οι νόμοι της φύσης, γ) ότι οι νόμοι της φύσης εκφράζονται με ακρίβεια μόνον με μαθηματικά, δ) ότι τα φυσικά φαινόμενα κατανοούνται και ερμηνεύονται, ε) ενίοτε δε προβλέπονται με τους νόμους της φύσης, δηλαδή να έχεις αναπτύξει αυτό που σήμερα ονομάζεται μοντελοποίηση στον χώρο των θετικών επιστημών, δηλαδή να έχεις συλλάβει, αναπτύξει και θέση σε πράξη μέρος της Πυθαγόρειας φιλοσοφίας, η οποία θεωρεί ότι όλα είναι μαθηματικά.
Μια συνδιοργάνωση της ομάδας μελέτης της αρχαίας όρχησης του θεάτρου "Δόρα Στράτου", σε συνεργασία με την ερευνητική καλλιτεχνική ομάδα δρυός τόποι της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών & στο πλαίσιο του ερευνητικού προγράμματος Φιλοσοφική Συμβουλευτική &Τέχνη (επιστ. ευθύνης της Άννας Λάζου).
↧

ΤΑΛΩΣ, Ο ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ, ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

October 15, 2017, 8:00 am
$
0
0

















Όταν ο Δίας εγκατέλειψε την Ευρώπη για τον Όλυμπο, της έκανε τρία 

δώρα, το φτερωτό (άγγελο) φύλακα Τάλω, για να την προστατεύει, μια

 φαρέτρα με βέλη, που πετύχαιναν πάντα το στόχο τους και μια σκύλα 

με το όνομα Λαίλαπα, πιστό της φύλακα, αλλά και που κανένα θήραμα 

δεν της ξέφευγε. Ειδικότερα η αρμοδιότητά του Τάλω ήταν:

Α) Η προστασία της Κρήτης από τους εχθρούς της, πετώντας βράχους στα εχθρικά καράβια ή καίγοντας τους εχθρούς με το καυτό χάλκινο κορμί του. Γύριζε τρεις φορές την ημέρα όλη την Κρήτη,

Β) Να γυρίζει με τις χάλκινες πλάκες του νόμου όλο το νησί για 

ενημέρωση του κόσμου και συνάμα να φροντίζει για την εφαρμογή τους,


Γ) Η προστασία της Ευρώπης.
Το σώμα του Τάλλω, σύμφωνα ορισμένους με τους μύθους ήταν όπως

 και των λοιπών ανθρώπων, όμως επειδή ο Τάλως μετέφερε τους νόμους 

που ήταν γραμμένες πάνω σε χάλκινες πλάκες ειπώθηκε ότι ήταν

 χάλκινος. Σύμφωνα με άλλους μύθους το σώμα του Τάλω ήταν από 

χαλκό που του το είχε κατασκευάσει ο Ήφαιστος, για να είναι άτρωτος,

 πλην μιας φλέβας στη φτέρνα του ποδιού του. 

Ωστόσο, αν και πανίσχυρος ο Τάλως, δεν μπόρεσε να αντισταθεί στη

 Μήδεια και στις υποσχέσεις της για αθανασία, που στόχο είχαν να τον

 παγιδέψουν, προκειμένου να μπορέσει να περάσει άθικτη η “Αργώ” από

 την Κρήτη. Σε κάποια στιγμή η Μήδεια κατόρθωσε να υπνωτίσει τον

 Τάλω στον όρμο της Δίκτης (σημερινό «Κόλπο Μεραμπέλλο) και στη

 συνέχεια να του τρυπήσει την αδύνατη φλέβα και έτσι να τον θανατώσει,

 αφαιρώντας το θεϊκό υγρό που κυλούσε μέσα του αντί για αίμα.

 Μια άλλη εκδοχή λέει ότι ο Τάλως πέθανε από τα βέλη του Ποία, πατέρα

 του Φιλοκτήτη.

“εντεύθεν αναχθέντες κωλύονται Κρήτῃ προσίσχειν υπο Τάλω. τούτον

οι μεν του χαλκού γένους είναι λέγουσιν, οι δε υπό Ηφαίστου Μίνωι

δοθήναι· ος ην χαλκούς ανήρ, οι δε ταύρον αυτόν λέγουσιν. είχε δε

φλέβα μιαν από αυχένος κατατείνουσαν άχρι σφυρών· κατά δε το

τέρμα της φλεβός ήλος διήρειστο χαλκούς. ούτος ο Τάλως τρις εκάστης

ημέρας την νήσον περιτροχάζων ετήρει· διο και τότε την Αργώ

προσπλέουσαν θεωρών τοις λίθοις έβαλλεν. εξαπατηθείς δε υπό

Μηδείας απέθανεν, ως μεν ένιοι λέγουσι, δια φαρμάκων αυτώ μανίαν

Μηδείας εμβαλούσης, ως δε τινες, υποσχομένης ποιήσειν αθάνατον και

τον ήλον εξελούσης, εκρυέντος του παντός ιχώρος αυτόν αποθανε’ιν.”

(Απολλόδωρος Α 9,26]

«Ο Μίνωας τον χρησιμοποιούσε (τον Ραδάμανθυ) ως φύλακα των νόμων 

στην πόλη, ενώ στην υπόλοιπη Κρήτη τον Τάλω. 

Ο Τάλως λοιπόν επισκεπτόταν τρεις φορές τον χρόνο τα χωριά,

 επιβλέποντας την τήρηση των νόμων σε αυτά, έχοντας γραμμένους τους 

νόμους σε χάλκινους πίνακες, απ΄ όπου πήρε την ονομασία χάλκινος….

 (Πλάτων, «Μίνως», 318 – 320)



Στατήρας Φαιστού Κρήτης, 280 π.Χ., με τη Λαίλαπα, το σκυλί της

 Ευρώπης και τον Τάλω, προστάτη της Ευρώπης, των νόμων και της

 Κρήτης.



Ο Απολλώνιος Ρόδιος λέει ότι ο Τάλως δολοφονήθηκε από τους 

Αργοναύτες: 

«Από εκεί επρόκειτο να περάσουμε στην Κρήτη, που πλέει στη θάλασσα 

πιο ψηλότερα από τ’ άλλα νησιά, ο χάλκινος Τάλως, πετώντας πέτρες

 πάνω από τον τραχύ βράχο, τους εμπόδιζε να δέσουν τα σκοινιά του πλοίου στην ξηρά, όταν έφταναν στον κλειστό όρο της Δίκτης. («…είργε χθονί πείσματ’ ανάψαι Δικταίην όρμοιο κατερχόμενους επιωγήν..») Ανήκε στο χάλκινο γένος των ανθρώπων που γεννήθηκαν από τις μελιές, ο τελευταίος επιζών από εκείνους τους ημίθεους, και τον είχε δώσει στην Ευρώπη ο γιος του Κρόνου, για να φυλάει το νησί και με τα χάλκινά πόδια του είχε γυρίσει τρεις φορές την Κρήτη. Το σώμα του ολόκληρο και τα μέλη του ήταν φτιαγμένα από άθραυστο χαλκό, αλλά κοντά στους αστραγάλους, στον τένοντα, είχε μια φλέβα γεμάτη αίμα, κι αυτήν, με τα όρια ζωής και θανάτου, την περιέλαβε λεπτός υμένας…..(Αργοναυτικά Δ, 1638 – 1670)


Αργυρός στατήρας Φαιστού Κρήτης, 280 π.Χ., με τον Τάλω να κρατά 

πέτρα, για να την εξαποστείλει κατά των εχθρικών καραβιών και τον 

ταύρο Κρήτης (Ποσειδώνας), πατέρα Μινώταυρου.

photo blogs.sch.gr
 Παράκελσος  ,  lifehub.gr 
↧

«Κώλο με κώλο, Έλληνες»!

October 15, 2017, 10:00 am
$
0
0


Γράφει ο Νικόλαος Λάμπρου *

«Κώλο με κώλο, Έλληνες!»: Φράση του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, που είπε σε μια μάχη κατά την πολιορκία της Τριπολιτσάς - Σεπτέμβριος του 1821. 
Είναι μια τεχνική πολεμικής αναμέτρησης, που οι στρατιωτικοί σήμερα την ονομάζουν «δίζυγον πυρ», όπου ο κάθε στρατιώτης φυλάει (προστατεύει) τα νώτα του άλλου. 
Αμέσως μετά την έναρξη της Επανάστασης του 1821, ο «Γέρος του Μοριά» είχε κατανοήσει, πως η
κατάληψη της Τριπολιτσάς (στο κέντρο της Πελοποννήσου) θα ήταν πρωταρχικής σημασίας για
την Επανάσταση, αφού θα επέτρεπε στις ελληνικές δυνάμεις να ελέγχουν τον Μοριά και να καταλάβουν ευκολότερα τις υπόλοιπες περιοχές. Το ευφυές σχέδιό του ήταν να πολιορκήσουν την Τρίπολη, για να εξαναγκάσουν τους Τούρκους, από έλλειψη τροφίμων και πολεμοφοδίων, να
παραδοθούν. Για την αποτελεσματική πολιορκία, ο Κολοκοτρώνης μαζί με τους άλλους οπλαρχηγούς (παρά την αρχική τους διαφωνία) εγκατέστησε γύρω από την πόλη στρατόπεδα (στην Καρύταινα - στο Βαλτέτσι - στα Βέρβαινα, στην Πιάνα κλπ). Επανειλημμένες προσπάθειες των πολιορκημένων Τούρκων να διασπάσουν τον κλοιό αποτύγχαναν, αφού αποκρούονταν επιτυχώς απ'τους Επαναστάτες. Οι Ελληνικές δυνάμεις ήταν περίπου 10.000 άνδρες. Οι Τούρκοι μέσα στην πόλη ήταν 15.000. Αργότερα όμως προστέθηκαν κι άλλοι από διάφορες περιοχές (Ζούρτσα, Ανδρίτσαινα, Καρύταινα κλπ) για να βρουν στην Τρίπολη, όπως νόμιζαν, μεγαλύτερη προστασία. Έτσι μαζί με τους άνδρες (4.000) του Μουσταφάμπεη, ο αριθμός των πολιορκημένων έφτανε περίπου τις 30.000. Για να αντιμετωπίσουν την έλλειψη τροφίμων, οι Τούρκοι έδιωχναν της Ελληνικές οικογένειες.
Παρά τον αποκλεισμό όμως υπήρχαν και κάποια περάσματα - σε πεδινά μέρη - που ήταν πολύ δύσκολο να φυλαχτούν. Απ'αυτά κάπου - κάπου περνούσαν οι Τούρκοι έξω για ανεφοδιασμό. Κάποτε λοιπόν ο Θ. Κολοκοτρώνης σκέφτηκε να κάνει αποκλεισμό και απ'εκεί. Διέταξε τους άνδρες του να σκάψουν ένα βαθύ χαντάκι και σε μεγάλο μήκος. Όταν μια ομάδα Τούρκων με άλογα πέρασαν ένα πρωί απ'εκεί για να προμηθευτούν τρόφιμα απ'τα γύρω χωριά και είδαν τους Έλληνες να σκάβουν, σκέφτηκαν: «Μωρέ, οι γκιαούρηδες ακόμη δεν ελευθερώθηκαν και βιάζονται να μοιράσουν τον τόπο»! (νομίζοντας ότι βάζουν όρια ιδιοκτησιών).
Το απόγευμα της ίδιας μέρας, γυρίζοντας με τα ζώα κατάφορτα με τη λεία τους βρήκαν τους Έλληνες μέσα στο χαντάκι με τα όπλα στο χέρι, οι οποίοι αντικρίζοντάς τους άρχισαν να τους πυροβολούν. Οι Τούρκοι τάχασαν. Αρχίζουν κι αυτοί το τουφεκίδι κι άναψε η μάχη. Κάποιος Τούρκος κατάφερε να διαφύγει από μια άκρη του ορύγματος, πήγε στην πόλη και ζήτησε εσπευσμένα στρατιωτική ενίσχυση. Καταφθάνει γρήγορα ένοπλη Τουρκική δύναμη. Τώρα οι Έλληνες είχαν να αντιμετωπίσουν εχθρικά πυρά από δύο αντίθετα μέτωπα: από μπροστά κι από πίσω. Τότε άστραψε το στρατιωτικό δαιμόνιο του Θ. Κολοκοτρώνη (η στρατηγική του ιδιοφυία ήταν απαράμιλλη). Έδωσε αμέσως στους άνδρες του, που ήδη ήταν μέσα στο χαντάκι - όρυγμα, την προσταγή με την αμίμητη φράση: «Κώλο με κώλο, Έλληνες!». Έτσι ανά 2 οι άνδρες του, «κώλο με κώλο», ο ένας πυροβολούσε προς τα εμπρός και ο άλλος δίπλα του προς τα πίσω!
Αυτή η τεχνική πολέμου (επινόηση του Κολοκοτρώνη) με στρατιωτικούς όρους σήμερα λέγεται: «τεχνική δίζυγου πυρ», όπου ο κάθε στρατιώτης φυλάει (προστατεύει) τα νώτα του άλλου, και διδάσκεται σ'όλες τις στρατιωτικές Ακαδημίες του κόσμου.
* Ο Νίκος Λάμπρου είναι συνταξιούχος δάσκαλος
↧
↧

Γιατί οι τράπεζες σε όλο τον κόσμο μοιάζουν με Ελληνικούς αρχαίους ναούς; Δεν είναι τυχαίο

October 15, 2017, 12:00 pm
$
0
0



Γιατί επιλέγουν οι Τράπεζες να μοιάζουν με ελληνικούς ναούς της αρχαιότητας;

Η μορφή των κτιρίων πού στεγάζουν τα σύγχρονα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα – σε κτίρια που κατασκευάστηκαν 
έως και τις αρχές του 20ου αιώνα – αντιγράφουν τους αρχαίους
ελληνικούς ναούς.

Γιατί επελέγη αυτή η μορφή; Αυτοί που τα κατασκεύασαν, γνώριζαν κάτι που μας διαφεύγει;





Μελετητές που ως αντικείμενό τους έχουν την ψυχολογία των μαζών, την αρχιτεκτονική και την ιστορία , υποστηρίζουν ότι ένα 
χρηματοπιστωτικό ίδρυμα εδράζεται πάνω σ’ αυτό που ονομάζουμε…


ΠΙΣΤΗ-trust-ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ.


Ουδείς θα τοποθετούσε τα χρήματά του σε ξένα χέρια εάν φοβόταν πως θα τα χάσει, αφού από τους ιδιοκτήτες 
των ιδρυμάτων αυτών λείπει η φερεγγυότητα, η εμπιστοσύνη.






Στην Αρχαία Ελλάδα οι πόλεις πρώτα και μετέπειτα οι πολίτες τοποθετούσαν τον πλούτο τους στους ναούς.


Οι πόλεις που ανήκαν στην Αθηναϊκή συμμαχία τοποθετούσαν τη χρηματική συνεισφορά τους στον ναό του 
Απόλλωνος στην Δήλο, διότι εκεί ευρίσκετο το ταμείο της συμμαχίας.


Το ταμείο αυτό μεταφέρθηκε αργότερα στον Παρθενώνα, στον ναό της Παλλάδος Αθηνάς.








Κάτι ανάλογο συνέβαινε στους Δελφούς. Η κάθε πόλη τοποθετούσε τα πολύτιμα αφιερώματά της σε ειδικά 
κατασκευασμένα οικήματα τα οποία είχαν τη μορφή των ναών και τα αποκαλούσαν θηασυρούς.


Αυτοί που γνωρίζουν τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής και χειρίζονται τις πιο λεπτές, τις πιο απόκρυφες επιθυμίες, 
τους φόβους και τις προσδοκίες μας, γνωρίζουν για εμάς πράγματα που εμείς αγνοούμε.


Πού ούτε υποψιαζόμαστε πως υπάρχουν.


Το παράδειγμα αυτό ακολουθούν και οι υπόλοιπες Τράπεζες σε όλο τον κόσμο.





Η Τράπεζα της Αγγλίας





Μεγάλη Αμερικανική Τράπεζα. Η δεύτερη το 1824.





Η εθνική Τράπεζα της Νέας Ζηλανδίας.





Είναι εκεί μέσα μας βαθιά, μας υποκινούν, μας παρακινούν, μας αποτρέπουν, μας ενεργοποιούν χωρίς εμείς να το αντιλαμβανόμαστε. Κάποιοι το φαινόμενο αυτό το αποκαλούν γονιδιακή η κυτταρική μνήμη.


Είναι μία μνήμη που έρχεται από πολύ μακριά, από την προϊστορία ίσως, από τότε που βρισκόμασταν στις σπηλιές
 όπως γράφει στην τραγωδία του «Προμηθεύς» ο Αισχύλος.

↧

"Ο Κατακλυσμός του Δευκαλίωνα"Μάθε επιτέλους την παράδοση σου Ελληνα !!

October 15, 2017, 8:00 pm
$
0
0


Ένας από τους σημαντικότερους μύθους της Ελληνικής Μυθολογίας διαδραματίζεται στην περιοχή
 μας χιλιάδες χρόνια πριν.(υπολογίζεται περίπου στο 9000 π.Χ.) Ο Κατακλυσμός του Δευκαλίωνα
 είναι η αρχαία Ελληνική εκδοχή του κατακλυσμού που αναφέρεται πολύ πιο μετά, σε παραδόσεις
 πολλών αρχαίων πολιτισμών (όπως π.χ. στην Εβραϊκή παράδοση με τον κατακλυσμό του
Νώε.
Κατά τον μύθο την εποχή που στη Φθία και τη Θεσσαλία βασίλευε ο Δευκαλίωνας ο Δίας 
αποφάσισε να καταστρέψει όλη την γενιά των ανθρώπων που ήταν διεφθαρμένη, με εξαίρεση τον
 δίκαιο βασιλέα και την γυναίκα του την Πύρρα.


Ο Δευκαλίωνας λοιπόν μετά από συμβουλή του πατέρα του κατασκεύασε ένα πλοίο συγκέντρωσε
 τα απαραίτητα εφόδια για την επιβίωση τους και επιβιβάστηκε στο πλοιάριο μαζί με την γυναίκα 
του. Στο μεταξύ ο Δίας ανοίγει τους καταρράκτες του Ουρανού και το έδαφος της Ελλάδας γεμίζει
 με νερό και οι άνθρωποι χάνονται. Για εννέα μέρες και εννέα νύχτες το βασιλικό ζευγάρι 
περιφέρεται από τα νερά μέσα στο πλοιάριο. Την δέκατη όμως ημέρα προσάραξε στο όρος
 Όρθρυς κατά άλλη εκδοχή στον Παρνασσό.

Εκεί όταν οι βροχές σταμάτησαν και τα νερά υποχώρησαν ο Δευκαλίων και η Πύρρα κατέβηκαν
 στην ξηρά και το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν θυσία στον Φύξιο Δία (προστάτης των 
φυγάδων). Ο θεός που επικαλέστηκε ο θεοσεβής Δευκαλίωνας έστειλε τον Ερμή για να τους 
μεταφέρει την υπόσχεση ότι ο Δίας θα πραγματοποιούσε την πρώτη ευχή τους.

 Και η πρώτη ευχή του Δευκαλίωνα και της Πύρρας δεν ήταν άλλη από το να δώσει και πάλι ζωή
 ο Δίας στο ανθρώπινο γένος.

Κατά μία άλλη εκδοχή η οποία προέρχεται από την Φωκίδα ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα πήγαν
 στους Δελφούς και στο ιερό της Θέμιδας για να εκφράσουν και σ αυτή την ίδια επιθυμία. 
Η θεά τους άκουσε και τους απάντησε με τον παρακάτω χρησμό: Αν ήθελαν να φέρουν στη ζωή
 νέους ανθρώπους θα έπρεπε να καλύψουν τα πρόσωπά τους και να ρίχνουν πίσω από την 
πλάτη τους τα οστά της μητέρας τους.Εκείνοι κατάλαβαν την ερμηνεία του χρησμού και αφού
 έκαναν ότι τους έλεγε ο χρησμός άρχισαν να πετάνε πέτρες πίσω από την πλάτη τους, αφού αυτές
 προέρχονταν από τα σπλάχνα της μάνας Γης.

Οι πέτρες που πετούσε ο Δευκαλίωνας μεταμορφώνονταν σε άνδρες και αυτές που πετούσε η 
Πύρρα μεταμορφώνονταν σε γυναίκες. Από την πρώτη δε πέτρα που πέταξε ο Δευκαλίωνας 
προήλθε ο Έλληνας, γενάρχης των Ελλήνων.

Ο Δευκαλίων και η Πύρρα απόκτησαν εκτός από τον Έλληνα, τον Αμφικτύωνα, τη Πρωτογένεια,
 τη Μελανθώ, τη Θυία (ή Αιθυία) και την Πανδώρα.

Ο πρωτότοκος γιος τους ο Έλλην έγινε γενάρχης των Ελλήνων.

Ο Αμφικτύων, κυβέρνησε την Αθήνα μετά τον Κραναό. Ο ίδιος ο Δευκαλίων, έγινε ο βασιλιάς της
 Φθίας και της Θεσσαλίας.

Ο γενάρχης των Ελλήνων ο Έλλην γέννησε με την Ορσυίδα τρεις γιους, τον Δώρο τον Ξούθο και 
τον Αίολο τους πρώτους αρχηγούς των Ελλήνων.

Ο Ξούθος βασίλεψε στη Πελοπόννησο και έκανε δύο γιους, τον Αχαιό και τον Ίωνα από τους 
οποίους οι Αχαιοί και οι Ίωνες πήραν τα ονόματά τους. Ο Αίολος βασίλεψε στη Θεσσαλία και οι
 κάτοικοι ονομάσθηκαν Αιολείς απ'αυτόν. Ο Δώρος και οι άνθρωποι του που ονομάστηκαν 
Δωριείς εγκαταστάθηκαν στις περιοχές ανατολικά του Παρνασσού.

Ο Αμφικτύων ήταν πατέρας του Λοκρού, ο οποίος ίδρυσε την Λοκρίδα.


Η εκδοχή του Δευκαλίωνα και της Πύρρας είναι αυτή που διαδόθηκε ευρύτατα από τις υπόλοιπες
 σχετικές παραδόσεις και επικράτησε όλων των άλλων και κατά την εποχή του Πλουτάρχου 
εμπλουτίστηκε και με άλλα στοιχεία και λεπτομέρειες που προέρχονται από ασιατικές παραδόσεις
, θυμίζουν σε πολλά σημεία τους την εκδοχή που μας διηγείται η Βίβλος.

Ο Δευκαλίων, λοιπόν, και οι δικοί του ήταν οι μόνοι που γλίτωσαν από τον τρομερό κατακλυσμό,
 σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία. Αλλά σε πιο κατακλυσμό αναφέρεται η Ελληνική
μυθολογία; Μήπως στο παγκόσμιο κατακλυσμό που σύμφωνα με τον Πλάτωνα έγινε γύρω στο 
9600 π.Χ. και βυθίσθηκε η Ατλαντίδα μέσα σε μια μέρα και νύχτα; 
Η ημερομηνία αυτή επιβεβαιώνεται και από τις παραδόσεις άλλων αρχαίων λαών.
 Ή μήπως υπήρχε και άλλος κατακλυσμός μικρότερος, γύρω στο 7000 π.Χ. ή ακόμα και στο 
5000 π.Χ, όπως πολλοί μελετητές παραδέχονται, στον οποίο βυθίσθηκε και το υπόλοιπο τμήμα
 της Ατλαντίδος που επέζησε; Αν ισχύει η δεύτερη εκδοχή τότε αυτό σημαίνει ότι η Ατλαντίδα δεν 
καταποντίστηκε στα γρήγορα αλλά σταδιακά, και σ'αυτό το σημείο ο Πλάτων σφάλει.
Το ότι υπήρχαν πολλοί κατακλυσμοί, όμως, το αναφέρει και ο Πλάτων στο διάλογο "Τίμαιος"
 (22CD και 23 Β).

Στα κεφάλαια αυτά ο Πλάτων αναφέρει ένα μέρος της συζήτησης που είχε κάνει ο Σόλων με τους
 ιερείς της Αιγύπτου. Αναφέρουμε, τα συγκεκριμένα κεφάλαια(22ABCD, 23B):

" ...Κάποτε που θέλησε ο Σόλων να τους παρασύρει (εννοεί: τους ιερείς της Αιγύπτου) να
 μιλήσουν για τα παλιά γεγονότα, άρχισε να τους διηγείται για όσα εδώ στην Αθήνα θεωρούνται 
αρχαιότατα. Για τον Φορωνέα, τον οποίο ονόμασαν πρώτο και για τη Νιόβη και για τα μετά τον
 κατακλυσμό. Διηγήθηκε επίσης για τον Δευκαλίωνα και την Πύρρα, πως διαβίωσαν μετά τον
 κατακλυσμό, και για τους απογόνους τους, και προσπάθησε να καθορίσει πόσα έτη παρήλθον 
από όσα έλεγε και να χρονολογήσει. Κάποιος από τους ιερείς πολύ ηλικιωμένος, του είπε τότε: ...
Πολλές καταστροφές ανθρώπων έχουν γίνει και θα γίνουν από πολλά αίτια, οι πλέον μεγαλύτερες
 από πυρκαγιές και κατακλυσμούς, και οι μικρότερες από αμέτρητα άλλα αίτια. Π.χ. η παράδοση
 που επικρατεί εις τη χώρα σας ότι δηλαδή κάποτε ο Φαέθων, ο γιος του Ηλίου, αφού έζευξε το 
άρμα του πατρός του, επειδή δεν είχε την ικανότητα να ακολουθήσει τον ίδιο με τον πατέρα του 
δρόμο, και πυρπόλησε ότι υπήρχε πάνω στη γη και ο ίδιος κτυπηθείς από κεραυνό εφονεύθη, 
αυτό λέγεται ως μύθος, ενώ η πραγματικότητα είναι η παράλλαξη (σημείωση: μεταβολή της
 κυκλικής κίνησης) των περιστρεφομένων γύρω από τη γη ουρανίων σωμάτων που προκαλεί 
καταστροφή για πολλά χρόνια, από τις πυρκαγιές, των όντων πάνω στη γη....".

Και παρακάτω ο Αιγύπτιος ιερέας λέει στο Σόλωνα (23B): "Όσα λοιπόν είπες προηγουμένως,
 Σόλων, για τις δικές σας παραδόσεις περί γενεαλογιών, ελάχιστα διαφέρουν από παιδικά 
παραμύθια. Διότι εσείς ενθυμείσθε μόνο ένα κατακλυσμό της γης (σημείωση: τον κατακλυσμό του
 Δευκαλίωνα), ενώ έγιναν πολλοί πιο παλιά....."

Όσα αναφέραμε δείχνουν το αρχέγονο ιστορικό βάθος των ελληνικών μύθων! Πρέπει δε να
 τονίσουμε ότι ο μύθος δεν είναι κατ'ανάγκην παραμύθι αλλά οι αναφορές του έχουν έναν 
ενδεχόμενο ιστορικό πυρήνα! Ο μύθος συνήθως έχει δυο στόχους να διδάξει και να 
πληροφόρηση με κωδικοποιημένες εικόνες ή με υπερβολές και αλληγορίες όπως θα λέγαμε 
σήμερα. Το πόσες πληροφορίες έχουν χαθεί για το απώτατο παρελθόν των Ελλήνων και της 
μεσόγειου γενικότερα το δείχνει ο μύθος του Δευκαλίωνα τον οποίον αναφέραμε προηγουμένως.
Διαβάστε παρακάτω και θα καταλάβετε!

«Έτσι έχει ο μύθος του Δευκαλίωνος. Αυτή η γενιά των ανθρώπων δεν είναι η πρώτη, αλλά της 
πρώτης εκείνης γενιάς οι άνθρωποι όλοι χάθηκαν, αυτοί δε γένος δεύτερο είναι του Δευκαλίωνος
 που το πλήθος της παντού αποίκησε. Περί δε εκείνων των (πρώτων) ανθρώπων αυτά 
μυθολογούνται, ότι μεγάλοι υβρισταί έγιναν και αθέμιτα έργα έπρατταν, ούτε όρκους τηρούσαν, 
ούτε ξένους φιλοξενούσαν, ούτε και ικέτες ανέχοντο, έτσι επήλθε σ'αυτούς η μεγάλη συμφορά. 
Αυτή η ίδια η γη, πολύ ύδωρ ανέδυε, και βροχές μεγάλες έγιναν και οι ποταμοί τεραστίως 
διογκώθηκαν και η θάλασσα τόσο πολύ ανέβη, ώστε τα πάντα σκέπασε το νερό και έτσι χάθηκαν
 όλοι! Ο Δευκαλίων δε, ευσεβής και συνετός, μόνος των ανθρώπων απέμεινε για (να γεννήσει) 
την γενιά την δεύτερη. Η δε σωτηρία έτσι έγινε. Μεγάλη λάρνακα (κιβωτό) αυτός είχε και σ'αυτήν 
επιβίβασε παιδιά[8] και γυναίκες. Κατέφθασαν δε και επιβιβάσθηκαν (στην κιβωτό επίσης) και
 χοίροι και ίπποι και λέοντες κατά γένη και όφεις και ακόμα όλα όσα την γη μοιράζονται, πάντα
κατά ζεύγη. Ο δε (Δευκαλίων) τα δέχθηκε όλα, γιατί μεταξύ τους δεν εβλάπτοντο, διότι εκ Διός
 φιλία έγινε μεταξύ τους και σε μια λάρνακα πάντες έπλευσαν όσο το ύδωρ επικρατούσε. 
Αυτά ιστορούν οι Έλληνες περί Δευκαλίωνος»
Λουκιανός «περί της συρίης θεού» 12.3

Οι περιγραφές του κατακλυσμού στην Σαμοθράκη έχουν πράγματι εξαιρετικό ενδιαφέρον: 
«Τώρα θα σας διηγηθώ την ιστορία των νησιών του Αιγαίου αρχίζοντας από την Σαμοθράκη...
 Το νησί κατοικούσαν αυτόχθονες... λένε ότι στα αρχαία χρόνια ονομαζόταν Σαόννησος... 
Οι Σαμόθρακες διηγούνται ότι πριν από τους κατακλυσμούς που έγιναν σε άλλους λαούς
 συνέβη εκεί ένας άλλος μεγάλος κατακλυσμός στην διάρκεια του οποίου άνοιξε το στενό στις 
«Κυανές πέτρες» (οι μυθικές συμπληγάδες) και στην συνέχεια (άνοιξε) ο Ελλήσποντος.

 Γιατί η θάλασσα του Εύξεινου πόντου ήταν πρώτα λίμνη και φούσκωσε σε τέτοιο σημείο που από
 την πίεση του ρεύματος ξεχύθηκαν με ορμή τα νερά στον Ελλήσποντο και κατέκλυσαν μεγάλο
 μέρος από τα Ασιατικά παράλια και όχι και λίγη πεδινή έκταση της Σαμοθράκης μετατράπηκε σε
 θάλασσα. Και γι'; αυτόν τον λόγο στα μεταγενέστερα χρόνια μερικοί ψαράδες ανασύρουν με τα
 δίχτυα τους λίθινα κιονόκρανα, γιατί ακόμα και πόλεις κατακλύστηκαν απ'; τα νερά.
 Κι'; όσοι γλίτωσαν απ'; τον κατακλυσμό κατέφυγαν στα ψηλότερα μέρη του νησιού.
 Αλλά καθώς η θάλασσα ανέβαινε ολοένα και ψηλότερα, ευχήθηκαν στους θεούς του τόπου κι'; 
όταν σώθηκαν σε ανάμνηση του γεγονότος ύψωσαν πέτρινα σύνορα γύρω-γύρω απ'; το νησί κι'; 
έκτισαν βωμούς. Είναι φανερό λοιπόν ότι η Σαμοθράκη ήταν κατοικημένη πριν απ? τον 
κατακλυσμό»

Διόδωρος Σικελιώτης ιστορική βιβλιοθήκη 5.47

↧

ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛ.ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ-ΤΟ ΜΗΧΑΝΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΗΡΩΝΟΣ(ΒΙΝΤΕΟ)

October 15, 2017, 10:00 pm
$
0
0


Ακριβής ανακατασκευή του σταθερού αυτόματου θεάτρου του Φίλωνος του Βυζαντίου (3ος αι. π.Χ.) που
 βελτίωσε και περιέγραψε με λεπτομέρειες ο Ήρων ο Αλεξανδρεύς στο βιβλίο του «Αυτοματοποιητική».
Τα αυτόματα θέατρα ήταν τα «θαύματα» της κλασικής και ελληνιστικής εποχής, έργα των Ελλήνων
 «θαυματοποιών» της αρχαιότητας. Στο θέατρο του Ήρωνος παρουσιάζεται αυτόματα ο μύθος του 

Ναυπλίου που θέλει να εκδικηθεί τους Αχαιούς που σκότωσαν τον γιο του Παλαμήδη στην Τροία.



Η αξεπέραστη προσφορά των αρχαίων Ελλήνων στους τομείς της Φιλοσοφίας και των Καλών Τεχνών είναι 
πασίγνωστη και δεν αμφισβητείται από κανένα. Το ίδιο γνωστή είναι και η προσφορά τους στο χώρο των 
Επιστημών. Όμως η Τεχνολογία των αρχαίων Ελλήνων είναι σχετικά άγνωστη όπως και οι απίστευτες 
επιδόσεις τους στον τομέα αυτό. Η παρούσα έκθεση αρχαίας ελληνικής τεχνολογίας περιλαμβάνει 300 
περίπου λειτουργικά ομοιώματα εξαιρετικών εφευρέσεων του αρχαιοελληνικού τεχνολογικού θαύματος
 (από το ρομπότ - υπηρέτρια του Φίλωνος μέχρι τον κινηματογράφο του Ήρωνος και από το αυτόματο 
ωρολόγιο του Κτησιβίου μέχρι τον αναλογικό υπολογιστή των Αντικυθήρων) που καλύπτουν την περίοδο
 από το 2000 π.Χ. μέχρι το τέλος του αρχαίου ελληνικού κόσμου κατόπιν 22χρονης έρευνας και μελέτης
 του Κώστα Κοτσανά. Πρόκειται για την εγκυρότερη (καθότι στηρίζεται αποκλειστικά στην ενδελεχή μελέτη
 της αρχαιοελληνικής, λατινικής και αραβικής γραμματείας, των αγγειογραφικών πληροφοριών και των
 ελαχίστων σχετικών αρχαιολογικών ευρημάτων) και την πληρέστερη έκθεση του είδους της παγκοσμίως. 
Όλα τα εκθέματα και το υποστηρικτικό τους υλικό έχουν δημιουργηθεί από τον ίδιο χωρίς καμιά 
επιχορήγηση από οποιοδήποτε δημόσιο ή ιδιωτικό φορέα και εκτίθενται μόνιμα στο ομώνυμο Μουσείο 
Αρχαίας Ελληνικής Τεχνολογίας και στο Μουσείο Αρχαίων Ελληνικών Μουσικών Οργάνων και Παιχνιδιών 
που λειτουργούν στο Κατάκολο υπό την αιγίδα του Δήμου Πύργου.

Σκοπός των μουσείων είναι να αναδείξουν αυτή τη σχετικά άγνωστη πτυχή του πολιτισμού των αρχαίων
 Ελλήνων και να αποδείξουν ότι η αρχαιοελληνική τεχνολογία λίγο πριν το τέλος του αρχαιοελληνικού 
κόσμου ήταν εξαιρετικά όμοια με τις απαρχές της σύγχρονης τεχνολογίας μας. Οι κοχλίες και τα περικόχλια,
 οι οδοντωτοί τροχοί και οι κανόνες, οι τροχαλίες και οι ιμάντες, οι αλυσοτροχοί και οι αλυσίδες,
 τα πολύσπαστα και τα βαρούλκα, οι υδραυλικοί ελεγκτές και οι βαλβίδες, είναι μερικά μόνο από τα 
εφευρήματα των αρχαίων Ελλήνων που αποτέλεσαν τους θεμέλιους λίθους της πολύπλοκης τεχνολογίας 
τους. Αυτά τα κληροδοτήματα, 
ίδια και αναντικατάστατα, εξακολουθούν και σήμερα να αποτελούν τα δομικά στοιχεία της σύγχρονης 
τεχνολογίας μας, η εξέλιξη της οποίας θα ήταν αμφίβολη χωρίς την ανέξοδη και απροβλημάτιστη υιοθέτησή
τους. Απλά χρειάστηκε πάνω από μια χιλιετία ωρίμανσης για να επανακτήσει η ανθρωπότητα αυτήν την
 αξιοθαύμαστη λησμονημένη τεχνολογία. Η εξερεύνηση αυτής της εποχής που η τεχνολογία αιχμής δεν 
κατοχυρωνόταν αποδεικνύει περίτρανα πόσα περισσότερα (από όσα νομίζουμε) χρωστά ο σύγχρονος Δυτικός Τεχνολογικός Πολιτισμός στους Έλληνες.

Περισσότερες πληροφορίες την έκθεση και το μουσείο Αρχαίας Ελληνικής Τεχνολογίας στο:
http://www.kotsanas.com/

↧
Search

ΠΕΡΙ ΕΙΜΑΡΜΕΝΗΣ

October 16, 2017, 12:00 am
$
0
0

Όπως εξηγεί και ο Πρόκλος, στο «Πλάτωνος Πολιτείας Υπόμνημα β’ [συνέχεια 2.184 - 368], 356.4 – 357.29», ο Πλάτων υποστηρίζει ότι η Ειμαρμένη είναι αιτία των κοσμικών περιόδων (περιφορών), και ότι η περίοδος ή η εντός τους τάξη ή η αιτιώδης συνάφειας, όπως θεώρησαν
ορισμένοι. Το δηλώνουν όλα όσα λέγει στον «Πολιτικό, 272.e»: «Τον Κόσμο τον έστρεφε σε αντίθετη κατεύθυνση η Ειμαρμένη και η έμφυτη επιθυμία του – τὸν δὲ δὴ κόσμον ἀνέστρεφεν εἱμαρμένη καὶ σύμφυτος ἐπιθυμία,», οδηγώντας τον κατά την αντίστροφη προς την προηγούμενη κυκλική κίνηση.
Είναι δηλ. φανερό ότι εδώ θεωρεί πως η Ειμαρμένη κινεί, και ότι από αυτή κινείται ο σύμπας Κόσμος καθ’ όλες τις κινήσεις που εμπεριέχει. Εξ ου και στην αρχή της κίνησης τον κάνει περισσότερο ακριβή ενώ στο τέλος περισσότερο αμβλύ. Διότι η τάξη είναι λιγότερη στα έσχατα όντα του Κόσμου και περισσότερη στα πρωταρχικά. Καθώς λοιπόν η Ειμαρμένη είναι τέτοιου είδους, δηλ. αιτίας της κινήσεως των κοσμικών περιόδων (περιφορών), το ότι ο Πλάτων δεν την θεωρεί θεό θα μπορούσες να το καταλάβεις από τον αυτό διάλογο. Λέει δηλ. ότι δεν υπάρχουν δυο θεοί με αντίθετα φρονήματα που κινούν τον Κόσμο κατά δύο αντίθετες κινήσεις. Επιπλέον η ανακύκληση είναι αντίθετη προς την πρώτη κυκλική κίνηση που είναι θεϊκή.
Προφανώς λοιπόν δεν θα υποστηρίξουμε ότι είναι θεϊκή εκείνη που μπορεί να τη θέτει σε κίνηση, εφόσον προηγουμένως είπε ότι ο θεός είναι η αρχή της πρώτης κυκλικής κίνησης. Ο Πλάτων άλλωστε πρόσθεσε ότι κι αν όλοι οι θεοί σταμάτησαν να φροντίζουν τα μέρη του Κόσμου που είχαν αναλάβει, εφόσον εκείνοι εγκατέλειψαν τον Κόσμο, στην συνέχεια τον έστρεφε προς την αντίθετη κατεύθυνση η Ειμαρμένη, εφόσον βέβαια κινεί την κίνηση την αντίθετη προς την πρώτη κυκλική κίνηση του σύμπαντος, την οποία κινούσε ο θεός, ενώ ένας θεός  να κινεί κίνηση αντίθετη προς έναν άλλο θεό είναι αδύνατο, ακόμα κι αν μετά το γεγονός της εγκατάλειψης του Κόσμου από όλους τους θεούς τον κινεί σαν να μην είναι εκείνη θεός.
Το ότι επίσης η Ειμαρμένη δεν είναι ούτε η θεϊκή ψυχή του σύμπαντος θα μπορούσαμε να το μάθουμε αν κατανοούσαμε τον τρόπο με τον οποίο στον «Τίμαιο, 34.b & 36.e» την αναγνωρίζει ως θεό (εφόσον βέβαια ονομάζει τον Κόσμο «ευδαίμονα θεό» λόγω εκείνης)  και λέει ότι «ως θεϊκή αρχή» άρχισε να γυρίζει γύρω από τον εαυτό της «σε μια ακατάπαυστη και σώφρονα ζωή», και ακόμα τον τρόπο με τον οποίο στον «Νόμους, 897.b» θεωρεί ότι αυτή «αφού προσέλαβε θεϊκό νου» είναι θεός, όπως επίσης είναι θεοί και όλες οι ψυχές των άστρων, των ωρών, των στοιχείων.
Αν λοιπόν η Ειμαρμένη, κατά τον Πλάτωνα, δεν είναι θεός, και αν η ψυχή του Κόσμου είναι θεός, η ψυχή του Κόσμου δεν είναι η Ειμαρμένη, ούτε η ψυχή του «Τίμαιου» ούτε η ψυχή των «Νόμων». Το ότι εξάλλου η εκδοχή που απομένει είναι αληθινή, ότι δηλαδή η Ειμαρμένη είναι η φύση του σύμπαντος, μπορούμε να το συμπεράνουμε από όλα αυτά. Αν η Ειμαρμένη δεν είναι ούτε η ψυχή που προσέλαβε νου ούτε το σωματοειδές (αυτό βέβαια κινεί, δεν είναι όμως θεός όπως εκείνη), απομένει να είναι αυτή ενδιάμεση των δύο τούτων, από εκείνη μεν που είναι θεός κατώτερη αφού δεν είναι θεός και από εκείνο επίσης που είναι κινούμενο ανώτερη ως κινούσα, και επομένως να είναι η φύση του σύμπαντος.
Πραγματικά, στον «Τίμαιο, 41.e», όταν ο δημιουργός θέλει να ανακοινώσει στις ψυχές τους «εἱμαρμένους νόμους», δείχνει πρώτα την φύση του σύμπαντος (λέει το εξής : «Ύστερα επιβίβασε τις ψυχές σαν μέσα σε όχημα, τους έδειξε τη φύση του σύμπαντος και τους είπε τους νόμους της Ειμαρμένης - καὶ ἐμβιβάσας ὡς εἰς ὄχημα τὴν τοῦ παντὸς φύσιν ἔδειξεν νόμους τε τοὺς εἱμαρμένους εἶπεν αὐταῖς»), και στους «Νόμους», εκεί που πρόκειται να αντιταχθεί σε όσους εκλαμβάνουν τα σωματικά στοιχεία ως αρχές των όντων, λέει ότι δεν είναι σωστό να ονομάζουν φύση αυτά που είναι σύμφωνα με και προέρχονται από τη φύση, με την σκέψη προφανώς ότι η φύση είναι κάτι άλλο από αυτά που προέρχονται από τη φύση. Αν λοιπόν όλα τα σώματα προέρχονται από τη φύση, είναι σαφές ότι υπάρχει μία άλλη φύση πέρα από τα σώματα, και η οποία, κατά τον Πλάτωνα, είναι η αιτία των πραγμάτων που προέρχονται από την φύση. Αποδείχτηκε λοιπόν ότι σύμφωνα με τις αρχές του Πλάτωνα, η Ειμαρμένη είναι η φύση των σύμπαντος.
Συγγραφέας κειμένου: Κεφάλας Ευστάθιος


↧
↧

Αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις

October 16, 2017, 2:00 am
$
0
0


Ποιος και με ποιο τρόπο έδωσε τα ονόματα σε κάθε τι γύρω μας; Είναι το καθεαυτό αντικείμενο το ίδιο όταν αλλάζει η ονομασία του; Η διαφορετική ονομασία για το ίδιο πράγμα αλλάζει το καθεαυτό (ιδεατό) αντικείμενο; Η άποψη του Σωκράτη από το
εκπαιδευτικότατο βιβλίο του Πλάτωνος με τίτλο"Κρατύλος" σχετικά με τις ονομασίες:

(απόσπασμα από το έργο"Κρατύλος" του Πλάτωνος)Σωκράτης
Τότε λοιπόν του νομοθέτου το έργον χρησιμοποιεί ο διδακτικός όταν
μεταχειρίζεται το όνομα.Ερμογένης
Αυτό φρονώ.Σωκράτης
Νομοθέτης δεν σου φαίνεται ότι είναι πας άνθρωπος, ή εκείνος που
κατέχει την τέχνην;Ερμογένης
Εκείνος που κατέχει την τέχνην.Σωκράτης
Επομένως δεν είναι δουλειά του καθενός, Ερμογένη μου, να θέση
όνομα, αλλά κανενός ονοματουργού. Αυτός δε, καθώς φαίνεται, είναι
ο νομοθέτης, ο οποίος ωρισμένως είναι από όλους τους τεχνίτας ο
σπανιώτερος εις τον κόσμον.Ερμογένης
Έτσι φαίνεται.
Σωκράτης
Έλα τώρα λοιπόν σκέψου, πού αποβλέπει ο νομοθέτης όταν θέτει το
όνομα. Κάμε δε αναδρομικήν σκέψιν εις τα προηγούμενα. Εις τι
αποβλέπει ο τεχνίτης όταν κατασκευάζει την σαΐταν; Μήπως δεν
αποβλέπει προς έν πράγμα με τοιούτον σχήμα, ώστε να είναι
πλασμένον διά να υφαίνει;Ερμογένης
Πολύ ορθά.Σωκράτης
Και λοιπόν αν σπάσει εις τα χέρια του η σαΐτα την ώρα που την
κατασκευάζει, άρα γε όταν θα κάμει άλλην θα αποβλέπει προς την
σπασμένην ή προς εκείνην την μορφήν της σαΐτας σύμφωνα με την
οποίαν κατεσκεύαζε και εκείνην που έσπασεν;Ερμογένης
Προς εκείνην την μορφήν, νομίζω εγώ.Σωκράτης
Τότε λοιπόν δεν είναι το δικαιότερον από όλα, εκείνην να
ονομάσωμεν καθ'εαυτό σαΐταν;

Ερμογένης
Αυτήν την γνώμην έχω.
Σωκράτης
Δεν πρέπει λοιπόν, όταν πρόκειται να κατασκευάσωμεν σαΐτα διά
λεπτόν φόρεμα ή χονδρόν ή λινόν ή μάλλινον ή οποιονδήποτε
άλλο, όλαι μεν αι σαΐται να έχουν την μορφήν της σαΐτας,
οποιαδήποτε όμως είναι φύσει η καλλιτέρα διά το καθέν, αυτής το
σχήμα να αποδώσωμεν εις έκαστον τοιούτον εργαλείον;Ερμογένης
Μάλιστα.Σωκράτης
Λοιπόν και διά τα άλλα όργανα ο ίδιος δεν είναι ο τρόπος της
κατασκευής; Δηλαδή πρέπει να εύρει τις ποίον είναι το εκ φύσεως
πλασμένον όργανον διά το καθέν και να το αποτυπώση εις εκείνην
την ύλην από την οποίαν κατασκευάζει αυτό το έργον, όχι όπως του
κατέβη αλλ'όπως το απαιτεί η φύσις του πράγματος. Παραδείγματος
χάριν πρέπει, καθώς είπαμεν, να γνωρίζει να αποτυπώνει εις τον
σίδηρον εκείνο το τρύπανον το οποίον είναι εκ φύσεως κατάλληλον
δι'έκαστον πράγμα.Ερμογένης
Πολύ ορθά.Σωκράτης
Και την εκ φύσεως κατάλληλον δι'έκαστον πράγμα σαΐταν να την
αποτυπώνει εις το ξύλον.Ερμογένης
Αυτό είναι.Σωκράτης
Διότι δι'έκαστον είδος υφάσματος, καθώς είπαμεν, είναι εκ φύσεως
κατάλληλος και μία σαΐτα και τ'άλλα εργαλεία κατά τον ίδιον
τρόπον.Ερμογένης
Μάλιστα.Σωκράτης
Α λοιπόν, αγαπητέ μου φίλε, και το εκ φύσεως κατάλληλον όνομα
δι'έκαστον πράγμα ο νομοθέτης εκείνος πρέπει να γνωρίζει να το
αποτυπώσει εις τους φθόγγους και τας συλλαβάς, και αποβλέπων προς
εκείνο το καθ'εαυτό όνομα να κατασκευάζει και να αποτυπώνει όλα τα
ονόματα, εάν θέλει να είναι έγκυρος ονοματοθέτης; Εάν δε πας
νομοθέτης δεν αποτυπώνει εις τας ιδίας συλλαβάς, τούτο δεν πρέπει
να επηρεάσει την γνώμην μας. Διότι ούτε πας σιδηρουργός εις τον
ίδιον χαλκόν αποτυπώνει, όταν προς τον ίδιον σκοπόν κατασκευάζει
το ίδιον όργανον, είτε εδώ εργάζεται είτε εις τους βαρβάρους. Δεν
είναι έτσι;Ερμογένης
Πολύ μάλιστα.Σωκράτης
Λοιπόν δεν θα κρίνεις το ίδιον και διά τον νομοθέτην, είτε είναι
εδώ είτε εις τους βαρβάρους, ότι δηλαδή, εν όσω αποδίδει την
μορφήν του ονόματος η οποία αρμόζει εις έκαστον πράγμα δι'
οποιωνδήποτε συλλαβών, δεν είναι διόλου κατώτερος νομοθέτης αυτός
εδώ παρά ο άλλος που είναι οπουδήποτε αλλού;Ερμογένης
Βεβαιότατα.


[Σχολιασμός] : Βλέπουμε, ότι ο Σωκράτης παρομοιάζει τον σιδηρουργό με τον ονοματολόγο και το αντικείμενο της τέχνης : δηλαδή (έστω) το χαλκό με το αντικείμενο της τέχνης του ονοματολόγου δηλαδή το όνομα. Όπως λοιπόν ο σιδηρουργός έχει μία νοητή - καθεαυτή ιδέα - για το αντικείμενο που θέλει να φτιάξει και λαμβάνει τμήματα μετάλλου ........ έτσι και ο ονοματολόγος έχει μία νοητή -καθεαυτή ιδέα για το αντικείμενο που θέλει να ονομάσει και λαμβάνει τμήματα της λέξης , δηλαδή τις συλλαβές. Αν το αντικείμενο σπάσει ... αυτό δε σημαίνει ότι η νοητή ιδέα άλλαξε , αυτό που έγινε είναι ότι έσπασε το αντικείμενο. Έτσι λοιπόν ο σιδηρουργός μπορεί να ξαναφτιάξει το αντικείμενο σύμφωνα με την νοητή ιδέα η οποία παραμένει αναλλοίωτη.

Αντίστοιχα αν ένα όνομα "σπάσει" (χάσει δηλαδή την αρχική σημασία του) αυτό δε σημαίνει ότι η καθεαυτή αρχική έννοια αλλοιώθηκε. Αυτό που έγινε είναι ότι άλλαξε η σημασία του ονόματος. Παράδειγμα: Η λέξη άγγελος στην αρχαία Ελλάδα σήμαινε αυτό που σήμερα ονομάζουμε αγγελιοφόρο. Σήμερα έχει αλλάξει η αρχική σημασία της λέξης άγγελος και σημαίνει τον άγγελο του Θεού. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι έχει αλλάξει η αρχική - καθεαυτή έννοια του άγγελου ή του αγγελιοφόρου, απλά σήμερα λέμε αγγελιοφόρος, για να περιγράψουμε την ίδια έννοια που στην αρχαιότητα περιέγραφαν με τον όρο άγγελος.

Γιαυτό και ο Σωκράτης λέει :

Εάν δε πας νομοθέτης δεν αποτυπόνη εις τας ιδίας συλλαβάς, τούτο δεν πρέπει να επηρεάση την γνώμην μας. Διότι ούτε πας σιδηρουργός εις τον ίδιον χαλκόν αποτυπόνει, όταν προς τον ίδιον σκοπόν κατασκευάζη
το ίδιον όργανον, είτε εδώ εργάζεται είτε εις τους βαρβάρους.

Δηλαδή στους βάρβαρους , π.χ. στους άγγλους που μιλούν την βαρβαρικήν αγγλικήν Εικόνα το όνομαάγγελος είναι "angel" και σημαίνει τον άγγελο (εννοείτε) του Θεού. Ο αγγελιοφόρος αντίστοιχα στην βαρβαρίζουσα αγγλική είναι "messenger" (όχι ΜΣΝ) ....άρα έχει χαθεί πλήρως η αρχική έννοια του άγγελος ως αγγελιοφόρος - στην αγγλική.

αυτό όμως δεν πρέπει να επηρεάζει τη γνώμη μας - όπως λέει και ο Σωκράτης. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να έχουμε ξεκάθαρη την καθεαυτή ιδέα, δηλαδή όταν εμείς λέμε άγγελος να ξεκαθαρίζουμε και να κατανοεί ο άλλος το ίδιο (τον άγγελο του Θεού) (angel), διότι αν κατανοεί τον άγγελο (όπως τον όριζαν οι αρχαίοι) ως"αγγελιοφόρο" τότε δεν επικοινωνούμε με αποτέλεσμα να παρεξηγούμαστε.

Το ερώτημα είναι, ποια ονόματα είναι ευστοχότερα; Τα αρχαία ή τα σύγχρονα ; Δηλαδή χρησιμοποιούμε ονόματα που αντιπροσωπεύουν την καθεαυτό αρχική ιδέα ; ή μήπως χρησιμοποιούμε "σπασμένα"ονόματα, που έχουν χάσει δηλαδή την αρχική καθεαυτή έννοια τους ;

άλλωστε ο όρος "άγγελος" δεν υποδηλώνει κανονικά τη φύση του πλάσματος (με την αρχαιοελληνική έννοια) , αλλά ότι είναι "αγγελιοφόρος" του Θεού. Συνεπώς στις μέρες μας η αρχική καθεαυτή ονομασία έχει αλλοιωθεί σε σχέση με την καθεαυτό ιδέα -> αφού ο περισσότερος κόσμος δεν γνωρίζει την έννοια του αγγελιοφόρου του Θεού, αλλά θεωρεί ότι ο άγγελος σαν όρος υποδηλώνει συγκεκριμένα τα πτερωτά πλάσματα του Θεού.Τι λέει πάνω σε αυτό ο Σωκράτης ;

Και λοιπόν αν σπάση εις τα χέρια του η σαΐτα την ώρα που την κατασκευάζει, άρα γε όταν θα κάμη άλλην θα αποβλέπη προς την σπασμένην, ή προς εκείνην την μορφήν της σαΐτας σύμφωνα με την οποίαν κατεσκεύαζε και εκείνην που έσπασεν;Ερμογένης
Προς εκείνην την μορφήν, νομίζω εγώ.


Ουσιαστικά μας λέει ότι αν μία λέξη χάσει το νόημα της (σπάσει με την πορεία των ετών), τότε δεν πρέπει να αποβλέπουμε προς την σπασμένη αλλά προς την καθεαυτή αρχική έννοια.
filoumenos
Πηγή...

↧

Κρίσεις Πανικού: Ο Θεός Πάνας ζει!

October 16, 2017, 4:00 am
$
0
0

Pan
Η λέξη Πανικός έχει τις ρίζες της στον ταπεινό θεό Πάνα. Ο τραγοπόδαρος αυτός θεός, σύμφωνα με το μύθο, με τις κραυγές του και την οργιαστική του κίνηση λέγεται ότι προκαλούσε τον παν-ικό στους ανθρώπους. Ιδίως σε αυτούς που τολμούσαν, έστω και άθελα τους να ταράξουν
τον μεσημεριανό του ύπνο. Λέγεται μάλιστα ότι βοήθησε τους Αθηναίους να κερδίσουν τον πόλεμο με τους Πέρσες δημιουργώντας πανικό στις τάξεις τους. Αυτός ήταν ο λόγος που μια τέτοια βουκολική θεότητα της Αρκαδικής γης, λατρευόταν μέσα στα τείχη της πολιτισμένης Αθήνας. Η ασχήμια του ήταν τέτοια που όταν τον αντίκρισε η μητέρα του, τον εγκατέλειψε. Τότε τον περιμάζεψε ο Ερμής, τον μετέφερε στον Όλυμπο, όπου οι θεοί διασκέδασαν με το πονηρό του γέλιο και τον συμπάθησαν. Ιδιαίτερα, όπως ήταν αναμενόμενο, ο Διόνυσος. Η αγάπη όμως του Πάνα προς την απλοϊκότητα και τις ταραχές, τον έκανε να μην είναι ευπρόσδεκτος στο βουνό των Θεών, παρότι συχνά εκμεταλλεύονταν τις δυνάμεις του(όπως τη προφητεία και της δημιουργία του μουσικής). Ο θεός Πάνας ήταν προστάτης των βοσκών και των κοπαδιών. Μισός θεός, μισός τράγος ήταν ακούραστος εραστής των νυμφών. Η φύση του απόλυτα ενστικτώδης και σωματική, αγαπούσε να ζευγαρώνει με αιθέριες υπάρξεις(όπως η Σελήνη).

Οι περισσότεροι άνθρωποι που περιγράφουν την εμπειρία τους με τις κρίσεις πανικού, λένε ότι αυτές έρχονται από το πουθενά. Είναι σαν μια ακατανόητη αόρατη ενέργεια να παρουσιάζεται κάνοντας το σώμα να δονείται. Η ανάσα γίνεται γρήγορη, η καρδιά σφυροκοπά, ένας εσωτερικός κρότος γεννιέται. Φοβούνται ότι θα χάσουν τον έλεγχο: ενεργοποιείται η αντίδραση φυγής- από τι και προς τα πού όμως; Πηγαίνουν στο γιατρό, καθώς φοβούνται ότι έπαθαν έμφραγμα ή ότι τέλος πάντων το σώμα τους καταρρέει. Όμως ο θεός Πάνας έχει κρυφτεί και δεν υπάρχει τίποτε το παθολογικό. Μαθαίνουν ότι υποφέρουν από κρίσεις πανικού.

Σύμφωνα με τη ψυχοδυναμική θεωρία οι κρίσεις πανικού, είναι αποτέλεσμα ενός συμβιβαστικού μηχανισμού ανάμεσα στις ασυνείδητες επιθετικές παρορμήσεις, τις επίσης ασυνείδητες ευχές εξάρτησης και την αυτοτιμωρία. Στη γνωστική θεωρία οι κρίσεις πανικού πιστεύεται ότι είναι αποτέλεσμα λανθασμένης και καταστροφολογικής ερμηνείας των σωματικών ερεθισμάτων.

Όπως και να έχει οι κρίσεις πανικού θα μπορούσαν να θεωρηθούν το αποτέλεσμα αποσύνδεσης ή διαταραχής στη σχέση των ανώτερων λειτουργιών μας(σκέψη, πνεύμα) με το σώμα μας(ένστικτο, φύση).
Στον πολιτισμένο μας κόσμο, στη διαπαιδαγώγηση μας μαθαίνουμε να «δίνουμε τον καλό αγώνα ενάντια στις κακές παρορμήσεις». Οτιδήποτε δε χωράει στη φωτεινή πλευρά της προσωπικότητας μας, γρήγορα αποκόβεται. Οτιδήποτε υποτιμάται από την ανατροφή μας, την αισθητική μας ή την ιδεολογία μας, κρύβεται γοργά στο σκοτάδι. Όπως ο καημένος ο θεός Πάνας, περιπατητής των πιο ταπεινών βοσκοτοπιών, ανεπιθύμητος στον Όλυμπο, που δε λατρευόταν σε υπέροχους ναούς αλλά σε γκροτέσκα σπήλαια.

Οι κρίσεις πανικού δε θέλουν προφανή δικαιολογία για να μας επισκεφθούν. Μας εξαναγκάζουν σε μια αυτόματη επαφή με το φόβο και την επιθυμία. Το φόβο που ενυπάρχει τη ζωή όλων των έμβιων όντων και την επιθυμία της σχέσης και της συνδεσιμότητας μέσα από την επιδιωκόμενη ασφάλεια. Μας εξαναγκάζουν επίσης πολλές φορές σε μια εσωτερική αναζήτηση, μέσα από την παραδοξότητα, αλλά κυρίως μέσα από την απαράμιλλη αμεσότητα τους. Μας εξαναγκάζουν να κοιτάξουμε στο σκοτάδι που πριν απεχθανόμασταν, σα φορέα του κακού, του ποταπού, του βρώμικου. Και σε αυτό το σκοτάδι, δε βρίσκουμε παρά μια άλλη όψη του θεϊκού, δηλαδή τη φύση μας.

Η διάσχιση είναι η γνωστή ψυχολογική διεργασία που μας κάνει να χωρίζουμε τον κόσμο και τις πλευρές του εαυτού μας σε καλό και κακό. Αν ο Πάνας, και οι ποιότητες που εκπροσωπεί δεν είναι καλές, τότε είναι κακές. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι ο Πάνας κατά την επικράτηση του χριστιανισμού αποτέλεσε άλλη μια απεικόνιση του Διαβόλου. Αφού λοιπόν, οι σωματικές και άρα ψυχολογικές αλήθειες της φυσικής μας καταγωγής είναι επικίνδυνες(οργή, επιθυμία, ζήλεια, κτητικότητα κτλ), θα πρέπει να τις εξορκίσουμε, να τις καταδικάσουμε στο απόλυτο σκοτάδι. Αυτό δεν είναι άλλωστε το όραμα του πολιτισμού μας; Συνεχής πρόοδος, φως, προσαρμογή, παραγωγικότητα. Ακόμη και η σύγχρονη προτροπή για περιποίηση του σώματος μας, μέσα από τη διατροφή και την άθληση, συχνά δε γίνεται με σεβασμό στις αλήθειες της φυσικής- σωματικής ζωή. Πολλές φορές μοιάζει με εργαλειοποίηση του σώματος προς όφελος της ορθότητας, της αισθητικής, της «τελειότητας».

Οι κρίσεις πανικού λοιπόν, οσοδήποτε αδυσώπητες και αν είναι- άλλωστε η φύση δεν είναι αδυσώπητη; - μας προσκαλούν σε έναν αναγκαστικό επαναπροσδιορισμό της σχέσης μας μαζί της. Ανεξάρτητα από τη σχεδόν βάρβαρη μορφή τους οι κρίσεις πανικού μας θυμίζουν την επιθυμία μας προς τη ζωή, την αναζήτηση του οξυγόνου, της ελευθερίας, της ανακούφισης των διεγέρσεων μας.

Ο Πάνας δεν είναι θεός του πολέμου. Δε σκοπεύει να φέρει τη καταστροφή: οι κρίσεις πανικού δεν είναι επικίνδυνες- δε μπορεί κανείς να πεθάνει από αυτές, ούτε καν να λιποθυμήσει. Ο Πάνας επίσης, που μερικές φορές η πατρότητα του αποδίδεται στον Ερμή, είναι φορέας μαντικών ικανοτήτων και μεταφορέας θεραπευτικών μηνυμάτων. Έτσι και οι πανικοί μας μπορεί να αποτελέσουν αφορμή για ενδοσκόπηση και αυτοβελτίωση. Ο Πάνας επίσης σαν θεός της μη διανοητικής σοφίας της φύσης μας βοηθά να έρθουμε σε πιο ισορροπημένη επαφή με τα συναισθήματα μας. Όταν η Ψυχή απογοητευμένη από την απώλεια του θεού Έρωτα με τον οποίο ήταν ερωτευμένη, έπεσε στον ποταμό να αυτοκτονήσει, τη βρήκε ο Πάνας στις όχθες και με την προτροπή του συνέχισε τη διαδρομή και τη ζωή της.

Θα ήταν σίγουρα προτιμότερο να συναντήσουμε τον Πάνα σε κάποιο γλέντι, παρά να γνωριστούμε μαζί του τρέμοντας από τις φρικαλέες κραυγές του. Όπως όμως και αν τελικά παρουσιαστεί στη ζωή μας χρειάζεται να αναλογιστούμε τι έχει να μας προσφέρει αλλά και ποιες ποιότητες του μπορούν να μας παρασύρουν σε μια ζωώδη κατάσταση. Κάθε επαφή μας με το φαντασιωσικό θέλει προσοχή και σεβασμό. Και το φαντασιωσικό σαν νοητική αναπαράσταση του ενστίκτου είναι δυνατό και απόλυτα αληθινό.

Ο Πλούταρχος (Moralia, Volume V- Obsolescence of Oracles) μας πληροφορεί ότι ο θεός Πάνας πέθανε. Μάλιστα μας περιγράφει τους φοβερούς θρήνους που ακούστηκαν στις όχθες όταν το θλιβερό νέο ανακοινώθηκε στους ανθρώπους. Πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν για το συμβολισμό μιας τέτοιας ιστορίας. Προς το παρόν, θυμάμαι πως σε ένα όνειρο μου, μια σκοτεινή ανδρική παρουσία(πιθανότατα τσιγγάνος) με ένα μωρό στην αγκαλιά και ένα τσιγάρο στο στόμα, παραβίασε την είσοδο ενός κτηρίου που βρισκόμουν. Όταν πλησίασα να δω τι συμβαίνει ένα συναίσθημα τρόμου, ανατριχίλας και θαυμασμού με συνεπήρε. Ξύπνησα προσπαθώντας να πάρω ανάσα. Νομίζω ότι ο θεός Πάνας ζει.

Βιβλιογραφία:
Busch F, Milrod B, Singer M, Aronson A, Manual of Panic Focused Psychodynamic Psychotherapy, Routledge, 2011
Hillman J, Pan and The Nightmare, Spring Publications, 2014(revised e-book edition)
Graves R, The Greek Myths. Complete Edition, Penguin, 1960

Νίκος Ρούσσος
Ψυχολόγος

↧

Καβείρια Μυστήρια

October 16, 2017, 6:00 am
$
0
0

Ποιοι ήταν οι Κάβειροι; 
Για τα Καβείρια μυστήρια σώζονται οι λιγότερες ίσως πληροφορίες σε σχέση με τα άλλα ελληνικά μυστήρια. Ο Στράβων γράφει σχετικά με τις λίγες πληροφορίες που γνώριζαν από την
εποχή του ακόμα: «Για τους Σαμοθράκη τιμώμενους θεούς πολλοί έχουν πει ότι είναι οι Κάβειροι οι ίδιοι, αλλά ούτε και αυτοί που είπαν αυτό μπορούν να μας πουν ποιοι ήταν οι Κάβειροι στην πραγματικότητα». Είναι πολύ απροσδιόριστα τόσο ο αριθμός όσο και τα ονόματα τους, έτσι που η σύγχυση γύρω απ’ την προσωπικότητα τους αυξάνει συνεχώς. Στις αρχαίες πηγές υπάρχουν αρκετές εκδοχές σχετικά με την προέλευση τους και επικρατέστερη εκδοχή είναι ότι οι Κάβειροι είναι μια ομάδα χθονίων Θεοτήτων Θρακοπελασγικής προέλευσης, οι οποίοι είναι δαίμονες και παιδιά του Ηφαίστου, του θεού της φωτιάς και των τεχνών. Άλλοι έλεγαν πως οι Κάβειροι είναι η Μεγάλη Μητέρα, η μητέρα γη (στην τοπική γλώσσα λεγόταν Αξίερος, ταυτίζονταν με την Δήμητρα και την αποκαλούσαν Ηλέκτρα, Λαμπρή, Στρατηγίδα και Ηγέτιδα), ο σύζυγός της ο Καδμίλος [θεός της γονιμότητας που πολλές φορές ταυτίζονταν με τον Ερμή γιατί τα σύμβολα του (το ιερό του ζώο, ο κριός, που συμβόλιζε τη γονιμοποιό δύναμη και τον αρχηγό ποιμένα, καθώς και το φιδοκέφαλο κηρύκειο του) βρέθηκαν χαραγμένα σε νομίσματα και σε επιγραφές του Ναού]. Άλλοι λένε πως ήταν δύο αρένες δίδυμοι Θεοί και τους συνέδεαν με τους Διόσκουρους, άλλοι πάλι, πως οι Θεοί ήταν τρεις και τα τοπικά ονόματα τους Αξίερος, Αξιόκερσα και Αξιόκερσος υποδήλωναν ότι ήταν η Δήμητρα, η Κόρη και ο Ερμής. Άλλοι προσθέτουν και τον Άδη, την Εκάτη, τη Ρέα, τους Οκριβάντες, τον Ουρανό και τη Γαία. Ακόμα και η Αφροδίτη που ίσως είναι αυτή που παριστάνεται σε περίεργα τρίμαστα γυμνά ειδώλια που βρέθηκαν στις ανασκαφές, φαίνεται να θεωρείται πως ανήκε στους Κάβειρους. Αυτή η πολυπροσωπία που υπάρχει στην λατρεία των Καβειριων οδηγεί στη σκέψη πως στα μυστήρια της Σαμοθράκης φανερώνονταν η γενική και απρόσωπη θεωρία για την θεότητα που υπάρχει και στα Ορφικά μυστήρια (που ο Θεός προσφωνείτε «Μέγα πνεύμα», «Μέγας Ελευθερωτής», «Μεγάλη ψυχή του κόσμου», «Λόγος»). Το βέβαιο είναι ότι οι πρώτοι Αχαιοί το 2000 π.Χ περίπου κατέγραψαν στον κατάλογο των θεοτήτων τα ονόματα του Δια, της Εκάτης, του Απόλλωνα και των Καβείρων. Η λατρεία των Καβείρων σχετιζόταν με τον Ήφαιστο και τα Καβείρια μυστήρια τελούνταν κυρίως στη Σαμοθράκη , την Λήμνο, την Ίμβρο, την Μακεδονία, την Θράκη, την Βοιωτία, την Μικρά Ασία και την Κάρπαθο από τα οποία το πιο κέντρο λατρείας ήταν στη Σαμοθράκη. Ο Όμηρος αναφέρεται στην Σαμοθράκη με το επίθετο «Ζαθέη» δηλαδή Σεπτή και Αγιότατη και επίσης την ονομάζει Ιερά χώρα: Σαμοθράκη όπου τελετές προκαλούν ρίγος φόβου γίνονται για χάρη των θεών οι οποίες είναι απόρρητες στους κοινούς θνητούς. 

Πότε ξεκίνησαν τα Καβείρια Μυστήρια; 
Στην λατρεία των Καβειρίων μυστηρίων πρωτεύοντα ρόλο έπαιζε το πυρ, η φωτιά, από όπου φαίνεται πήραν το όνομα τους και η εσωτερική διδασκαλία των Καβειρίων μυστηρίων ήταν η γέννηση και η αναγέννηση του ανθρώπου. Οι κάτοικοι της Λήμνου, της Ίμβρου και της Σαμοθράκης τους ταύτιζαν με τον Πρωτέα, ο οποίος προσωποποιούσε την θάλασσα και το «ηφαιστειώδες πυρ» του οποίου κύρια θεότητα είναι ο Ήφαιστος ενώ ο Παυσανίας γράφει ότι ο Προμηθέας και ο γιος του Αιτναίος λατρευόταν ως Κάβειροι στην Βοιωτία.
Η αρχή της τελέσεως των καβειρίων μυστηρίων χάνεται στα βάθη της ελληνικής προϊστορίας και εδώ πάλι οι απόψεις διίστανται. Ο Ηρόδοτος υποστηρίζει ότι η λατρεία των Κάβειρων ήταν αυτόχθων μυστηριακή λατρεία των Πελασγών. Πιο συγκεκριμένα αναφέρει ότι στη Σαμοθράκη οπού τελούσαν τα Καβειρια κατοικούσαν Πελασγοί και ότι οι Αθηναίοι πρώτοι από όλους τους Έλληνες ηρθαν σε επαφή με τους Πελασγούς της Σαμοθράκης, τα αγάλματα του Ερμή με τον φαλλό του στραμενο προς τα πανω και την λατρεία των Κάβειρων, όταν οι Πελασγοί μετοίκησαν στην Αττική και άρχισαν να θεωρούνται και αυτοί Έλληνες. Ο Στησίμβροτος υποστηρίζει ότι η λατρεία των Κάβειρων εισάγεται στον ελλαδικό χώρο από την Μικρά Ασία που την κατοικούσαν Πελασγοί. Μια ακόμα σημαντική πληροφορία είναι αυτή που μας έχει δώσει ο χριστιανός συγγραφέας Ιππόλυτος (2ο αιώνας μ.X) που αναφέρει τα εξής: «Οι Σαμοθρακες ονομάζουν αυτόν που τιμούν στα μυστήρια που τελούν Αδαμο, τον αρχικό άνθρωπο, ενώ στο ιερό της Σαμοθράκης υπάρχουν δυο αγάλματα γυμνών ανθρώπων με τα χεριά τεντωμένα προς τον ουρανό και τους φαλλούς στραμενους προς τα πανω, όπως έχει και το άγαλμα του Ερμή στην Κυλλήνη. Τα αγάλματα αυτά είναι εικόνες του πρώτου ανθρώπου και του αναγεννημένου πνευματικά ανθρώπου». 
Οι Τελετές και ο πανανθρώπινος χαρακτήρας των Καβειρίων. 
Δεν γνωρίζουμε ακριβώς το τι γινόταν στις τελετές γιατί οι μυημένοι τις τελούσαν μυστικά και δεν μιλούσαν γι’αυτές. Αυτό που ξέρουμε και είναι αξιοσημείωτο είναι ότι αντίθετα με αλλά μυστήρια τα Καβειρια είχαν πανανθρώπινο χαρακτήρα. Δηλαδή μπορούσαν να πάρουν μέρος άτομα ανεξαρτήτου φύλου, εθνότητας, αξιώματος η ηλικίας! (Στα Ελευσίνια μυστήρια για παράδειγμα μπορούσαν να λάβουν μέρος μονό Έλληνες ελεύθεροι πολίτες). Άνδρες και γυναίκες, δούλοι και δουλοπάροικοι, αλλοεθνείς, και αλλόπιστοι ήταν δεκτοί ενώ θεμελιώδης σκοπός των μυστηρίων αυτών ήταν η ηθικοποίηση του ανθρώπου. Με τη μύηση τους αναλάμβαναν ηθικές και κοινωνικές υποχρεώσεις και ο Διόδωρος ο Σικελιώτης λέει ότι «οι μυούμενοι εγίνοντο ευσεβέστεροι, δικαιότεροι και κατά πάντα καλλίτεροι». Επίσης, κάτι ακόμα που διαφοροποιεί τα μυστήρια σε σχέση με όλα τα αλλά ήταν ένας ρητός και απαράβατος όρος που υπήρχε και τον συναντάμε μονό εδώ. Βασική και απαραίτητη προϋπόθεση και προπαρασκευαστικό στάδιο της μυήσεως, ήταν η ψυχική κάθαρση του ανθρώπου που ζητούσε να μυηθεί, η εξομολόγηση. Γι'αυτόν τον σκοπό υπήρχε ένας ειδικός ιερέας γνωστός ως Κοής ο οποίος άκουγε τον εξομολογούμενο και είχε το αξίωμα να εξαγνίζει ακόμα και τον φονιά που μετάνιωνε για την πράξη του. Έτσι, εκτός απ’ τη λατρευτική και θρησκευτική έννοια, βλέπουμε πως τα μυστήρια της Σαμοθράκης, είχαν φιλοσοφική βάση και χαρακτήρα κοινωνικής αρετής. Ύστερα από την εξομολόγηση και την έγκριση του Κοή και των Ανακτοτελεστών, ο κατηχημένος μπορούσε να προσέλθει στην τελετή της μυήσεως. Πιστεύεται πως η μύηση γινόταν τη νύχτα, με το φως των δαδιών και των λυχναριών των μυημένων που παραβρίσκονταν στην τελετή. Πολλά λυχνάρια που βρέθηκαν στις ανασκαφές είχαν χαραγμένο το γράμμα Θ δηλωτικό των Μεγάλων Θεών, αλλά και στους τοίχους του Ιερού υπάρχουν πολλές οι θέσεις για τοποθέτηση δαδιών. Ο μειούμενος καθόταν πάνω σε θρόνο γι'αυτό και η τελετή λεγόταν «θρονισμός». Φαίνεται πως σ'αυτό το στάδιο οι μυούντες χόρευαν γύρω απ’ τον μυούμενο. Πολλές μαρτυρίες και κυρίως του Πλούταρχου υπάρχουν γι'αυτή τη φάση της τελετής. «Καθάπερ ειώθασιν εν τω καλουμένω θρονισμώ καθίσαντες τους μυουμένους οι τελούντες κύκλω περιχορεύειν».
Ύστερα από τον θρονισμό, ο ιερέας οδηγούσε τον μύστη στο άβατο του Ιερού και εκεί το νέο μέλος, είχε δηλαδή την εποπτεία, κάποιας ιερής αναπαράστασης με πιθανό αντικείμενο την έκφραση κοσμογονικών ιδεών στις όποιες πρώτευε η μυστηριώδης τους γενεαλογία. Έτσι, έφθανε στον βαθμό της εποπτείας. Μπροστά στο άβατο του Ιερού υπήρχε επιγραφή, που αποκάλυψε η αρχαιολογική σκαπάνη και που απαγόρευε με λιτό αλλά απόλυτο τρόπο, την είσοδο. «Αμύητον μη εισιέναι». Αργότερα, με την προσέλευση και των Ρωμαίων στα μυστήρια, προστέθηκε απαγορευτική επιγραφή και στα Λατινικά. Στον καινούργιο μύστη προσέφεραν στεφάνι από ελιά και πορφυρή ζώνη που τον προφύλαγε απ’ τους κινδύνους. H μύηση μπορούσε να γίνει σ'οποιαδήποτε εποχή και κυρίως απ’ τον Απρίλη ως τον Σεπτέμβριο. Φαίνεται δηλαδή πώς δεν ήταν απαραίτητο να συμπέσει η μύηση με τις ετήσιες πανηγυρικές εκδηλώσεις. Αυτές, διαρκούσαν εννιά μέρες κατά τις όποιες κάθε πόλη απ’ τα νησιά, τη Θράκη και τα Μικρασιατικά παράλια έστελνε τους πρεσβευτές της. Πρεσβευτή έστελνε ακόμα και η πόλη της Σαμοθράκης κι'αυτό αποδεικνύει ότι το Ιερό δεν θεωρούνταν ότι ανήκε στο νησί αλλά πως ήταν όλου του κόσμου. Πριν από τις τελετές έσβηναν γενικά κάθε φωτιά στο νησί και έφερναν νέα φλόγα απ’ το ιερό των Καβείρων της Δήλου. Δεν μπόρεσε να καθορισθεί πότε γίνονταν οι γιορτές αυτές ενώ ο αρχαιολόγος Λέμαν που ήταν επί χρόνια επικεφαλής της Αμερικανικής Αρχαιολογικής αποστολής στην Σαμοθράκη αποτολμά σε ένα σύγγραμμα του να αναφέρει ότι πιστεύει πως οι τελετές είναι πολύ πιθανόν να γίνονταν τον Ιούλιο. Παρ'όλο που η μύηση γίνονταν αποκλειστικά στη Σαμοθράκη, όπου η λατρεία των Καβείρων άρχισε πριν από τον 7ο αιώνα, η διδασκαλία ξαπλώθηκε γρήγορα, πρώτα στα γειτονικά νησιά, Λήμνο, Ίμβρο, Τένεδο, πέρασε στις ακτές της Θράκης και της Ιωνίας και τελικά έφτασε σ'ολόκληρη την Ελλάδα. Σύμφωνα με περιγραφές του Στράβωνα και του Παυσανία αλλά και διαπιστώσεις από ανασκαφές, ιερά των Καβείρων υπήρχαν στη Σύρο, στη Θήβα, στη Δήλο, στην Πάρο, στην Χίο, στην Πέργαμο, ακόμα και στο Ιόνιο, στην Κέρκυρα. Μάλιστα ο Παυσανίας, αναφερόμενος στο ιερό των Καβείρων στη Θήβα, λέει ότι ήταν ανέκαθεν «άγιον» και «θαυματουργόν».
Οι Κάβειροι εξακολούθησαν να λατρεύονται και τα μυστήρια τους να τελούνται μέχρι το τέλος του 4ου μ.Χ αιώνα. Διαπιστώθηκε από τις ανασκαφές ότι οι Ρωμαίοι περιτείχισαν τον ιερό χώρο και πως παρ'όλο που μεγάλες καταστροφές σημειώθηκαν στα 200 μ.Χ. πιθανώς από σεισμό, αμέσως έγιναν αναστηλώσεις και αποκαταστάσεις των ζημιών σε μεγάλη έκταση. Ο ιερός χώρος εξακολούθησε να ακμάζει, η φήμη του παρέμεινε αμείωτη και η αρχαία θρησκεία είχε πάντα τους πιστούς της, ως το τέλος του 4ου μ.Χ. αιώνα οπότε εγκαταλείφθηκε αφού εγκαταστάθηκε η νέα θρησκεία. Στα μέσα του 6ου αιώνα μ.Χ. ένας καταστρεπτικός σεισμός ισοπέδωσε ότι είχε απομείνει. 
Άλλες σημαντικές πληροφορίες: 
• Στα Καβείρια μυστήρια είχαν μυηθεί ο Ορφέας, ο Ηρακλής, οι Διόσκουροι Κάστωρ και Πολυδεύκης, ο Αγαμέμνων, ο Οδυσσεας, ο Ιάσωνας αλλά και άλλοι Έλληνες που έλαβαν μέρος στον τρωικό πόλεμο.
• Στην Λήμνο οι Κάβειροι ήταν και προστάτες της αμπελουργίας.
• Οι Κάβειροι της Σαμοθράκης τιμόνταν από τους Έλληνες και σαν προστάτες των ναυτικών. Οι διασωθέντες από ναυάγια κατέθεταν αφιερώματα στο ιερό της Σαμοθράκης
• Ο Πίνδαρος αναφέρει για τους μυημένους στα Μυστήρια των Καβείρων: «Ευτυχής εκείνος ο οποίος αφού είδε αυτό το θέαμα, κατέρχεται στα βάθη της Γης. Γνωρίζει το τέλος της ζωής, γνωρίζει την Θεία πηγή».
• Ο Περσέας, ο τελευταίος Βασιλιάς της Μακεδονίας, κατά την διάρκεια των μαχών εναντίον των Ρωμαίων πήγε στην Σαμοθράκη για να ζητήσει την βοήθεια των Μεγάλων Θεών.
• Ο Βασιλιάς Φίλιππος ήταν μυημένος στα μυστήρια της Σαμοθράκης, όπου και γνώρισε την Ολυμπιάδα την μητέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η οποία ήταν και ιέρεια των Καβείρων.
• Ο Γερμανικός, ο διάδοχος του Αυτοκράτορα Τιβέριου πηγαίνοντας στην Συρία για να αναλάβει την διοίκηση των Ρωμαϊκών στρατευμάτων, πήγε μέσω του Αιγαίου στην Σαμοθράκη για να μυηθεί στα Καβείρια μυστήρια, αλλά λόγω των σφοδρών βορείων ανέμων δεν μπόρεσε να φτάσει. Αυτό θεωρήθηκε κακός οιωνός και μετά λίγους μήνες ο Γερμανικός πέθανε, δηλητηριασμένος από την γιαγιά του Λυβια, γυναίκα του Αυγούστου. 

Βιβλιογραφία & άλλες πηγές πληροφοριών:
Ηροδότου, Ιστορίαι. Μετάφρ. Ε. Πανέτσου. Βιβλ. ΙΙ έκδ. Πάπυρος.
Πλουτάρχου, Βίοι Παράλληλοι. Μετάφρ. Α. Ι. Πουρνάρα έκδ. Πάπυρος.
Εγώ ο Κλαύδιος, Ρομπερτ Γκρεηβς, εκδόσεις Ηριδανός
http://www.metafysiko.gr/epikairotita.php?id=13
http://www.diodos.gr/diodos/index.php?opti...d=133&Itemid=54
http://www.ysee.gr/index.php?type=article&f=kaveiria
http://www.freehellenes.org/keimena/kaveiria/kaveiria.htm
http://www.esoterica.gr/articles/esoteric/...ria/kaviria.htm
Συντάχθηκε απο την Ολυμπία   

Πηγή...
↧

ΓΙΑΤΙ Ο ΔΙΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ!!!

October 16, 2017, 8:00 am
$
0
0

 «Το όνομα του Δία δηλαδή είναι σαν λόγος, 

τον οποίο αφού διαιρέσαμε σε δύο μέρη, χρησιμοποιούμε οι μεν το ένα μέρος του και οι δε το άλλο, άλλοι τον ονομάζουνε ''ΖΗΝΑ''και άλλοι ''ΔΙΑ''. Αν αυτά συντεθούν σ'ένα όνομα, φανερώνουν την φύση του Θεού, και, όπως παραδεχόμαστε, ταιριάζει στο όνομα και το ολοκληρώνει. Γιατί και για μας και
για όλα τα όντα αυτός είναι αίτιος για την ζωή η ο άρχων βασιλεύς του σύμπαντος. Συμβαίνει λοιπόν να ονομάζεται σωστά ο Θεός τούτος, γιατί εξαιτίας του έχουν το ''Ζην''όλα τα ζωντανά όντα. Το όνομά του, λοιπόν, ενώ ήταν ενιαίο, διαιρέθηκε, όπως είπα, διττά, ''ΔΙΑΣ''και ''ΖΗΝΑΣ''. Αν κάποιος άκουγε ξαφνικά ότι αυτός
είναι παιδί του Κρόνου, θα το θεωρούσε υποτιμητικό, γιατί λογικό θα ήταν να είναι απόγονος κάποιας μεγάλης διάνοιας ο Δίας, ''Κόρος''όμως δεν σημαίνει παιδί αλλά το ''καθαρό''και ''ακήρατο'' (αμόλυντο) στοιχείο του νου. Τούτος, όπως λένε, είναι γιός του Ουρανού. Και σωστά, αυτό που βλέπουμε προς τα επάνω λέγεται ''ουράνιον''γιατί ''ορά τα άνω'', απ'όπου λένε όσοι ασχολούνται με τα μετέωρα, Ερμογένη, ότι προέρχεται ο ''καθαρός νους'', ώστε και για τον ουρανό σωστό είναι το όνομα.» ( ΠΛΑΤΩΝ ''ΚΡΑΤΥΛΟΣ'', σελ. 101). - ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΑ - ,http://enneaetifotos.blogspot.gr/2010/12/blog-post_205.html

  ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ
↧
↧

ΝΕΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΚΟΤΩΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΓΕΡΟΙ ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΝ- ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΤΡΟΧΑΙΑ ΑΡΑΞΑΝ ΚΙΑ'ΠΕΞΩ ΔΕΝ ΚΟΙΤΑΖΟΥΝ !!

October 16, 2017, 9:55 am
$
0
0



Με αφορμή τον άδικο χαμό ενός νέου παιδιού που άφησε την τελευταία του πνοή σε έναν  απ'τους καταραμένους δρόμους του νησιού μας, γράφω δυο λόγια εις μνήμην του νεαρού Βασίλη Πλάτση που  έφυγε απο τον κόσμο πρόωρα χωρίς να πει αντίο.

Οταν έγινε γνωστό το πρωί στην κοινωνία το άτυχο γεγονός με τον
νέο που σκοτώθηκε στον άσφαλτο,   άρχισαν και οι λόγιοι κριτικοί των καφενείων να εκφέρουν χολές και να καταδικάζουν τον νέο που έτρεχε, άλλοι σε ρόλο ιατροδικαστή να γνωματεύουν επιρρίπτοντας ευθύνες  για την ποσότητα οινοπνεύματος στο αίμα του, χωρίς φυσικά να μπορούν να αποδείξουν τις εικασίες με  τα λεγόμενα τους.
Με άλλα λόγια προδικάζουν καταδικάζοντας έναν αδικοχαμένο νεαρό "ένοχο"επειδή οδηγούσε μηχανάκι αργά τα ξημερώματα. 
Κανείς απο δαύτους δηλαδή δεν έχει την νοητική πολυτέλεια να σκεφτεί απο την άλλη μεριά και να αναλογιστεί  αν ο Ολλανδός τουρίστας που του έκοψε τον δρόμο μιλούσε στο κινητό η αν τσακώνονταν με τον/ην συνοδηγό, η μήπως ο τουρίστας ήταν μαστουρωμένος-μεθυσμένος- κοιμισμένος ; γιατί μια ζωή να φταίνε τα μηχανάκια;

Απ΄το άλλο χέρι έχουμε την ανύπαρκτη αστυνομία- τροχαία, που  μια ζωή οι ιθύνοντες του τμήματος δηλώνουν μονίμως υποστελεχωμένοι, {ε να μην πιούν και αυτοί ένα καφέ;}  υπο αυτή την συγκυρία σηκώνουν τα χέρια ψηλά και επαναπαυόμενοι στα μηνιάτικα κάλιο πέντε και στο χέρι,,,,, υπολειτουργούν,,,,
Καταλήγοντας, η σφαγή στους δρόμους του νησιού μας δεν θα σταματήσει ποτέ αν η τροχαία και τα ανακριτικά δεν βγουν στους δρόμους και γίνει η παρουσία τους αισθητή.
Μήπως πρέπει να αρχίσουν κάποιες μεταθέσεις, αλλαγή φρουράς που λέμε, διότι το πολύ το δούναι λαβείν σε μικρές κοινωνίες  δημιουργεί φιλίες και οι νόμοι μένουν στα συρτάρια. 
Υπο αυτήν την κατάσταση, οι οδηγοί στους δρόμους γράφουν στα παλιά τους υποδήματα την τάξη και την οδηγική συμπεριφορά αφού δεν υπάρχει τιμωρία.
Όσο για το οδικό δίκτυο της Νήσου ουδενί λόγος, γιατί είναι όλα είναι "τέλεια", όπως λέμε Ευρώπη,,,
Παρατηρώντας λοιπόν τα οχήματα να κυκλοφορούν στο νησί, μπορεί κανείς να παρατηρήσει ότι  7 στους 10 οδηγούς  μιλάνε στο κινητό, 9 στους 10 χωρίς ζώνη, 6 στα 10 με παιδι  στο μπροστινό κάθισμα, 5 στα δέκα με υπερβολική  ταχύτητα, και πάει λέγοντας ,,,
Για την τροχαία Ρόδου:
 ΔΡΑΣΗ ΤΩΡΑ Η ΜΕΤΑΘΕΣΕΙΣ ΑΜΕΣΑ !!!!!
Τα συλλυπητήρια μας στους οικείους του νεαρού Ρόδιου, ας είναι δε ελαφρύ το χώμα που θα το σκεπάσει.
 Υπομονή και ψυχική δύναμη στους γονείς
  Αk
↧

"Oι καθεύδοντες του Ηράκλειτου"

October 16, 2017, 10:00 am
$
0
0

Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, οἱ διυλίζοντες τὸν κώνωπα, τὴν δὲ κάμηλον
καταπίνοντες!

Οι αφυπνισμένοi και οι καθεύδοντες του Ηράκλειτου


Ο Ηράκλειτος διακρίνει τους ανθρώπους σε αφυπνισμένους και καθεύδοντες δηλαδή κοιμώμενους.

Σύμφωνα με τον Ηράκλειτο, οι κοιμώμενοι δεν κατανοούν την ατέρμονα ροή των συμβάντων και των πραγμάτων και παραμένουν σαν υπόδουλοι, όμηροι δηλαδή ψεύτικων και εύκολων δοξασιών και εντυπώσεων, πού ο καθένας τους δημιουργεί σε μια δική του υποκειμενική διάσταση, ή όπως λέει ο Ηράκλειτος, σε έναν δικό του και προσωπικό κόσμο που δημιουργεί.

Αφυπνισμένοι αντιθέτως είναι οι άνθρωποι εκείνοι πού έχουν κατανοήσει τη βαθειά διαφορά μεταξύ του ευρύτερου συμπαντικού νόμου και της αλήθεια του, τον οποίο ο Ηράκλειτος ονόμασε «Λόγο», από τα επιφαινόμενα, αυτά δηλαδή που αντιλαμβάνεται μέσα σε έναν προσωπικό και υποκειμενικό χώρο που δημιουργεί.

Η κατανόηση αυτής της διαφοράς, για το μεγάλο φιλόσοφο, οδηγεί στην κατανόηση της βασικής κοσμικής αρχής, της αρμονίας των αντιθέσεων, η οποία είναι και η βασική αρχή της διαλεκτικής άλλα έμμεσα και της δημοκρατίας


ΠΗΓΗ
↧
Search

Η αρχαία «τέχνη της αλυπίας»

October 16, 2017, 10:00 am
$
0
0



https://www.efsyn.gr/sites/efsyn.gr/files/field/image/arxaiotita.jpg
Συντάκτης:Σπύρος Μανουσέλης

Με τον όρο «λύπη» οι αρχαίοι Ελληνες περιγράφουν την ψυχική θλίψη και στενοχώρια, ενώ η «α-λυπία» δηλώνει την απουσία της.

Είκοσι πέντε αιώνες πριν από τον Φρόιντ και τους σύγχρονους ψυχοθεραπευτές, ο σοφιστής Αντιφών ο
Αθηναίος επινοεί την «Τέχνη αλυπίας» και ιδρύει στην Κόρινθο το πρώτο κέντρο ψυχοθεραπείας.

Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Gutenberg το ενδιαφέρον βιβλίο «Τέχνη αλυπίας, ο
σοφιστής Αντιφών και η ψυχολογία στην αρχαία Ελλάδα».


Ζητήσαμε από τη συγγραφέα Δέσποινα Μωραΐτου να μας παρουσιάσει συνοπτικά την αμφιλεγόμενη προσωπικότητα του Αντιφώντα, αυτού του πρώιμου ψυχοθεραπευτή, καθώς και την «εξοργιστική» ομοιότητα της τέχνης της αλυπίας με τις σημερινές ψυχοθεραπευτικές τεχνικές.

• Είκοσι πέντε αιώνες πριν από τους σύγχρονους ψυχοθεραπευτές ο Αντιφών ο Αθηναίος επινοεί την «Τέχνη αλυπίας» και ιδρύει στην Κόρινθο ένα διάσημο, τότε, λογοθεραπευτικό-ψυχοθεραπευτικό κέντρο. Τι γνωρίζουμε σήμερα για τη ζωή και το έργο αυτού του πρώιμου... ψυχοθεραπευτή;

Ο Αθηναίος σοφιστής Αντιφών, που πιθανόν ταυτίζεται με τον ομώνυμο ρήτορα, ο οποίος συνδέθηκε με την επανάσταση των ολιγαρχικών στην Αθήνα το 411 π.Χ., ήταν ένας φιλόσοφος με πολύπλευρο έργο και ενδιαφέροντα. Πέραν των θεωρητικών αναζητήσεών του για την ανθρώπινη φύση και τη σχέση της με τον νόμο, καθώς και για την αξία της ομόνοιας ως θεμελίου της κοινωνικής συνύπαρξης, ασχολήθηκε και με τη φυσική φιλοσοφία, την κοσμολογία και τη γεωμετρία.

Το σύγγραμμά του «Περί Αληθείας» μπορεί μάλιστα να θεωρηθεί μία εγκυκλοπαίδεια όπου ο Αντιφών μιλά για όλα τα αντικείμενα, όπως οι μεγάλοι φυσιολόγοι της προσωκρατικής περιόδου. Επιπλέον, χάρη στα παπυρικά αποσπάσματα, που βρέθηκαν στις αρχές του 20ού αιώνα, είναι ο μόνος σοφιστής που μας μιλά άμεσα και όχι μόνο μέσω άλλων συγγραφέων όπως οι άλλοι σοφιστές, των οποίων οι απόψεις συχνά παραμορφώνονται κατά τη μεταφορά.

Είναι επίσης γνωστή η αντιπαράθεσή του με τον Σωκράτη, που μας παρουσιάζει ο Ξενοφών, κατά την οποία ο σοφιστής επικρίνει την περιφρόνηση των υλικών αγαθών που επιδεικνύει ο συνομιλητής του, καθώς και τη γενικότερη στάση ζωής του.

Οσον αφορά τις πολιτικές του απόψεις οι γνώμες των μελετητών διίστανται ανάλογα με την ερμηνεία που δίνουν στα κυριότερα αποσπάσματά του, αλλά και με τη θέση που παίρνουν στο πρόβλημα της ταύτισής του ή όχι με τον ομώνυμο ρήτορα.

Γενικά φαίνεται να διακατέχεται από απαισιοδοξία ως προς τη δυνατότητα του νομικού συστήματος της δημοκρατίας να διαφυλάξει τους πολίτες από την αδικοπραγία των επιτηδείων, τηρώντας επικριτική στάση απέναντι στα παρακμιακά φαινόμενα του πολιτεύματος της εποχής του.

• Οι σοφιστές αναγνώριζαν τη μεγάλη δύναμη του λόγου στο να προκαλεί ισχυρά συναισθήματα, ανακάλυψαν μάλιστα διάφορες τεχνικές ικανές να τροποποιούν -διά του λόγου και κατά βούληση- τη συναισθηματική κατάσταση των ανθρώπων. Σε αυτή τη φιλοσοφική παράδοση εντάσσεται και η τέχνη της αλυπίας που επινόησε ο Αντιφών. Τι το ιδιαίτερο είχε η μέθοδός του και πού στόχευε η εφαρμογή της;

Ανάμεσα στις, κατά τις μαρτυρίες, ποικίλες δραστηριότητές του ξεχωρίζει η δράση του ως του πρώτου ψυχοθεραπευτή στην αρχαιότητα, καθώς είχε επινοήσει και ασκήσει την τέχνη αλυπίας σε έναν χώρο στην Κόρινθο όπου δεχόταν τους ευρισκόμενους σε θλίψη και επιχειρούσε να τους θεραπεύσει διά του λόγου.

Αναζητούσε τις αιτίες της λύπης τους και αναλόγως τους παρηγορούσε. Ηταν μάλιστα πολύ επιτυχημένος στη δραστηριότητά του αυτή ώστε, όπως αναφέρει ο Φιλόστρατος, είχε αποκληθεί Νέστωρ λόγω της εξαιρετικής πειθούς που ασκούσε στους συνομιλητές του.

Ο ίδιος ισχυριζόταν ότι μπορούσε να θεραπεύει με τον τρόπο αυτόν οποιονδήποτε κατέφευγε στη βοήθειά του και ήδη οι αρχαίοι συγγραφείς παραλλήλιζαν την τέχνη αλυπίας του Αντιφώντα με τη θεραπεία των ασθενών που διενεργούν οι γιατροί.

Η προσπάθεια παραμυθητικής παρέμβασης στην ανθρώπινη ψυχή υπήρχε βέβαια και παλαιότερα στον ελληνικό πολιτισμό (λ.χ. μέσω της ποίησης, που συνόδευε σχεδόν όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης ζωής) και μάλιστα το κίνημα της σοφιστικής είχε με σαφήνεια αναγνωρίσει τη δυνατότητα του λόγου να γεννήσει ή να παύσει ισχυρά συναισθήματα, μεταξύ αυτών και τη λύπη, στην ανθρώπινη ψυχή.

Ο Αντιφών όμως είναι ο πρώτος για τον οποίο μαρτυρείται η συστηματοποίηση της θεραπευτικής παρέμβασης στην ψυχή με την άσκηση της τέχνης αλυπίας.

Ορισμένες πηγές αναφέρουν ότι μετά τη δραστηριότητά του αυτή ο Αντιφών στράφηκε στη ρητορική. Εάν ακολουθήσει κανείς τη θεωρία της ταύτισης του σοφιστή με τον ρήτορα, και αυτή η ιδιότητα του Αντιφώντα, στην οποία επίσης ήταν εξαιρετικά επιτυχημένος, ασκούνταν με την ευφυή χρήση του λόγου, με στόχο την πειθώ και την παρέμβαση στην ανθρώπινη ψυχή.

• Ποιες από τις πρώιμες ιδέες του Αντιφώντα παραμένουν επίκαιρες και πώς σχετίζονται με τη σύγχρονη ψυχοθεραπευτική;

Κεντρική θέση του Αντιφώντα αποτελεί η αξιολογική προτεραιότητα της ανθρώπινης φύσης έναντι του νόμου και των κοινωνικών συμβάσεων. Η ιδέα αυτή μας θυμίζει την αμφισβήτηση που εξέφρασε ο Φρόιντ, σχετικά με τη δυνατότητα του σημερινού πολιτισμού να προσφέρει την ευτυχία στον άνθρωπο.

Πέρα από αυτήν, στα σωζόμενα αποσπάσματα βρίσκουμε και άλλες απόψεις του οι οποίες επίσης δείχνουν μια θεώρηση που ηχεί πολύ σύγχρονη και οικεία.

Για παράδειγμα, ο Αντιφών υποστηρίζει ότι ο νους καθοδηγεί το σώμα σχετικά με την υγεία και την αρρώστια, δηλαδή αποδέχεται, όπως και η σύγχρονη ψυχολογία, την αλληλεπίδραση ψυχής και σώματος.

Επίσης, στο έργο του «Περί ομονοίας» αναδεικνύεται όχι μόνο η έννοια και αξία της κοινωνικής ομοψυχίας που έχει ο όρος ομόνοια, αλλά και αυτή της εσωτερικής αρμονίας που πρέπει να επικρατεί στην ψυχή του ανθρώπου.

Ενα άλλο ζήτημα, που επίσης ανήκει στη σημερινή προβληματική, είναι αυτό του γάμου, ο οποίος χαρακτηρίζεται από τον Αντιφώντα ως «μέγας αγών» για τον άνθρωπο.

Τονίζονται τα μεγάλα βάρη που ο γάμος συνεπάγεται για τον σύζυγο, ακόμη και όταν η σύζυγος είναι κατάλληλη γι’ αυτόν· αλλά είναι κανόνας της ζωής όλα τα ευχάριστα πράγματα να απαιτούν μεγάλο κόπο και θυσίες. Εχει επισημανθεί η ομοιότητα του αποσπάσματος αυτού με τη σύγχρονη συμβουλευτική του γάμου.

Πολύ ενδιαφέρουσα είναι και η ερμηνευτική των ονείρων που προτείνει, η οποία παρουσιάζει φανερή συγγένεια με τους σύγχρονους προβληματισμούς της ψυχολογίας.

Ο Αντιφών υιοθετούσε μια ορθολογική ερμηνεία των ονείρων και των χρησμών και προσπαθούσε να αποκωδικοποιήσει τα σύμβολά τους με τρόπο έλλογο, αρνούμενος το μεταφυσικό υπόβαθρό τους.

Τέλος, η μέθοδος αναζήτησης των αιτίων που χρησιμοποιούσε ο Αντιφών για να θεραπεύσει διά του λόγου τη λύπη συγγενεύει τόσο με τη σωκρατική-μαιευτική μέθοδο, όσο και με την ψυχανάλυση και τη λογοθεραπεία των νεότερων χρόνων.

Η τελευταία μάλιστα καταφεύγει στον διάλογο ώστε, με την καθοδήγηση του θεραπευτή, να βοηθήσει τον άνθρωπο να ανακαλύψει τον εαυτό του και την απάντηση στα προβλήματά του.
Ποια είναι

Δέσποινα Μωραίτου*

*Η Δέσποινα Μωραΐτου σπούδασε Κλασική Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Aθηνών. Πραγματοποίησε ως υπότροφος του IKY διδακτορικές σπουδές στην Κλασική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Κολονίας. Είναι επίσης διδάκτωρ Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Εχει δημοσιεύσει άρθρα και έχει παραγάγει εκπαιδευτικό υλικό σχετικά με την αρχαία ελληνική φιλολογία, τη φιλοσοφία του Αριστοτέλη, το αρχαίο θέατρο και την ιστορία της ψυχολογίας στην αρχαιότητα.

Εχει διδάξει επί σειρά ετών ως επίκουρη καθηγήτρια (Π.Δ. 407/1980) αρχαία ελληνική φιλολογία στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πατρών και έχει εργαστεί ως μέλος της ομάδας φιλολόγων του Παιδαγωγικού Iνστιτούτου. Σήμερα διδάσκει στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο.




 «Τέχνη Αλυπίας», Δέσποινα Μωραίτου
«Τέχνη Αλυπίας», Δέσποινα Μωραίτου Το βιβλίο της Δέσποινας Μωραΐτου «Τέχνη αλυπίας, Ο σοφιστής Αντιφών και η ψυχολογία στην αρχαία Ελλάδα» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Gutenberg |


ΠΗΓΗ

↧

Παγκράτιον, η μητέρα των πολεμικών τεχνών

October 16, 2017, 12:00 pm
$
0
0

Το Παγκράτιο άθλημα είναι το αρχαιότερο στον κόσμο άθλημα πολεμικών και μαχητικών τεχνών. Η αρχή του χάνεται στα βάθη της ελληνικής φυλής. Η σύνθεση του ονόματος του παγκρατίου προσδιορίζει και την ουσία του αθλήματος, Παν + κράτος δηλ. "ο τα πάντα κρατών"και μεταφορικά αυτός που κατέχει την υπέρτατη
δύναμη και γνώση.
Το παγκράτιο χωρίζεται σε δύο κύρια μέρη, στο άνω ή ορθοστάδην και στο κάτω ή αλίνδησιν παγκράτιο. Ορισμένοι προσδιορίζουν αυτή την αρχή στη δωδέκατη χιλιετία π.χ. Μέχρι σήμερα οι παλαιότερες παραστάσεις-μαρτυρίες έχουν βρεθεί σε αρχαίο ρητό του 1700π.χ., στην Αγία Τριάδα στην Κρήτη. Ως εφευρέτες του Παγκρατίου αναφέρονται ο Ηρακλής και ο Θησέας. Άθλημα ιδιαίτερα σκληρό, επιβλητικό, θεαματικό κατεξοχήν αμυντικό, με έντονη την κίνηση και την άμιλλα, με χαρακτηριστική ελευθερία στην εφευρετικότητα κινήσεων και τεχνασμάτων.
Ξεκίνησε ως καθαρά πολεμικό αγώνισμα και διατηρήθηκε ως τέτοιο μόνο στη Σπάρτη, γι αυτό και δεν έγινε αμέσως δεκτό στους Ολυμπιακούς αγώνες, διότι το πνεύμα αυτών των αγώνων είναι ειρηνικό και όχι πολεμικό. Μετά από πολύχρονες προσπάθειες και αφού αφαιρέθηκαν τα στοιχεία πού του έδιναν χαρακτήρα άγριας συμπλοκής και συμπεριλήφθηκε στους Ολυμπιακούς αγώνες, από την 33η Ολυμπιάδα το 648π.χ. και έγινε σε λίγο καιρό όπως αναφέρει ο Φιλόστρατος των εν Ολυμπία το κάλλιστον. Πρώτος νικητής ήταν ο Λύγδαμις από τις Συρακούσες.
Σύμφωνα δε με τον Στοβαίο η πόλη που είχε Ολυμπιονίκη στο Παγκράτιο γκρέμιζε μέρος από τα τείχη της για να τον υποδεχθούν.
Σήμερα το παγκράτιο άθλημα ανανεωμένο και με τις επίμονες προσπάθειες της Ελληνικής Ομοσπονδίας Παγκρατίου Αθλήματος (Ε.Ο.Π.Α.) και της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας (WPAF) έχει αναλάβει την διάδοση του αθλήματος στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο με κύριο στόχο να βρει το Παγκράτιο πάλι την θέση του στους Ολυμπιακούς αγώνες.
Ο ιστορικός Φιλόστρατος αναφέρει το παγκράτιο σαν «το πιο άξιο άθλημα των Ολυμπιάδων και τη σπουδαιότερη προετοιμασία των πολεμιστών». Η ονομασία του προέρχεται από το συνδυασμό των αρχαιοελληνικών λέξεων «παν» και «κράτος» και υποδηλώνει «με όλη τη δύναμη». Ο εκπαιδευμένος στο παγκράτιο ήταν πανίσχυρος. Κατά τον Πλούταρχο αυτός που επινόησε την τεχνική του παγκρατίου ήταν ο Θησέας, που με αυτό νίκησε τον Μινώταυρο, τον άγριο ταύρο που φύλαγε το «Λαβύρινθο» στο ανάκτορο της Κνωσσού, στο Ηράκλειο Κρήτης. Ο περιηγητής Παυσανίας αναφέρει ότι ο ημίθεος Ηρακλή επινόησε το παγκράτιο.
Με την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου στη Μικρά Ασία, Περσία, Ινδία και Θιβέτ, οι στρατιώτες του δίδαξαν το παγκράτιο άθλημα στους λαούς αυτών των Ασιατικών χωρών. Την πατρότητα του παγκρατίου σε όλα τα αγωνίσματα των μαχητικών τεχνών, την έχουν αναγνωρίσει μορφωμένοι ιστορικοί των τεχνών αυτών, όπως ο Μασουτάτσου Ογιάμα, ο ιδρυτής της τεχνικής του αθλήματος «Κιόκου Σιν Κάι» στο σύγγραμμά του «Ζωτικό Καράτε».

↧
↧

ΩΓΥΓΟΣ – Ο ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ ΤΟΥ ΩΓΥΓΟΥ

October 16, 2017, 8:00 pm
$
0
0


Σε πολλά αρχαία κείμενα λέγεται πως η Ωγύγια πλημμύρα κάλυψε ολόκληρο τον κόσμο, και ήταν τόσο καταστροφική που άφησε την Αττική χωρίς βασιλιά μέχρι την εποχή του Κέκροπα 

Ο Ωγύγος ή Ωγύγης, ήταν κατά την Ελληνική Μυθολογία, ένας από τους αρχέγονους ηγέτες στην Αρχαία Ελλάδα. ιδιαίτερα στην Βοιωτία. Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη πιστεύεται ότι ήταν ο πρώτος
αυτόχθονας βασιλιάς της Αττικής. Η ετοιμολογία και η έννοια του ονόματος (από το επίθετο Ωγύγιος) σημαίνει, αρχέγονος, πρωταρχικός, πολύ αρχαίος. Είναι δε  ιδιαίτερα γνωστός ως βασιλιάς των Εκτενών, κατά τον Παυσανία Εκτένες ή Εκτήνες ,των αυτοχθόνων (προκατακλυσμιαίων) και πρώτων κατοίκων της Βοιωτίας. Ίδρυσε την πόλη Ωγυγία (η μετέπειτα Θήβα) και έγινε ο πρώτος βασιλιάς της. Αρκετοί αρχαίοι Έλληνες ποιητές αναφέρονται στους Θηβαίους ως «Ὠγυγίδαι».
Το όνομα του χρησιμοποιήθηκε αργότερα για να τονίσει οτιδήποτε το “παμπάλαιο”, πριν τον πρώτο κατακλυσμό που συνέβη κατά την βασιλεία του. Ο πρώτος Κατακλυσμός επειδή συνέβη βασιλεύοντος του Ωγύγου γι’ αυτό πήρε και το όνομα του. Τότε πλημμύρισε η Αττική και οι κάτοικοι της, άλλοι μεν πνίγηκαν και άλλοι – όσοι πρόλαβαν – την εγκατέλειψαν. Οι άνθρωποι που επέζησαν λέγεται πως μετοίκησαν στην Αίγυπτο, της οποίας το πρώτο όνομα ήταν επίσης “Ωγυγία”, όπως της Αττικής και της Βοιωτίας.

Τούτο συνέβη επειδή ο Κηφισός ποταμός πλημμύρισε και έπνιξε την Αττική και την Βοιωτία [Παυσ. Βοιωτικά Ε’ 1 και Η’, Σχόλ. Απόλλων. Γ’1177 κ.α.] Λένε δε ότι τότε φάνηκε σημείο παράξενο στο δίσκο της Αφροδίτης, επειδή μεταβλήθηκε και η διάμετρος και το σχήμα και το χρώμα και η τροχιά της. Ο Freret νομίζει ότι το παράδοξο ουράνιο σώμα ήταν κάποιος κομήτης και όχι η Αφροδίτη, και μάλιστα στην διατριβή του τεκμηριώνει ότι ήταν εκείνος ο κομήτης που φάνηκε και το 1680 {Κάστωρ παρ’ Αυγουστίν. Πολ. Θ’ . θ’ Ιη’. Ή Υπομνήματ. Ακαδ.τόμ. Ι’ σελ. 357} και υποθέτουν ότι αυτός ο κομήτης πέρασε πολύ κοντά στη Γη, ή ότι μέρη τούτου χτύπησαν τη Γη και δημιούργησαν πελώριο παλιρροϊκό κύμα, το οποίο προξένησε ασύλληπτη καταστροφή. Πιθανολογούν δε ότι εξ αιτίας αυτής της φυσικής καταστροφής εξαφανίστηκε ο Προκατακλυσμιαίος Αιγιακός Πολιτισμός. Ο Κατακλυσμός του Ωγύγου χρονολογείται την Ογδόη Εποχή, δηλαδή πριν 25.000 περίπου χρόνια (25.000 χρόνια Προ Εποχής).
Σύμφωνα με την Ελληνική Παράδοση ο κατακλυσμός του Ωγύγου έγινε όταν κυβερνήτης στο Αργος ήταν ο Φορωνέας, γιός του Ινάχου.
Ο Παυσανίας στα “Κορινθιακά” λέει ότι ο Φορωνέας θεωρείτο ως ένας εκ των προ-προϊστορικών Ελλήνων  ο οποίος συγκέντρωσε τους ανθρώπους σε κοινότητες ενώ μέχρι τότε έκαναν ημιάγρια ζωή.
[…]λέγεται δὲ καὶ ὧδε λόγος: Φορωνέα ἐν τῇ γῇ ταύτῃ γενέσθαι πρῶτον, Ἴναχον δὲ οὐκ ἄνδρα ἀλλὰ τὸν ποταμὸν πατέρα εἶναι Φορωνεῖ: τοῦτον δὲ Ποσειδῶνι καὶ Ἥρᾳ δικάσαι περὶ τῆς χώρας, σὺν δὲ αὐτῷ Κηφισόν τε καὶ Ἀστερίωνα [καὶ τὸν Ἴναχον] ποταμόν: κρινάντων δὲ Ἥρας εἶναι τὴν γῆν, οὕτω σφίσιν ἀφανίσαι τὸ ὕδωρ Ποσειδῶνα. καὶ διὰ τοῦτο οὔτε Ἴναχος ὕδωρ οὔτε ἄλλος παρέχεται τῶν εἰρημένων ποταμῶν ὅτι μὴ ὕσαντος τοῦ θεοῦ: θέρους δὲ αὖά σφισίν ἐστι τὰ ῥεύματα πλὴν τῶν ἐν Λέρνῃ. Φορωνεὺς δὲ ὁ Ἰνάχου τοὺς ἀνθρώπους συνήγαγε πρῶτον ἐς κοινόν, σποράδας τέως καὶ ἐφ’ ἑαυτῶν ἑκάστοτε οἰκοῦντας: καὶ τὸ χωρίον ἐς ὃ πρῶτον ἠθροίσθησαν ἄστυ ὠνομάσθη Φορωνικόν. – Ελλάδος περιήγησις / Κορινθιακά.
Οι πληροφορίες που έχουν διασωθεί σχετικά με τον Ώγυγο και τον Φορωνέα προέρχονται από το Μυκηναϊκό Έπος “Φορωνίς” -το αρχαιότερο Ελληνικό Έπος- το οποίο δυστυχώς, δεν διεσώθη.
Ωγυγία ονομάζεται και η μυθική νήσος της Καλυψούς, οπότε έχουμε 3 μεγάλες περιοχές με το ίδιο όνομα! (Αίγυπτος, Αττική + Βοιωτία και νήσος της Καλυψούς)…
Σύμφωνα με τους ίδιους μύθους ο Ωγυγος ή Ωγύγης, ήταν ο θεμελιωτής των Αιγυπτιακών Θηβών ενώ αργότερα, ο Κάδμος προς τιμήν του ονόμασε τις πύλες των Ελληνικών Θηβών, Ογυγίας πύλας, και η Θήβα πήρε την επονομασία Ωγύγιαι.
[…] ἐξ Ἀκραιφνίου δὲ ἰόντι εὐθεῖαν ἐπὶ λίμνην τὴν Κηφισίδα–οἱ δὲ Κωπαί̈δα ὀνομάζουσι τὴν αὐτήν– πεδίον καλούμενόν ἐστιν Ἀθαμάντιον: οἰκῆσαι δὲ Ἀθάμαντα ἐν αὐτῷ φασιν. ἐς δὲ τὴν λίμνην ὅ τε ποταμὸς ὁ Κηφισὸς ἐκδίδωσιν ἀρχόμενος ἐκ Λιλαίας τῆς Φωκέων καὶ διαπλεύσαντί εἰσι Κῶπαι. κεῖνται δὲ αἱ Κῶπαι πόλισμα ἐπὶ τῇ λίμνῃ, τούτου δὲ καὶ Ὅμηρος ἐποιήσατο ἐν καταλόγῳ μνήμην: ἐνταῦθα Δήμητρος καὶ Διονύσου καὶ Σαράπιδός ἐστιν ἱερά. [2] λέγουσι δὲ οἱ Βοιωτοὶ καὶ πολίσματα ἄλλα πρὸς τῇ λίμνῃ ποτὲ Ἀθήνας καὶ Ἐλευσῖνα οἰκεῖσθαι, καὶ ὡς ὥρᾳ χειμῶνος ἐπικλύσασα ἠφάνισεν αὐτὰ ἡ λίμνη. οἱ μὲν δὴ ἰχθῦς οἱ ἐν τῇ Κηφισίδι οὐδέν τι διάφορον ἐς ἄλλους ἰχθῦς τοὺς λιμναίους ἔχουσιν: αἱ δὲ ἐγχέλεις αὐτόθι καὶ μεγέθει μέγισται καὶ ἐσθίειν εἰσὶν ἥδισται. Παυσανίας – Βοιωτικά
Ο Κατακλυσμός του Ωγύγου συνέβη κατά το 37ον έτος της βασιλείας του Ωγύγου .
Ο Ώγυγιος και πρώτος κατακλυσμός ” ο  οποίος συνέβη γύρω στο 15.000 π.Χ.-10.000 π.Χ.. Αρχαιολόγοι και γεωλόγοι αδυνατούν να ρίξουν φως και οι υποθέσεις των προγόνων (εκτείνονται από το 9500 π.χ. έως το 1796 π.χ.) δεν βοηθούν ιδιαίτερα στον χρονικό εντοπισμό του φαινομένου. Οι Ορφικοί σύγχρονοί μας υποστηρίζουν ότι ο κατακλυσμός έγινε το 11835 π.χ. βάσει αστρονομικών εξισώσεων οι οποίες προκύπτουν από τον Απολλώνιο ύμνο (στ.21). αυτός ο στίχος γράφει “μίξας χειμώνος θέρεός τ’ ίσον αμφοτέροισιν”,Ο Κατακλυσμός αυτός δημιούργησε τέτοια καταστροφή ώστε άφησε ένα μεγάλο ιστορικό κενό 189 ετών, μέχρι του Κέκροπος, ο οποίος εβασίλευσε πολύ βραδύτερον. Στην μετακατακλυσμική εποχή αγνοείται τι συνέβη στην Αττική.
Ο Ωγύγος είχε γυναίκα την Θήβην θυγατέρα του Διός και εγέννησεν εξ αυτής τον Ελευσίνα και τις Πραξιδίκες. Μερικοί λέγουν και κάποιον Κάδμον, προς λύπην των φοινικιστών που τον θέλουν να κατάγεται από τους Γεφυραίους Φοίνικες, ενώ σε κάθε περίπτωση ήτο αναμφισβήτητα Ελλην . Πολύ πιθανόν ο Ωγύγος να ήτο και βασιλεύς της Βοιωτίας[Ευσελ. Χρονικ. Θεόφιλ. Εν Αυτολυκ.Γ’ 399]
Ο Ελευσίν έκτισε την Ελευσίνα και έμεινε εκεί μετά τον κατακλυσμό. Όμως υπήρχε και άλλη κωμόπολη με το όνομα Ελευσίνα και Αθήναι στην Βοιωτία, πλησίον της Κωπαίδος λίμνης, τις οποίες έπνιξε η λίμνη όταν συνέβη μεγάλη πλημμύρα επί βασιλείας του Κέκροπος. Ο Πλάτων στους Νόμους του, υπολογίζει πως η πλημμύρα συνέβη 10.000 χρόνια πριν από την εποχή του. Επίσης, στον Κριτία, περιγράφει την πλημμύρα ως “την μεγαλύτερη όλων”. Διαφορετικές χρονολογίες έχουν προταθεί για τον κατακλυσμό, μερικές είναι: 2.136 π.Χ. (Βάρρων) και 1.796 π.Χ (Αφρικανός).

↧

ΠΡΟΚΛΟΣ – ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ

October 16, 2017, 10:00 pm
$
0
0



By 

«Οι άνθρωποι της εποχής μας κατεξοχήν συνηθίζουν να επικρίνουν τους Παλαιούς Μύθους ότι ευθύνονται, υποτίθεται, για τη μεγάλη, αφ’ ενός, θρασύτητα στις περί Θεών δοξασίες και, αφ’ ετέρου, για τις πολλές, άτοπες και πλημμελείς φανταστικές εικόνες, και ότι δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να οδηγούν τους πολλούς ανθρώπους στη
τωρινή φοβερή και ανώμαλη καταπάτηση των ιερών θεσμών.
Από πλευρά μας δεν θα χρειαστούμε πολλά λόγια για να απαντήσουμε σε αυτούς που ενοχοποιούν την παραδοχή των Μύθων για την αδιαφορία προς το Θείο∙ πρώτον, ότι εκείνοι που παραμέλησαν τη θεραπεία (=λατρεία) των κρειττόνων (=ανωτέρων) από εμάς λόγω των φαινομενικών πλασμάτων των Μύθων, αγνοώντας και το σκοπό της μυθοποιίας και τη δύναμή της, συνέβη να σωριαστούν στην αλόγιστη και  Γιγαντική[1] ανοσιότητα.
Διότι, αν οι μύθοι προέταξαν το φανερό τους περιεχόμενο στο σύνολό του αντί για την αλήθεια που είναι εγκαθιδρυμένη στην απόρρητη περιοχή και χρησιμοποιούν για τα αφανή και άγνωστα στους πολλούς διανοήματα [και το κατεξοχήν ιδιαίτερο αγαθό τους είναι το ότι δεν αποκαλύπτουν κανένα στοιχείο της Αλήθειας στου βέβηλους, αλλά φανερώνουν μόνο κάποια ίχνη της όλης Μυσταγωγίας τους σε εκείνους που από της φύση τους έχουν την ικανότητα να περιδιαβούν την απροσπέλαστη για πολλούς θεωρία (=θέαση)], και αν οι άλλοι, αντί να αναζητούν την Αλήθεια που βρίσκεται κρυμμένη μέσα στους Μύθους, ασχολούνται μόνο με την εξωτερική προσχηματική μορφή των μυθικών πλασμάτων και, αντί για την κάθαρση του νου, ακολουθούν τις φανταστικές και μορφοποιητικές εικόνες, τότε ποιό τέχνασμα μπορεί να βρεθεί ώστε να κατηγορηθούν οι Μύθοι για κάποια δική τους παρανομία και όχι εκείνοι που κάνουν κακή χρήση των Μύθων για τη δική τους αδιαφορία;
Έπειτα, μπορούμε να απαντήσουμε ότι βλέπουμε πως οι πολλοί βλάπτονται και από όλα τα άλλα, όσα φαίνονται εξαιρετικά σεμνά και τίμια, εγκαθιδρυμένα στους Θεούς και δημιουργημένα από Εκείνους, χωρίς όμως για το λόγο αυτό να μεμφόμαστε τη γένεση εκείνων αλλά τη ανόητη έξη της ψυχής που έχουν τούτοι. Πράγματι, ποιός δεν θα συμφωνούσε ότι τα Μυστήρια και οι Τελετές ανυψώνουν τις ψυχές από την ένυλη και θνητή ζωή και τις συνάπτουν με τους Θεούς, ότι αφανίζουν όλη την ταραχή της αλογίας με τις νοερές ελλάμψεις τους, και ότι με το Φως των Θεών απομακρύνουν τον αόριστο και σκοτεινό χαρακτήρα των τελούμενων;»
(Βλ., Πρόκλος «Υπόμνημα εις τας Πολιτείας Πλάτωνος» 1.74.4 – 1.75.10)
[1] Οι Γίγαντες της Ελληνικής Μυθολογίας συμβολίζουν τα άλογα και ένυλα στοιχεία στις ζωές των ψυχών και στο σύμπαν.
(Βλ., Πρόκλος «Υπόμνημα εις Πλάτωνος Παρμενίδην 643.11, 643.14, 643.22, 687.27, 698.27, 849.14 », «Υπόμνημα εις Πλάτωνος Τίμαιον 1.168.25, 3.346.30»)
πηγή: odysseus69.wordpress  ,  ellinikoskoinotismos
↧

Βελλερεφόντης

October 17, 2017, 12:00 am
$
0
0


Ο Βελλερεφόντης είναι ήρωας της Ελληνικής μυθολογίας.
Αναφέρεται ως γιος του βασιλιά της Κορίνθου Γλαύκου, και εγγονός του Σίσυφου, και της Ευρυνόμης. Μια άλλη εκδοχή τον θέλει γιο του Ποσειδώνα να γεννιέται από το λαιμό της αποκρουστικής Μέδουσας τη στιγμή που την
αποκεφαλίζει ο Περσέας.
Πήρε το όνομα Βελλερεφόντης μετά το φόνο του Βέλλερου. Τότε είναι που εξορίστηκε από την Κόρινθο και κατέφυγε στην γειτονική Τύρινθα, όπου ζήτησε κάθαρση στην αυλή του βασιλέα Προίτου. Ο Προίτος είχε σύζυγο την Άντεια ή Σθενόβεια, η οποία ερωτεύτηκε τον Βελλερεφόντη. Επειδή ο νέος δεν δέχτηκε τον έρωτά της κι αρνήθηκε να ενδώσει, η βασίλισσα, από πάθος για εκδίκηση, τον συκοφάντησε στον άνδρα της, ότι θέλησε, δήθεν, να την παρασύρει σ'έρωτα χωρίς τη θέληση της. 
Ο θυμός του Προίτου ήταν τόσος, που ήθελε να σκοτώσει τον Βελλερεφόντη, αλλά αυτό ήταν αδύνατο. Στην κοινωνία των αρχαίων Ελλήνων υπήρχαν κάποιοι ιεροί και απαράβατοι νόμοι. Ο Προίτος δεν μπορούσε να παραβιάσει το θεσμό της φιλοξενίας και να φονεύσει αυτόν που ο ίδιος εξάγνισε από φόνο. 

Σκέφτηκε, λοιπόν, ως λύση, να τον στείλει στον πεθερό του Ιοβάτη, βασιλιά της Λυκίας στην Δυτική Μικρά Ασία μαζί με ένα κλειστό γράμμα, στο οποίο εκείνος παράγγειλε στον πεθερό του να σκοτώσει τον Βελλερεφόντη.
Ο Βελλερεφόντης, ωστόσο, ξέχασε να δώσει το γράμμα στο βασιλιά από την αρχή. Έτσι έγινε δεκτός με όλες τις τιμές που αρμόζουν σ'ένα φιλοξενούμενο. 
Για το βασιλιά της Λυκίας, ο όμορφος νέος, που του έστειλε ο Προίτος, ήταν επίσημος προσκαλεσμένος του, που έπρεπε, όπως ορίζει ο Ξένιος Δίας, να τον σέβονται και να τον περιποιούνται. τη δέκατη μέρα της παραμονής του διάβασε ο βασιλιάς το γράμμα και την επιθυμία του γαμπρού του, βρέθηκε σε δύσκολη θέση,δεν μπορούσε ο ίδιος να σκοτώσει το φιλοξενούμενό του. Τότε, σκέφτηκε να του αναθέσει τρεις πολύ επικίνδυνες αποστολές, σίγουρος πως δεν θα επιζούσε από αυτές:
Τον έστειλε ενάντια στο φοβερό λαό των Σολύμων και έπειτα ενάντια στις πολεμοχαρείς Αμαζόνες. Ο ήρωας έβγαλε σε πέρας και τις δύο αποστολές και, γυρίζοντας δοξασμένος κι από τις δυο εκστρατείες, αντιμετώπισε τους πιο άξιους πολεμιστές της Λυκίας που του είχαν στήσει ενέδρα για να τον σκοτώσουν.
Η τρίτη δοκιμασία ήταν να αντιμετωπίσει την Χίμαιρα, ένα φοβερό τέρας που το εμπρόσθιο μέρος του ήταν λέοντας και το οπίσθιο ήταν δράκοντας.
Οι θεοί γνωρίζοντας την άδικη κατηγορία της ‘Αντειας του πρόσφεραν με προθυμία τη βοήθειά τους. Ο πατέρας του, ο Ποσειδώνας, του χάρισε ως πολύτιμο βοηθό το γιο του, τον Πήγασο. 
Ήταν όμως δύσκολο να ημερέψει το ατίθασο άτι και δεν τα κατάφερε παρά μόνο με τη βοήθεια της Αθηνάς που του έδωσε ένα χρυσό χαλινάρι.
 Με το φτερωτό Πήγασο δεν ήταν δύσκολο να εξοντώσει την τρομερή Χίμαιρα, στέλνοντας το θάνατο από ψηλά με τα βέλη του. αφηγείται ο Απολλόδωρος :
[Β 3,1] Βελλεροφόντης δὲ ὁ Γλαύκου τοῦ Σισύφου, κτείνας ἀκουσίως ἀδελφὸν Δηλιάδην, ὡς δέ τινές φασι Πειρῆνα, ἄλλοι δὲ Ἀλκιμένην, πρὸς Προῖτον ἐλθὼν καθαίρεται. καὶ αὐτοῦ Σθενέβοια ἔρωτα ἴσχει, καὶ προσπέμπει λόγους περὶ συνουσίας. τοῦ δὲ ἀπαρνουμένου, λέγει πρὸς Προῖτον ὅτι Βελλεροφόντης αὐτῇ περὶ φθορᾶς προσεπέμψατο λόγους. Προῖτος δὲ πιστεύσας ἔδωκεν ἐπιστολὰς αὐτῷ πρὸς Ἰοβάτην κομίσαι, ἐν αἷς ἐνεγέγραπτο Βελλεροφόντην ἀποκτεῖναι. Ἰοβάτης δὲ ἀναγνοὺς ἐπέταξεν αὐτῷ Χίμαιραν κτεῖναι, νομίζων αὐτὸν ὑπὸ τοῦ θηρίου διαφθαρήσεσθαι· ἦν γὰρ οὐ μόνον ἑνὶ ἀλλὰ πολλοῖς οὐκ εὐάλωτον, εἶχε δὲ προτομὴν μὲν λέοντος, οὐρὰν δὲ δράκοντος, τρίτην δὲ κεφαλὴν μέσην αἰγός, δι᾽ ἧς πῦρ ἀνίει. καὶ τὴν χώραν διέφθειρε, καὶ τὰ βοσκήματα ἐλυμαίνετο· μία γὰρ φύσις τριῶν θηρίων εἶχε δύναμιν. λέγεται δὲ καὶ τὴν Χίμαιραν ταύτην τραφῆναι μὲν ὑπὸ Ἀμισωδάρου, καθάπερ εἴρηκε καὶ Ὅμηρος, γεννηθῆναι δὲ ἐκ Τυφῶνος καὶ Ἐχίδνης, καθὼς Ἡσίοδος ἱστορεῖ.
[Β 3,2] ἀναβιβάσας οὖν ἑαυτὸν ὁ Βελλεροφόντης ἐπὶ τὸν Πήγασον, ὃν εἶχεν ἵππον ἐκ Μεδούσης πτηνὸν γεγεννημένον καὶ Ποσειδῶνος, ἀρθεὶς εἰς ὕψος ἀπὸ τούτου κατετόξευσε τὴν Χίμαιραν. μετὰ δὲ τὸν ἀγῶνα τοῦτον ἐπέταξεν αὐτῷ Σολύμοις μαχεσθῆναι. ὡς δὲ ἐτελεύτησε καὶ τοῦτον, Ἀμαζόσιν ἐπέταξεν ἀγωνίσασθαι αὐτόν.
Ακόμη και τα επίθετα που χρησιμοποιεί ο Όμηρος για να αναφερθεί στον Βελλεροφόντη είναι ενδεικτικά της σημασίας του ήρωα:
αμύμων = άμωμος # έξοχος # περίφημος # ξεχωριστός # διακεκριμένος
δαϊφρων = φρόνιμος από μάθηση # έμπειρος # πεπειραμένος # φρόνιμος # συνετός # έμπειρος στα πολεμικά
Έπειτα από τα κατορθώματά του αυτά, ο Ιοβάτης αναγνώρισε την ανδρεία του, του διάβασε το γράμμα του Προίτου, που είχε σταθεί αιτία για όλες τις περιπέτειές του και, μετανιωμένος, του πρόσφερε την κόρη του Φιλονόη για γυναίκα και το μισό του βασίλειο.
Τώρα ο Βελλερεφόντης είχε τα πάντα. Αναγνώριση, ευτυχία, πλούτη και την εύνοια των θεών. Είναι ήρωας αλλά είναι και θνητός και, ως θνητός έχει αδυναμίες και πάθη.
Το πάθος του για εκδίκηση τον οδήγησε στην πλάτη του Πήγασου πίσω στην Τίρυνθα, όπου, με την πρόφαση πως είναι ερωτευμένος μαζί της, απήγαγε την Άντεια με σκοπό να την μεταφέρει στο παλάτι του. Όμως Την ώρα που ταξίδευαν πάνω από τη θάλασσα η ’Αντεια έπεσε και βυθίστηκε στο πέλαγος. Μια άλλη εκδοχή του μύθου λέει πως, ο ίδιος ο Βελλερεφόντης την έριξε από τον Πήγασο.
Όλα αυτά τα κατορθώματα και οι ηρωισμοί, οδήγησαν τον νέο σε υπέρμετρο εγωισμό και φιλοδοξία. Πλήρης από έπαρση, θέλησε να ανέβει με τον Πήγασο στον Όλυμπο, στην κατοικία των Θεών, ξεχνώντας πως ο άνθρωπος είναι υποχρεωμένος να παραμείνει στα όρια των δυνάμεών του, που με κανέναν τρόπο, κανείς θνητός, δεν μπορεί να ξεπεράσει. Ούτε ακόμη και όσοι είναι ευνοούμενοι και αγαπητοί στους θεούς. Η αγάπη και η συμπάθειά τους γρήγορα μεταβάλλεται σε θυμό κι οργή.
Η οργή αυτή ήταν που οδήγησε στην τιμωρία του ήρωα και στο τραγικό του τέλος. Παράφορη μανία, σταλμένη από τον πατέρα των θεών Δία, κατέλαβε τον Πήγασο με αποτέλεσμα ο Βελλερεφόντης να πέσει από το άλογό του και να μείνει ανάπηρος, χάνοντας τόσο την βασιλική αρχή όσο και τον Πήγασο. 
Ο ήρωας εγκατέλειψε την Μικρά Ασία και επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου πέρασε το υπόλοιπο του βίου του με το να περιφέρεται χωρίς σπίτι και πατρίδα, ανάπηρος, φτωχός και δυστυχισμένος.
↧
Viewing all 21554 articles
Browse latest View live
Search