ΕΛΕΥΣΙΣ ΔΙΑΓΟΡΙΔΩΝ

Α. ΓΕΝΙΚΑ
Από κάποιους επιχειρείται μια παραποίηση και διαστρέβλωση της Ορφικοπυθαγορείου και Πλατωνικής Φιλοσοφίας ( για συντόμευση αναφερόμενη ως ΟΠΠ από τούδε και στο εξής) , με αποτέλεσμα να δημιουργείται τροχοπέδη στην κατανόηση της Ελληνικής Θεολογίας και μιαουσιαστική διαστρέβλωση της σκέψης, που παρεμποδίζει, εκείνους που επιθυμούν, να παρακολουθήσουν και να μελετήσουν την Ελληνική σκέψη στα Ελληνικά Φιλοσοφικά Κείμενα.

Παρότι διεθνώς, τα Ελληνικά Φιλοσοφικά κείμενα ήταν από καιρό στην διάθεση των μελετητών, δυστυχώς στην Ελλάδα, μόλις σχετικά πρόσφατα άρχισαν να εκδίδονται και στην Ελληνική γλώσσα με αποτέλεσμα, έστω και αργά, να είμαστε σε θέση πλέον να διατυπώσουμε με σαφήνεια και να αντιληφθούμε πλήρως την εικόνα που είχαν οι πρόγονοι μας για την Ελληνική Θεολογία.

Οι λόγοι που οδήγησαν κάποιους στο έγκλημα αυτό είναι άγνωστοι, αν και θα μπορούσαμε ευλόγως να διαπιστώσουμε ότι στα πλαίσια ενός κακώς εννοούμενου μυστικισμού, και για να ικανοποιήσουν προσωπικές βλέψεις και συμπλέγματα, παρουσιάζουν διαστρεβλωμένη εικόνα και προσέγγιση στο θέμα, υποχρεώνοντας αυτούς που, με ενθουσιασμό, θέλουν να επαναπροσεγγίσουν τα πάτρια, να αποκτήσουν έναν διεστραμμένο τρόπο σκέψης, ο οποίος τους εμποδίζει να ακολουθήσουν τα κείμενα και έτσι να γίνονται υποχείρια των ανθρώπων αυτών, θεωρώντας τους σπουδαίους και οφείλοντας χάριτες σε αυτούς που τους επιτρέπουν να ακούν τα κηρύγματα τους.

Η Ελληνική Θεολογία είναι συγκεκριμένη και ειδικά για την ΟΠΠ οπτική είναι ΠΛΗΡΩΣ ΑΠΟΔΕΙΞΙΜΗ. Δεν υπάρχει κάποια υπόθεση ή αξίωμα. Ο ίδιος ο Πρόκλος αναφέρει την Ελληνική Θεολογία σαν την ανυπόθετη επιστήμη, σε αντιδιαστολή με την Ευκλείδιο Γεωμετρία που έχει αξιώματα.

Γιατί η ανυπόθετη επιστήμη είναι μια, ενώ οι υπόλοιπες λαμβάνουν την αρχή τους από εκείνη.
Πρόκλος – Σχόλια στον Ευκλείδη 75.9

Οποιες και να είναι οι διαφοροποιήσεις μέσα στην ΟΠΠ φιλοσοφική σκέψη κατά την διάρκεια των αιώνων, δεν ανατρέπεται άρδην το σκεπτικό και συνεπώς όλα είναι πλήρως ξεκάθαρα.

Το ίδιο ισχύει και για τις άλλες Φιλοσοφικές Σχολές, Περιπατητικούς Προσωκρατικούς, Στωικούς, Επικούριους κλπ.

Για όλους ξέρουμε σε γενικές γραμμές τι πρέσβευαν και ποια ήταν η οπτική τους για τον κόσμο. Παρόλες τις διαφοροποιήσεις που παρατηρούνται χρονικά σε κάθε μια, δεν αλλάζει σε γενικές γραμμές η οπτική τους.

Ετσι όταν λέμε, παραδείγματος χάριν ποια είναι η Στωική Θεολογία, ή η Αριστοτελική ξέρουμε επ’ακριβώς ποια είναι.

Η δύναμη του Ελληνικού Πνεύματος είναι ότι επιτρέπει να προσεγγίζεται ο Κόσμος κάτω από διαφορετικά σκεπτικά που όμως αυτά είναι ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ και διατυπωμένα από τις διάφορες Ελληνικές Φιλοσοφικές Σχολές. Η υιοθέτηση προσωπικών απόψεων, οδηγεί στο φαινόμενο των αιρέσεων που είναι αρκετά διαδεδομένο αλλού.

Ειδικά για την ΟΠΠ Θεολογία – με την οποία ασχολείται η παρούσα εργασία – τα πάντα ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΝΤΑΙ, άρα δεν υπάρχει χώρος για προσωπικές απόψεις και ευφυείς αυτοσχεδιασμούς.

Β. Η ΑΛΗΘΗΣ ΟΠΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΠΟΙΗΜΕΝΗ

Β.1 Η ΟΠΤΙΚΗ ΤΗΣ ΟΡΦΙΚΟΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΤΩΝΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ

Η ΟΠΠ Φιλοσοφική σκέψη, όπως έχει διατυπωθεί από τον Ορφέα, τον Πυθαγόρα, τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα και τους διαδόχους του Πλάτωνα, είναι συγκεκριμένη, ξεκάθαρη και απολύτως τεκμηριώσιμη από τα Ελληνικά Φιλοσοφικά κείμενα.

Σε πολύ γενικές γραμμές η οπτική αυτή είναι η εξής :

1. Η εκδήλωση ξεκινά από το ΕΝ και βαίνοντας κατά ΦΘΙΝΟΥΣΑ πορεία (ΠΡΟΟΔΟΣ), φθάνει μέχρι μια ΕΣΧΑΤΗ κατάσταση, από την οποία ξεκινά το ταξίδι της ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ προς το ΕΝ.

2. Υπάρχουν διαδοχικές υποστάσεις (επίπεδα ) οι οποίες κατά ΦΘΙΝΟΥΣΑ πορεία είναι οι εξής : ΕΝ-ΕΝΑΔΕΣ(ΘΕΟΙ)-ΝΟΥΣ-ΨΥΧΗ-ΦΥΣΕΙΣ-ΣΩΜΑ.
Κάθε υπόσταση προκύπτει από την προηγούμενη της με ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ της ΜΙΑΣ θείας ουσίας.

3. Υπάρχει μόνο μια ουσία, η οποία υποβαθμιζόμενη διαδοχικά δίνει την Νοητή (Ιδέες), Νοερή ( Νους ), Ψυχή, Φύσεις, Σώματα

4. Υπάρχει μια ανώτατη αρχή στην πορεία εκδήλώσης και ένα τέλος
5. Οι θεοί είναι υπερούσιοι και κατά την εκδήλωση τους δημιουργούν τους Νόες, τις Ψυχές, τις Φύσεις και τα Σώματα. Η πορεία εκδήλωσης των Θεών είναι διαφορετική και παράλληλη με την πορεία εκδήλωσης του Οντος.

6. Η ουσία αποτελεί προιόν ενέργειας των θεών και φυσικά δεν αποτελεί συστατικό τους
7. Οι θεοί είναι αιώνιοι και δεν γεννιούνται, είναι δε απλοί και αμετάβλητοι
8. Κάτω από τους θεούς υπάρχουν εκδηλώσεις του θείου που είναι οι νόες, οι θείες ψυχές, οι δαίμονες και οι ήρωες.

9. Ο νοητός κόσμος δημιουργεί τον φυσικό κόσμο.

10. Οι ψυχές είναι ατμίδες του νοητού κόσμου, εκπέμπονται στον Φυσικό κόσμο, όπου δοκιμαζόμεναι στον κόσμο της ύλης, κάποια στιγμή επανενούνται με τον νοητό κόσμο.

Η προσέγγιση αυτή καταγράφεται στα Ελληνικά Φιλοσοφικά Κείμενα και υιοθετείται πλήρως από τους έγκριτους μελετητές ΟΛΩΝ των Πανεπιστημίων και των Ερευνητικών Κέντρων του Κόσμου ( Ελληνες και ξένους ).

Ενδεικτικά παρατίθενται ονόματα εγκρίτων ξένων μελετητών όπως Cherniss, Brisson, Guthrie, Grube, Cornford, Rosan, Charles-Saget, Butler, Allen, Opsomer, Tarrant, Dillon, Dodds, Vlastos, Mohr, Sayre, Siorvanes, Shaffrey, Festugiere, Combes, Trouillard κλπ

Επιπροσθέτως είναι συμβατή σε γενικές γραμμές και με όλες τις Εθνικές παραδόσεις, όπως για παράδειγμα Ινδουισμός, Βουδισμός, Χαλδαίοι, Αιγύπτιοι, κλπ. Ειδικά η Samkhya, που είναι φιλοσοφική σχολή της Ινδίας, είναι σε απίστευτο βαθμό ταυτόσημη.

Β.2 Η ΠΑΡΑΠΟΙΗΜΕΝΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΟΡΦΙΚΟΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΤΩΝΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ

Η παραποιημένη οπτική της ΟΠΠ Φιλοσοφίας είναι σε γενικές γραμμές η παρακάτω :

1. Η εκδήλωση ξεκινά από το ΕΝ από όπου βγαίνουν δύο Ουσίες, οι λεγόμενες συνεχής και μεριστή, οι οποίες βαίνουν εξελισσόμενες σε συνεχώς ανώτερες καταστάσεις και συνδυαζόμενες δίνουν τα πάντα μέσα στο Σύμπαν.

Οι ουσίες αυτές έχουν διάφορα ονόματα, όπως πέρας-άπειρο, ταυτόν-έτερον κλπ

2. Η εκδήλωση που ξεκινά από το ΕΝ, βαίνει κατά αυξανόμενα επίπεδα χωρίς τέλος, εδράζεται δε στον ισχυρισμό ότι "όλα βαίνουν από το ατελές στο τέλειο"

3. Κατά την άνοδο τους αυτή, κάποια στιγμή αποκτούν τέτοια επίπεδα ενέργειας ώστε να ακολουθεί το φαινόμενο του σφαιριδίου που ανοιγοκλείνει(!) και έτσι δημιουργείται η Ψυχή.( κατά διαστρέβλωση και παραποίηση του 35α του Τιμαίου ).

4. Η έτσι δημιουργηθείσα Ψυχή βαίνει συνεχώς εξελισσόμενη με αποτέλεσμα να γίνεται ζώο, άνθρωπος, θεός χωρίς ορατό τέλος.

Όπως είναι εμφανές, οι δύο αυτές απόψεις έχουν τελείως διαφορετικές προσεγγίσεις.

Η παραποιημένη αυτή προσέγγιση αποτελεί Νέο-Ελληνικό Φαινόμενο, δεν τεκμηριώνεται φυσικά από τα Ελληνικά Κείμενα, ούτε αναφέρεται για δείγμα από κανένα Ελληνα και ξένο σοβαρό μελετητή και δεν έχει καμιά επαφή είτε με άλλη Ελληνική Φιλοσοφική Σχολή ή ξένη Εθνική παράδοση.

Γ. ΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΠΟΙΗΜΕΝΗΣ ΟΠΠ ΑΠΟ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Παρά το γεγονός ότι δεν είναι αρμόζον, μια Φιλοσοφική Σκέψη να αντιπαρατίθεται με αιρετικές θέσεις κάποιων μεμονωμένων ατόμων, ειδικά για το θέμα αυτό, επειδή έχει διαπιστωθεί, ότι αποτελεί δούρειο ίππο στην πορεία της επανελληνίσεως, θα γίνει ένας γενικός σχολιασμός.

1. Η εκδήλωση ξεκινά από το ΕΝ από όπου βγαίνουν δύο Ουσίες, οι λεγόμενες συνεχής και μεριστή, οι οποίες βαίνουν εξελισσόμενες σε συνεχώς ανώτερες καταστάσεις και συνδυαζόμενες δίνουν τα πάντα μέσα στο Σύμπαν.

Οι ουσίες αυτές έχουν διάφορα ονόματα, όπως πέρας-άπειρο, ταυτόν-έτερον κλπ

Σε ΚΑΝΕΝΑ ΣΗΜΕΙΟ των Ελληνικών Φιλοσοφικών κειμένων, δεν αναφέρεται η ύπαρξη δύο ουσιών και κυρίως στην πρώτη φάση της εκδήλωσης. Υπάρχει αναφορά σε ΑΡΧΕΣ και όχι σε ουσίες, ή έννοια δε της αρχής είναι υπερούσια.

Η δε ταύτιση των ζευγών πέρας-άπειρον, ταυτόν-έτερον κλπ με ουσίες είναι παντελώς ανυπόστατη, ουδόλως δε το ζεύγος πέρας-άπειρον έχει ταυτόσημη έννοια με το ταυτόν-έτερον κλπ

Ισχυρίζονται δε κάποιοι από αυτούς, ότι αυτό τεκμαίρεται από την λεγόμενη «περίεργη» θεολογία του Ελλανίκου. Η θεολογία αυτή ουδόλως λέει τέτοιο πράγμα βεβαίως, όμως επειδή η επιπόλαιη ανάγνωση της μπορεί να οδηγήσει σε λανθασμένα συμπεράσματα, στο Δ Μέρος ακολουθεί η ανάλυση της.

Είναι προφανές, ότι όσοι διακινούν τέτοιες απόψεις, στην καλλίτερη περίπτωση, έχουν μια αποσπασματική γνώση της Ελληνικής Θεολογίας. Πολύ πιθανόν, έχοντας συναντήσει στον Τίμαιο του Πλάτωνα την αναφορά σε μεριστή και αμέριστη ουσία, και βλέποντας και αλλού συνεχείς αναφορές στην δυάδα πέρας-άπειρο, ταυτόν-έτερον, άρτιο-περιττό κλπ, θεώρησαν ότι δεν μπορεί, όλα αυτά είναι δύο ουσίες! Βέβαια, έτσι αποδεικνύουν ότι αγνοούν, ένα μεγάλο κομμάτι της εκδήλωσης το οποίο αφορά τον υπερ-αισθητό (νοερό/νοητό ) κόσμο και όλη την δομή που οδηγεί στην δημιουργία του κόσμου από τον Δημιουργό.

Η θέση της ΟΠΠ Φιλοσοφίας είναι ότι από το ΕΝ προκύπτει ΜΙΑ θεία Ουσία, η οποία ιδρύεται από τους Θεούς ( Ενάδες ) και αυτή προχωρά σε συνεχώς φθίνουσες προόδους μέχρι την έσχατη ύλη.

Η μεριστή και αμέριστη ουσία που αναφέρει ο Πλάτων είναι, η μεν συνεχής ουσία η θεία Ουσία, όπως έχει αυτή ιδρυθεί από τους Θεούς , η δε μεριστή ουσία είναι η «κομμένη» θεία ουσία η οποία και σχηματίζει τα σώματα του φυσικού κόσμου.

------------

Γιατί δεν είναι ύλη του πέρατος το άπειρο, αλλά δύναμις, ούτε είδος του απείρου το πέρας, αλλά ύπαρξη. Από αυτά τα δύο προκύπει το Ον, καθώς δεν παρέμεινε μόνο στο Ενα, αλλά δέχτηκε πλήθος Ενάδων και Δυνάμεων, οι οποίες έχουν συντεθεί σε μια Ουσία.
( Δηλαδή οι Ενάδες( Θεοί ) συνιδρύουν την μία θεία Ουσία. Το δε άπειρο είναι δύναμις, ενώ το πέρας είναι ουσιαστικά η ύπαρξη, Η παραποιημένη άποψη της ΟΠΠ ισχυρίζεται ότι το πέρας(συνεχής ουσία) δίνει την την μορφή που παίρνει το άπειρο ( μεριστή ουσία ). Εδώ ο Πρόκλος ξεκαθαρίζει ότι δεν είναι είδος ( μορφή ) του απείρου του πέρας, ούτε το άπειρο είναι ύλη του πέρατος ) Πρόκλος - Πλατωνική Θεολογία Γ 40.4

«Επίσης ποιό από τα δύο τμήματα είναι μεγαλύτερο, το νοητό ή το αισθητό ; – Ο ίδιος δεν το έχει δηλώσει.
Με βάση αυτά, μεγαλύτερο θα θεωρηθεί το αισθητό, διότι η αμέριστη και ευρισκόμενη πάντα στην ίδια της κατάσταση των νοητών είναι συγκεντρωμένη ανόθευτη σε μικρή περιοχή ενώ αυτή που διασκορπίζεται στα σώματα και περιπλανιέται παρείχε το αισθητό τμήμα»
( Δηλαδή η αμέριστη ουσία είναι όλο το νοητό κομμάτι, η μεριστή ουσία είναι το αισθητό κομμάτι και οι δύο αυτές ουσίες – δηλαδή τα δύο τμήματα νοητό και αισθητό – είναι χωριστές η μία από την άλλη ) Πλούταρχος – Πλατωνικά Ζητήματα 1001D

Ο ένας και καθολικός νους που δεν επιδέχεται συμμετοχή και που αποκαλύφθηκε πρώτος από τα ενωμένα όντα, γεννά μετά από τον εαυτό του ολόκληρο το νοερό πλήθος και ολόκληρη την αμέριστη ουσία.
(Δηλαδή η λεγόμενη αμέριστη ουσία γεννιέται από τον νου και δεν προυπάρχει. Συνεπώς, η αμέριστη ουσία προκύπτει σε κατώτερο επίπεδο και από αυτήν-όπως ρητά αναφέρει σε άλλα σημεία ο Πρόκλος-προκύπτει η μεριστή.) Πρόκλος -Σχόλια στον Παρμενίδη 703.31

Είναι λοιπόν, χαρακτηριστικό ανώτερης και νοεράς ψυχής να διακρίνει πως η αμέριστη ουσία δίνει υπόσταση στην μεριστή και πως όλα τα διαιρετά έχουν προκύψει από τα αδιαίρετα. ( Δηλαδή η μεριστή ουσία ( αισθητό ) προέκυψε από την αμέριστη ουσία ( νοητό ) )
Πρόκλος -Σχόλια στον Παρμενίδη 706.1

Ας ειπωθεί όμως και τώρα πιο ξεκάθαρα ότι κατά τον Πλάτωνα, μετά το Ενα υπάρχουν δύο αρχές των Οντων, το Πέρας και το Απειρο.
Και κάθε Νους αποτελείται από αυτά, Νοητός ή Νοερός, Αφομοιωτικός, Ανεξάρτητος ή Εγκόσμιος, Καθολικός ή Μερικός. Επειδή λοιπόν ο Δημιουργικός Νους είναι μικτός, αφού έχει μέσα του Πέρας και Απειρο, από αυτή την άποψη μπορεί να χαρακτηρισθεί ένα και Πλήθος.
( Δηλαδή η κατ’ αυτούς συνεχής ουσία που είναι ο Δημιουργικός Νους (= Ζεύς) , αποτελείται από πέρας και άπειρο, πολύ φυσικό μιας και το πέρας και άπειρο είναι αρχές. Είναι δε σαφές ότι συγχέουν την υπερούσια ύπαρξη του θεού Διός και της ουσίας του.) Πρόκλος -Σχόλια στον Παρμενίδη 806.23

Η ουσία αποτελείται από πέρας και άπειρο, όταν το πέρας επικρατεί στο άπειρο δημιουργεί την αμέριστη ουσία, όταν επικρατεί το άπειρο στο πέρας δημιουργεί την μεριστή ουσία, ενώ όταν τα δύο αυτά ισορροπούν δημιουργούν την μεσαία......Επειδή μάλιστα και η ταυτότητα και η ετερότητα αποτελούνται και από πέρας και από άπειρο, είναι ανάγκη στην περίπτωση τους, είτε να επικρατεί το πέρας, είτε το άπειρον, είτε να ισορροπούν και έτσι να δημιουργείται η αμέριστη ταυτότης-ετερότης, είτε η μεριστή ( ταυτότης-ετερότης), είτε η μεσαία.
( Αρα άλλο το πέρας-άπειρο, άλλο η αμέριστη-μεριστή και άλλο η ταυτότης-ετερότης)
Πρόκλος-Σχόλια στον Τίμαιο Γ 137.24

Ο Πλάτωνας είπε ότι η μεριστή ουσία γεννιέται, αντιδιαστέλλοντας την ουσία που μένει στην ίδια κατάσταση και την ουσία που είναι διαιρετή στα σώματα και διαχωρίζοντας την δεύτερη από την ουσία που βρίσκεται έξω από τα σώματα και υπάρχει πάντα.
(Δηλαδή, η μεριστή ουσία δεν υπάρχει εξ υπαρχής, αλλά γεννιέται -προφανώς από την θεία ουσία που όντας αμέριστη «αποκόπτεται» και δίνει την μεριστή ( δηλαδή τον αισθητό κόσμο ) υπό την επενέργεια του Δημιουργού ) Πρόκλος-Σχόλια στον Τίμαιο Γ 154,23

Καθώς ανεβαίνουμε από τα Σώματα, οι θεοί μας παρουσιάστηκαν σαν Ενάδες, Ενάδες Υπερούσιες, οι οποίες γεννούν τις ουσίες, τελοιοποιούν, ρυθμίζουν και εξαρτούν από τον εαυτό τους όλες τις πρωταρχικές ουσίες.
( Δηλαδή, οι θεοί, που είναι υπερούσιοι, γεννούν τις ουσίες )
Πρόκλος - Πλατωνική Θεολογία A. 114.8

Οσοι όμως υποστηρίζουν ότι σωματική ύλη αναμειγνύεται με την αμέριστη ουσία κάνουν πέρα για πέρα λάθος. Κατ’αρχάς επειδή κανένα από τα ονόματα της πρώτης δεν έχει χρησιμοποιήσει στο χωρίο αυτό ο Πλάτων. Επειδή ως προς τι θα διαφέρει από την γένεση του Κόσμου η γένεση της Ψυχής, αν και τα δύο έχουν συσταθεί από την ύλη και τα νοητά.
( Δηλαδή, το νοητό τμήμα και το αισθητό τμήμα δεν αναμειγνύονται. Χρειάζεται μια ενδιάμεση ουσία που να επιτυγχάνει την σύνδεση αυτή. Η μεσαία ουσία είναι η Ψυχή όπως περιγράφεται στο 35α του Τιμαιου )
Πλούταρχος – Περί της εν Τιμαίω Ψυχογονίας 1022F

Γιατί και από τους ίδιους τους θεούς, άλλοι ανήκουν στην συστοιχία του πέρατος και άλλοι στην συστοιχία του απείρου.
( Δηλαδή, οι θεοί ανάλογα με την φύση τους ανήκουν είτε στην συστοιχία του απείρου, είτε στην συστοιχία του πέρατος. Είναι φυσικό δε, μιας και οι αρχές που διέπουν τους θεούς είναι υπερούσιες όπως και οι θεοί )
Πρόκλος-Σχόλια στον Τίμαιο B 441.3 και Στοιχεία Θεολογίας 150-159

2. Η εκδήλωση που ξεκινά από το ΕΝ, βαίνει κατά αυξανόμενα επίπεδα χωρίς τέλος, εδράζεται δε στον ισχυρισμό ότι "όλα βαίνουν από το ατελές στο τέλειο"
Οποιος έχει στοιχειώδεις γνώσεις Φυσικής, αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρχει αύξηση ενέργειας χωρίς να υπάρξει κάποιος δότης ενέργειας. Αρα, οι δήθεν δύο ουσίες δεν μπορούν να εξελίσσονται ( και μαλιστα χωρίς τέλος ), χωρίς να λαμβάνουν από κάπου αυτήν την επιπρόσθετη ενέργεια.

Ετσι λοιπόν, αδυνατούν να κατανοήσουν πως ο νοητός κόσμος δημιουργεί τον φυσικό, βασική αρχή στην οποία έχει βασισθεί η θεωρία των Ιδεών του Πλάτωνα.

Διαπράττουν δε Υβρη, υπαινισσόμενοι με αυτό το σκεπτικό ότι το ΕΝ κατέχει την κατώτατη κατάσταση.

----

Αν η πρόσθεση των Αιτίων προχωρά επ’άπειρον και άλλο Ον βρισκεται πάντα πριν από κάθε Ον, πάλι δεν θα υπάρχει επιστήμη κανενός Οντος. Γιατί δεν υπάρχει γνωση κανενός Απειρου. Και αν αγνοούνται τα αίτια δεν θα υπάρξει επιστήμη των αποτελεσμάτων τους.
( Αρα δεν υπάρχει άπειρος πορεία είτε προς τα πάνω είτε προς τα κάτω)
Πρόκλος - Στοιχεία Θεολογικής Στοιχείωσης 11

Ειναι λοιπόν ανάγκη να υπάρχει για τα Οντα Πρώτιστο και έσχατο
(Συνεπώς, υπάρχει αρχή και τέλος στην εκδήλωση και δεν υπάρχει επ'άπειρον πορεία)
Πρόκλος-Πλατωνική Θεολογία Τόμος Β. 28.14

Γιατί είναι ίσως ανάγκη, όπως ακριβώς και στην περίπτωση των Ψυχών, των Φύσεων και των Σωμάτων, να μην ξεκινά η Δημιουργία από τα ατελή.
Πρόκλος-Σχόλια στον Παρμενίδη 823.3

Γιατι πουθενα η Φύση δεν ξεκινα από τα ατελή. Γιατι τα ατελή δεν θα προχωρουσαν στο τέλος, αν δεν προυπήρχαν τα τέλεια, με τα οποία τα ατελή έχουν κάποια αμυδρή εξομοίωση, έχοντας λάβει μια ατελή απεικόνιση τους.
Πρόκλος-Σχόλια στον Παρμενίδη 754.21

Γιατί πρέπει πριν από τα ατελή να έχουν λάβει υπόσταση τα τέλεια, πριν από όσα βρίσκονται σε άλλα να έχουν λάβει υπόσταση όσα είναι εδραιωμένα στον εαυτό τους.
Πρόκλος - Σχόλια στον Ευκλείδη 138.25

Γιατί ασφαλώς δεν μπορεί να αληθεύει ότι η Φύση παρήγαγε τα ατελή και άφησε ανυπόστατα τα τέλεια, ούτε επιτρέπεται να πούμε ότι η δική μας Ψυχή γεννά πράγματα ακριβέστερα, τελειότερα και τακτικότερα από τον Νου και τους Θεούς.
Πρόκλος - Σχόλια στον Ευκλείδη 140.10

3. Κατά την άνοδο τους αυτή, κάποια στιγμή αποκτούν τέτοια επίπεδα ενέργειας ώστε να ακολουθεί το φαινόμενο του σφαιριδίου που ανοιγοκλείνει(!) και έτσι δημιουργείται η Ψυχή ( κατά διαστρέβλωση και παραποίηση του 35α του Τιμαίου ).

Το φαινόμενο του σφαιριδίου είναι σε γενικές γραμμές το εξής :

Η λεγόμενη μεριστή ουσία αποτελείται από σφαιρίδια που αποτελούν μια άτμητη ουσία, το πλήθος τους δε είναι άπειρο. Κάθε ένα τέτοιο σφαιρίδιο, συνεργάζεται με την άλλη ουσία, που είναι συνεχής και εξελίσσονται και οι δύο ενεργειακά. ( το πώς, παραμένει άγνωστο). Παρότι το σφαιρίδιο της μεριστής ουσίας είναι άτμητο, η περιφέρεια πάλλεται φυγόκεντρα, ενώ το κέντρο πάλλεται κεντρομόλα , αποτέλεσμα κάποια στιγμή, να ξεκολλήσει κάποια φλούδα μεριστής ουσίας και έτσι η συνεχής ουσία να εισρεύσει μεταξύ της περιφερείας και του κέντρου. Και όχι μόνον αυτό, αλλά μόλις εισρεύσει η συνεχής, η φλούδα επανακολλάται(!) χωρίς να είναι δυνατόν να ξεκολλήσει από εκεί και πέρα(!). Αυτό τελικά αποτελεί την Ψυχή!

Τώρα πως είναι δυνατόν κάτι άτμητο, άρα τελείως απλό, να έχει περιφέρεια και κέντρο και μάλιστα τα δύο να πάλλονται διαφορετικά, είναι άξιο θαυμασμού. Όπως επίσης το ανοιγόκλειμα της φλούδας της μεριστής, που θυμίζει σίγουρα κουτί αναψυκτικού!

Είναι προφανές, ότι για κάποιον, μέσης τουλάχιστον νοημοσύνης, είναι τουλάχιστον φαιδρά όλα αυτά.

Η θρασύτης της υποτιμήσεως της νοημοσύνης μας δεν σταματά εδώ. Ισχυρίζονται ότι όλα αυτά περιγράφονται στο 35Α του Τιμάιου, όπου περιγράφεται η δημιουργία της Ψυχής του Κόσμου. Ουδέν ψευδέστερον τούτου.

( Αν οντως ανεφερε αυτο το 35α του Τιμαιου, τοτε η Ψυχη του Κοσμου – κατα τον σκεπτικο τους – , γιατι εκει περιγραφεται η δημιουργια της Ψυχης του Κοσμου, θα επρεπε να ειναι ενα τεραστιο σφαιριδιο(!) που θα ανοιγοκλεινε. )

Προφανώς στο 35α του Τιμαίου, δεν αναφέρεται τίποτα τέτοιο, πολύ πιθανόν δε ποντάρουν στο γεγονός ότι επειδή το χωρίο αυτό είναι λίγο δυσνόητο, κανείς από τους ακολούθους τους δεν πρόκειται να ασχοληθεί με αυτό..

Η Ψυχή είναι Ουσία η οποία είναι κατώτερης υπόστασης από την νοερή ουσία και ανώτερης από αυτήν που σχηματίζει τα σώματα, πράγμα που είναι ξεκάθαρο από την ανάγνωση του Τιμαίου.

-----------

Ψυχή είναι μια ουσία που βρίσκεται στη μέση μεταξύ των αληθινών και των γεννημένων όντων , και αποτελείται από το κράμα των μεσαίων γενών, και έχει διαιρεθεί σε έναν ουσιώδη αριθμό, καί συνδέθηκε με όλες τις μεσότητες, και εναρμονίστηκε σύμφωνα με την διατονική αρμονία, και ζει ζωή μια και ταυτόχρονα διπλή, και είναι ικανή να γνωρίζει και με έναν τρόπο και με δύο τρόπους.
( Δηλαδή η Ψυχή είναι μία ουσία, που η υπόσταση της είναι κατώτερη από την νοερή ουσία και ανώτερη από την ουσία των γεννημένων όντων ) Πρόκλος - Σχόλια στον Τίμαιο Ε 254.14

Οσοι όμως υποστηρίζουν ότι σωματική ύλη αναμειγνύεται με την αμέριστη ουσία κάνουν πέρα για πέρα λάθος. Κατ’αρχάς επειδή κανένα από τα ονόματα της πρώτης δεν έχει χρησιμοποιήσει στο χωρίο αυτό ο Πλάτων. Επειδή ως προς τι θα διαφέρει από την γένεση του Κόσμου η γένεση της Ψυχής, αν και τα δύο έχουν συσταθεί από την ύλη και τα νοητά.
( Δηλαδή, το νοητό τμήμα και το αισθητό τμήμα δεν αναμειγνύονται. Χρειάζεται μια ενδιάμεση ουσία που να επιτυγχάνει την σύνδεση αυτή. Η μεσαία ουσία είναι η Ψυχή όπως περιγράφεται στο 35α του Τιμαιου ) Πλούταρχος – Περί της εν Τιμαίω Ψυχογονίας 1022F

4. Η έτσι δημιουργηθείσα Ψυχή βαίνει συνεχώς εξελισσόμενη με αποτέλεσμα να γίνεται ζώο, άνθρωπος, θεός χωρίς ορατό τέλος.

Εδώ υπάρχει πάλι το ερώτημα πως είναι δυνατόν να υπάρχει αυτή η συνεχώς ανοδική πορεία, χωρίς από κάπου να προσλαμβάνεται η επιπλέον ενέργεια. Η προσφιλής απάντηση τους είναι ότι οι προηγούμενοι που έχουν προοδεύσει, δίνουν ενέργεια σε αυτούς που ακολουθούν. Βέβαια, δεν μπορούν να δικαιολογήσουν πως οι πρώτοι που ξεκίνησαν αυτή την πορεία, μπόρεσαν να το επιτύχουν. Φυσικά όλη εκείνη την πρώτη περίοδο, μέχρι να δημιουργηθεί ένας θεός, το Σύμπαν βολόδερνε στην τύχη του(!).

Είναι δε προφανές ότι δεν έχουν αντιληφθεί, ότι υπάρχουν δύο πορείες εκδήλωσης, η υπερούσια και η Οντική. Η Υπερούσια αφορά αποκλειστικά τους Θεούς, ενώ η οντική αφορά τα ενεργήματα των Θεών, με βάση τα οποία κατατάσσονται σε ιεραρχία. Ετσι λοιπόν, θα ήξεραν ότι η ουσία αποτελεί ενέργημα των θεών και όχι συστατικό των θεών.

Ετσι λοιπόν και μόνο ο ισχυρισμός ότι οι θεοί αποτελούνται από αυτές τις δήθεν δύο ουσίες, αποτελεί Υβρη, μιας και οι θεοί -πέραν των άλλων ιδιοτήτων τους -είναι αιώνιοι (άρα δεν γεννήθηκαν ποτέ), και είναι απλοί ( και όχι σύνθετοι μιας και σαν σύνθετοι θα εξαρτώντο από τα συστατικά τους).

Προφανώς, δεν γνωρίζουν ότι με το όνομα Θεός, αναφέρονται, πέραν των πρωταρχικών θεών(Ενάδες) και κάθε εκδήλωση στις διάφορες υποστάσεις, αυτά όμως είναι ξεκάθαρα κατώτερα από τους θεούς, για αυτό και ο Πρόκλος, ερμηνεύοντας τον Πλάτωνα, το ξεκαθαρίζει και τα ονομάζει θείο.

Οπως λέει και ο Δαμάσκιος :

Ούκ άρα Πλατωνικώς δοξάζουσιν οι εις δαίμονα, ή άγγελον, ή θεόν αναχέοντες τας ψυχάς.

Διότι δεν είναι Πλατωνικό το να δέχονται ότι οι ψυχές ανάγονται σε δαίμονα, ή άγγελο, ή θεό
Δαμάσκιος – Σχόλια στον Φαίδωνα 175

όπως και ο Πρόκλος :

Δεν θα δεχτούμε συνεπώς αυτούς που λένε ότι οι δαίμονες είναι ψυχές ανθρώπων που αλλάζουν την εδώ ζωή τους, διότι δεν πρέπει να ταυτίζεται το κατά σχέση δαιμόνιο με το κατ’ουσία.
Πρόκλος – Σχόλια στον Αλκιβιάδη 70

καθώς και ο Ιεροκλής στο εκπληκτικής ωραιότητας απόσπασμα, που παρόλη την σχετική του έκταση παρατίθεται ολόκληρο, μιας και δίνει την πρέπουσα απάντηση στους παραποιούντες την Ελληνική Φιλοσοφία :

"Και εκ των δύο γνώσεων εννοώ εκείνη της ασωμάτου ποιήσεως του Θεού και της σωματικής και ορατής προκύπτει ένα πολύτιμο συμπέρασμα, που είναι ότι ούτε τα ανέλπιστα να ελπίζουμε, ούτε τίποτα να μας διαφεύγει από τα όντα. Γιατί εφ'όσον η ουσία των όντων μας παραμένει κρυπτή ελπίζουμε τα ανέλπιστα και σχηματίζουμε σκέψεις μάταια αστήρικτες. Για παράδειγμα ένας άνθρωπος που ελπίζει να γίνει αθάνατος θεός ή ένας από τους αγαυούς ήρωες, αυτός δεν γνωρίζει τα όρια της φύσεως και δεν αντιλαμβάνεται καμία διαφορά μεταξύ των πρώτων, των μεσαίων και των εσχάτων όντων. Εαν πάλιν ένας άλλος άνθρωπος παραδέχεται ότι η ψυχή του πεθαίνει με το σώμα του, λόγω άγνοιας της αθανασίας της ψυχής, προσδοκά ό,τι δεν πρέπει και ό,τι ποτέ δεν μπορεί να γίνει. Ομοια εαν κάποιος περιμένει μετά τον σωματικό θάνατο, να μπει η ψυχή του σε σώμα άλογου ζώου λόγω των ατελειών του ή και φυτού λόγω της αδράνειας των αισθημάτων του, και αυτός παίρνει έναν δρόμο αντίθετο προς εκείνες που μεταβάλλουν την ουσία του ανθρώπου προς ανώτερα όντα, κατακρημνίζοντας την ψυχή του προς μια από τις κατώτερες ουσίες, απατάται και αγνοεί τελείως το είδος της ουσίας της ψυχής μας, η οποία ποτέ δεν μπορεί να αλλάξει. Διότι είναι και παραμένει πάντα ανθρώπινη, λέγεται ότι γίνεται Θεός ή ζωον λόγω αρετής ή κακίας, ενώ τίποτα από αυτά δεν μπορεί να γίνει λόγω της φύσεως της, αλλά μόνο καθ'ομοίωση προς το εν ή το άλλο.

Εκείνος που αγνοεί την αξία κάθε όντος , αλλά πότε την αυξάνει και πότε την μειώνει, φτιάχνει με την άγνοια του θέματα μάταιων δοξασιών και μάταιων ελπίδων. Αντίθετα, εκείνος που διακρίνει τα όντα αναλόγως των ορίων που έταξε ο Δημιουργός, που γνωρίζει πως φτιάχθηκαν από τον Θεό, τηρεί επακριβώς το παράγγελμα που διατάσσει να επώμεθα από τον Θεό, γνωρίζει το τέλειο μέτρο και δεν μπορεί ποτέ να εξαπατηθεί από μάταιες ελπίδες"

Ιεροκλής - Σχόλια στα Χρυσά Επη 23.7.7

Οπως φυσικά και ο Πλάτων ο οποίος λέει ότι σκοπός μας είναι "ομοίωσις θεώι" :

Εκείνος δε ο οποίος θεάται αυτάς ενδομύχως ας γίνει όμοιος με το αντικείμενον της θεωρίας του, σύμφωνα με την πρωταρχική φύση, και αφού εξομοιωθεί με αυτή, θα επιτύχει για το παρόν και το μέλλον, την τελειότητα της ζωής την οποία οι θεοί προέθεσαν στους ανθρώπους
(Δηλαδή ο Πλάτων μας ξεκαθαρίζει ότι σκοπός μας είναι να γίνουμε όμοιοι και όχι ίδιοι ( ταυτοί ) με τους Θεούς. Αν ήθελε να πεί ίδιοι θα το έλεγε. Για αυτό και τονίζει ότι γινόμαστε όμοιοι "σύμφωνα με την πρωταρχική φύση")
Πλάτων - Τίμαιος 90d

Για αυτό και πρέπει να προσπαθούμε να φύγουμε από εδώ προς τα εκεί το ταχύτερο. Και η φυγή είναι ομοίωση με τον θεό, όσο είναι δυνατόν. Και ομοίωση είναι να γίνεται κανείς δίκαιος και όσιος με καθαρή σκέψη.

(Δηλαδή επιτυγχάνοντας τον τερματισμό των κύκλων των επαναγεννήσεων και έτσι φεύγοντας από τον κόσμο, επιτυγχάνουμε την ομοίωση με τους Θεούς, όσο είναι δυνατόν)

Πλάτων - Θεαίτητος 176b

Επίσης θεωρούν, ότι η Ψυχή δεν κατέχει εκ φύσεως καμία γνώση, τις δε γνώσεις τις αποκτά σταδιακά.

Με το σκεπτικό δε αυτό, προφανώς και δεν μπορούν να διανοηθούν, ότι τελικός σκοπός της Ψυχής είναι η επιστροφή στον Πατέρα της, πράγμα που είναι δεδομένο σε όλες τις Εθνικές Παραδόσεις και φυσικά στην Ορφικοπυθαγόρεια και Πλατωνική Φιλοσοφία.

--------------

Ετσι και κάθε Θεός έχει λάβει Ουσία ( Ουσιώται ) ή μάλλον είναι υπερούσιος (Υπερουσιώται ), από το γεγονός ότι είναι Θεός, ενώ δεν υπάρχει κάτι στο οποίο αυτός να συμμετέχει, επειδή οι Θεοί είναι οι ΠΡΕΣΒΥΤΑΤΟΙ.
( Πρεσβύτατοι θα πεί ότι είναι οι αρχαιότεροι από όλα τα πράγματα και οι πιο σεβαστοί, άρα δεν είναι δυνατόν να υπήρξε ουσία πριν από αυτούς , ούτε βέβαια είναι δυνατόν να συμμετέχουν κάπου )
Πρόκλος-Σχόλια στον Τίμαιο B 364.19

Παν το θείον είναι πρωταρχικά και στον μέγιστο βαθμό απλούν, και γι'αυτό απολύτως αυτάρκες.
(Αρα, όντας το θείον κατά τον μέγιστο βαθμό απλούν , δεν αποτελείται από μέρη, και συνεπώς δεν εξαρτάται από τίποτα, άρα είναι αυτάρκες) Πρόκλος - Στοιχείωσις Θεολογική 127

Σε πολλά όμως σημεία ο Πλάτωνας και αυτά που συμμετέχουν στους θεούς με τα ίδια ονόματα τα τιμά και τα ονομάζει θεούς. Γιατί και τη θεία ψυχή όχι μόνο στους Νόμους ο Αθηναίος ξένος, αλλά και στον Φαίδρο ο Σωκράτης την αποκαλεί θεό. Και δεν είναι ακόμα αυτό περίεργο. Γιατί αυτά που πάντοτε είναι συνενωμένα με τους θεούς και συμπληρώνουν μαζί με αυτούς μια σειρά, πως δεν επιτρέπεται να τα αποκαλούμε θεούς ;

Αλλά και τους δαίμονες, οι οποίοι είναι ως προς την ουσία κατώτεροι από τους θεούς και έχουν λάβει υπόσταση σε σχέση με αυτούς , σε πολλά σημεία τους αποκαλεί θεούς....

Γιατί κάθε υπερούσιος θεός είναι πρωταρχικά θεός, κάθε νοερός θεός είναι λόγω ένωσης, κάθε θεία ψυχή είναι λόγω της συμμετοχής, οι δαίμονες είναι θεοί λόγω της επαφής τους με εκείνους και οι ψυχές των ανθρώπων λόγω της ομοιότητας λαμβάνουν αυτή την ονομασία.

Κάθε ένα από αυτά, όπως έχει ειπωθεί, είναι περισσότερο θείο παρά θεός, επειδή και τον ίδιο τον νου ο Αθηναίος ξένος τον έχει αποκαλέσει θείο.

Το θείο λοιπόν είναι κατώτερο από την πρωταρχική θεότητα, όπως ακριβώς αυτό που είναι ενωμένο είναι κατώτερο από το Ενα, και το νοερό από τον νού και το έμψυχο από την ψυχή και πάντοτε προηγούνται τα πιο ενιαία και πιο απλά, ενώ η σειρά των όντων καταλήγει στο ίδιο το Ενα.
( Δηλαδή η έννοια θεός απαντάται στα κείμενα αναφερόμενη σε διάφορες υποστάσεις. Η ακριβής ένοια της λέξης Θεός αρμόζει μόνο στους πρωταρχικούς θεούς ( Ενάδες ) ενώ όλες οι υπόλοιπες υποστάσεις είναι απλώς θείες ) Πρόκλος - Πλατωνική Θεολογία Α 114.25

Διότι κάθε ψυχή πρόσφατα γεννημένη από την αυλή του Δία κατεβαίνει στον κόσμο της Γέννησης, εξ ου και Πατέρας Ανθρώπων και Θεών ο Δίας.
( Δηλαδή η ψυχή γεννιέται από τον Δημιουργό – όπως και οι νέοι θεοί )
Πρόκλος-Σχόλια στον Κρατύλο 94.8

Ο Πλάτωνας και πριν από αυτόν οι θεοί αποκαλούν την ψυχή άλλοτε σταγόνα της καθολικής ζωογονίας και άλλοτε ένα συγκεκριμένο είδος πηγής.
Πρόκλος-Σχόλια στον Τίμαιο Ε 257.3

Αυλές των θείων και κατοικίες οι αιώνιες τάξεις. Και η πανδεκτική αυλή του Πατέρα είναι η πατρική ταξη, η οποία υποδέχεται και συνέχει τις αναχθείσες ψυχές. ( Δηλαδή ο προορισμός των Ψυχών που ανεβαίνουν είναι να επανέλθουν στην αυλή του Διός ) Πρόκλος – Σχόλια στην Χαλδαική Φιλοσοφία Α.1

Για τις ψυχές που ανυψώνονται τροφή γίνεται το νοητό. Η δημιουργική βαθμιδα τις ανυψώνει στην περιωπή του Κρόνου. Η βαθμίδα του Κρόνου τις ανυψώνει στην Υπουράνια Αψίδα και από εκεί ανεβαίνουν προς την βασιλεία του Ουρανού και κοιτάζοντας τον Υπερουράνιο τόπο συνδέονται πλέον απόρρητα με τα κορυφαία αγαθά των Νοητών.
(Δηλαδή το «δρομολόγιο» της Ψυχής είναι άνοδος στον Δία -> Κρόνος -> Ουρανός -> Νοητή Τάξις ) Πρόκλος - Πλατωνική Θεολογία Ε 29.20

Η Ψυχή που ανεβαίνει στον Νου, ανεβαίνει με το πλήθος των δυνάμεων της, αλλά αποβάλλει όσα είναι γεννημένα μαζί της και όσα διαιρούν τις ενέργειες της. Αφού όμως προχωρήσει και βρεθεί εκεί και αναπαυτεί μέσα στο ΕΝ-ΟΝ, οδηγεί τον εαυτό της προς το ίδιο το Ενα και ενοποιείται χωρίς να αγωνιά και χωρίς να ψάχνει τι δεν υπάρχει και τι υπάρχει, αλλά κλείνοντας παντού τα μάτια και συμπτύσσοντας κάθε ενέργεια της και ικανοποιούμενη μόνο από την ενότητα.....Γιατί πρέπει το τέλος της πορείας προς εκείνο να είναι μια ανάπαυση, το τέλος της ανόδου μια στάση, το τέλος των λόγων το αδήλωτο, το τέλος κάθε γνώσης η ένωση.
( Εδώ καταγράφεται ξεκάθαρα ποιός είναι ο τελικός προορισμός της ψυχής )
Πρόκλος-Σχόλια στον Παρμενίδη Κ74

Γιατί σύμφωνα με την παράδοση, οι Πυθαγόρειοι γνώριζαν ότι κάθετι που αποκαλείται μάθηση είναι μια ανάμνηση η οποία δεν εμφυτεύεται στις ψυχές απ’ έξω, όπως αποτυπώνονται μέσα στην φαντασία οι εντυπώσεις από τα αισθητά, ούτε είναι περιστασιακή όπως η γνώση της δοξασίας. Αντιθέτως, διεγείρεται μεν από τις αισθήσεις, όμως προέρχεται από μέσα μας και από την διάνοια που επιστρέφει στον εαυτό της. Επίσης οι Πυθαγόρειοι γνώριζαν καλά ότι οι αναμνήσεις, παρόλο που είναι δυνατόν να εμφανιστούν από πολλές πηγές, προκαλούνται κυρίως από τα Μαθηματικά.
( Δηλαδή, οι γνώσεις είναι όλες μέσα μας, μιας και είμαστε φτιαγμένοι από την θεία ουσία, απλώς πρέπει να ξυπνήσουν ) Πρόκλος-Σχόλια στον Ευκλείδη 45.6

Γιατί όλα υπάρχουν μέσα μας με τρόπο ψυχικό και για αυτό από την φύση μας τα γνωρίζουμε όλα, αφυπνίζοντας τις δυνάμεις που βρίσκονται μέσα μας και τις εικόνες των πάντων,
( Δηλαδή, όλα είναι απο πριν γνωστά σε εμάς )
Πρόκλος - Πλατωνική Θεολογία Α 16.17

Δ. Η «ΠΕΡΙΕΡΓΗ» ΘΕΟΓΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΑΝΙΚΟΥ-ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ

Στο τελευταίο τμήμα του έργου του «Περί Πρώτων Αρχών», ο Δαμάσκιος, ο τελευταίος Διευθυντής της Πλατωνικής Ακαδημίας, παραθέτει διάφορες εκδοχές της Ελληνικής Θεολογίας, ξεκινώντας από την Ορφική και συνεχίζοντας, με την θεολογία του Ελλανίκου, τους Ευδήμου του Ακουσιλάου, του Επιμενίδη, του Φερεκύδη του Σύρου και ακολουθούν οι θεογονίες των βαρβάρων.

Παρότι δεν αναφέρει, ότι όλες αυτές αποτελούν Ορφικές θεολογίες, έχει καθιερωθεί, ότι αυτές απεικονίζουν παραλλαγές της Ορφικής Θεολογίας.

Κάθε θεολογία, πέραν της διατυπωμένης στις ΚΔ Ραψωδίες, αποτελεί παραλλαγή και όχι την αυθεντική.

Παρόλα αυτά, οι παραποιούντες την Ορφική Θεολογία, εστιάζονται στην θεολογία του Ελλανίκου, εις μάτην βέβαια διότι και η θεολογία αυτή είναι ξεκάθαρη.

Οι μελετητές έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι η θεολογία του Ελλανίκου είναι τουλάχιστον περίεργη, διότι δεν συναντάται αλλού και διότι υποστηρίζει την θέση, που μόνο ο Δαμάσκιος έχει διατυπώσει, ότι πριν από τον Ορφικό Χρόνο, το ΕΝ δηλαδή, υπάρχει ένα άλλο ΕΝ, το οποίο αποκαλεί Αρρητο.

Είναι χαρακτηριστικό το σχόλιο της Sarah Rappe στο «Μελετώντας τον Νεοπλατωνισμό- Η ουσία των πραγμάτων στα κείμενα των Πλωτίνου, Πρόκλου και Δαμάσκιου, Εκδόσεις Ενάλιος - ISBN 960-536-218-Χ,», σελίδα 308 :

«Αντίθετα, όταν στρεφόμαστε στον νεοπλατωνικό του έκτου αιώνα Δαμάσκιο, διαπιστώνουμε ότι η μοναδική συνεισφορά του στην εξήγηση του ορφικού μύθου περιλαμβάνει μια κάπως ύποπτη παρουσίαση μιας κατά τα άλλα άγνωστης εκδοχής.

Προκειμένου να δικαιολογήσει την ονομασία που αυτός δίνει στην πρώτη αρχή του «Ασύλληπτου», παραθέτει μια εκδοχή της θεογονίας που αποδίδεται σε μια μυστηριώδη προσωπικότητα που ονομάζεται είτε Ιερώνυμος είτε Ελλάνικος. Η εκδοχή αυτή τοποθετεί σε εξέχουσα θέση τον θεό Χρόνο, η παρουσία του οποίου καταδεικνύει την επιρροή τόσο της στωικής κοσμογονίας όσο και της θρησκείας του Μίθρα»

Γράφει δε ο Guthrie στο «Ο Ορφέας και η Αρχαία Ελληνική Θρησκεία» - Εκδόσεις Καρδαμίτσα ISBN 960-354-096-X, στην σελίδα 142 :

«Για την θεογονία κατά τον Ιερώνυμο και τον Ελλάνικο πρέπει να ειπωθεί, όπως λέει και ο Gruppe ( Culte und Mythen 633 ), ότι ο Δαμάσκιος δεν την αποκαλεί ρητά ορφική. Υπόσχεται να περιγράψει τις ελληνικές θεογονίες, όχι τις ορφικές συγκεκριμένα, και , παρόλο που αρχίζει λέγοντας «αυτή στις λεγόμενες ορφικές ραψωδίες», δεν είναι ανάγκη να υποθέσουμε πως όταν συνεχίζει λέγοντας «αυτή του Ιερωνύμου και του Ελλάνικου», σκέφτεται πως και αυτή επίσης είναι ορφική. Το ότι ανήκει στον ορφικό κύκλο το συμπεραίνουμε από άλλη πηγή, τον Χριστιανό απολογητή Αθηναγόρα, που αποδίδει μια σχεδόν παρόμοια διήγηση στον Ορφέα».

Τρείς δε πολύ σημαντικές εργασίες πάνω στην Θεολογία του Ελλάνικου είναι οι εξής :

- Το Κεφάλαιο VI. The Hieronyman Theogony από το βιβλίο του M.L.West – The Orphic Poems, Clarendon Press – Oxford, ISBN 0-19-814854-2, σελ. 176-226

- La figure de Chronos dans la theogonie orphique et ses antecedents iraniens στο Mythes et representations du temps – Luc Brisson, ed. D.Tiffeneau. Paris : C.N.R.S 1985, σελ.37-55

- La Cosmogonie Orphique selon Hieronymos et Hellanicos στο Le theme de l’eau primordiale dans la mythologie Greque – Jean Rudhardt, Editions Francke, Berne 1971, σελ. 12-21

Σε αυτές αναλύεται σε βάθος η Θεολογία του Ελλανίκου και εξετάζονται τα σημεία που την διαφοροποιούν σε κάποια σημεία από την Ορφική Θεολογία

Η Θεολογία του Ελλανίκου λέει τα εξής :

Damascius- De Principiis 317.15

T1. Η δε κατά τον Ιερώνυμον φερομένη και Ελλάνικον, είπερ μή (15)και ο αυτός εστιν, ούτως έχει· “ Υδωρ ην, φησίν, εξ αρχής, και ύλη, εξ ης επάγη η γη”, δύο ταύτας αρχάςυποτιθέμενος πρώτον, ύδωρ και γην, ταύτην μεν ως φύσει σκεδαστήν, εκείνο δε ως ταύτης κολλητικόν τε και συνεκτικόν, την δε μίαν προ των δυείν άρρητον αφίησιν· αυτό γαρ το μηδέ φάναι περί αυτής ενδείκνυται αυτής την απόρρητον φύσιν· την δε τρίτην αρχήν μετά τάς δύο γεννηθήναι μεν εκ τούτων, ύδατός φημι και γης, δράκοντα δε είναι κεφαλάς έχοντα προσπεφυκυίας ταύρου και λέοντος, εν μέσω δε θεού πρόσωπον, έχειν

(318.) δε και επί των ώμων πτερά, ωνομάσθαι δε Χρόνον αγήραον και Ηρακλῆα τον αυτόν· συνείναι δε αυτώ την Ανάγκην, φύσιν ούσαν την αυτήν και Αδράστειαν ασώματον διωργυιωμένην εν παντί τω κόσμω, των περάτων αυτού εφαπτομένην. Ταύτην <δε> οίμαι λέγεσθαι την τρίτην αρχήν κατά την ουσίαν εστώσαν, πλην ότι αρσενόθηλυν αυτήν υπεστήσατο προς ένδειξιν τής πάντων γεννητικής αιτίας.

T2. Και υπολαμβάνω την εν ταις ραψωδίαις θεολογίαν αφείσαν τας δύο πρώτας αρχάςμετά της μιας προ των δυείν τη σιγή παραδοθείσης από της τρίτης μετά τας δύο ταύτης ενστήσασθαι την αρχήν, ως

πρώτης ρητόν τι εχούσης και σύμμετρον προς ανθρώπων ακοάς. Ούτος γαρ ην ο πολυτίμητος εν εκείνη Χρόνος αγήραος και Αιθέρος και Χαους πατήρ· αμέλει και κατά ταύτην ο Χρόνος ούτος ο δράκων γεννάται, τριπλήγονον Αιθέρα φησί νοερόν και Χαος άπειρον, και τρίτον επί τούτοις Ερεβος ομιχλώδες, την δευτέραν ταύτην τριάδα ανάλογον τη πρώτη παραδίδωσι δυναμικήν ούσαν ως εκείνην πατρικήν. Διο και το τρίτον αυτής Ερεβός εστιν ομιχλώδες, και το πατρικόν τε και άκρον Αιθήρ, ουχ απλώς, αλλά νοερώς· το δε μέσον αυτόθεν Χαος άπειρον, αλλά μην εν τούτοις, ως λέγει, ο Χρόνος ωόν εγέννησεν, του Χρόνου ποιούσα γέννημα και αύτη η παράδοσις, και εν τούτοις τικτόμενον, ότι και από τούτων η τρίτη πρόεισι νοητή τριάς. Τις ουν αύτη εστί; το ωόν, η δυάς των εν αυτώ φύσεων, άρρενος και θηλείας, και των εν μέσω παντοίων σπερμάτων το πλήθος· και τρίτον επί τούτοις θεόν ασώματον, πτέρυγας επί των ώμων έχοντα χρυσάς, ος εν μεν ταις λαγόσι προσ- (319.) πεφυκυίας είχε ταύρων κεφαλάς, επί δε της κεφαλής δράκοντα πελώριον παντοδαπαίς μορφαίς θηρίων ινδαλλόμενον. Τούτον μεν ουν ως νουν της τριάδος υποληπτέον, τα δε μέσα γένη τα τε πολλά και τα δύο την δύναμιν, αυτό δε το ωόν αρχήν πατρικήν της τρίτης τριάδος, ταύτης δε της τρίτης τριάδος τον τρίτον θεόν· και ήδη η θεολογία Πρωτόγονον ανυμνεί και Δια καλεί πάντων διατάκτορα και όλου του κόσμου, διο και Πάνα καλείσθαι.

Τοσαύτα και αύτη περί των νοητών αρχών η γενεαλογία παρίστησιν.

---------

T1. Η δε θεολογία του Ιερωνύμου και Ελλανίκου, αν είναι το ίδιο πρόσωπο, έχει ως εξής : Εξάρχής υπήρχε το ύδωρ και η ύλη από την οποία προήλθε δια πήξεως η γη. Αυτές τις δύο αρχές δέχεται πρώτες, το ύδωρ και την γη, και αυτή μεν έχουσα φύση σκεδαστή, ενω το ύδωρ έχει φύση κολλώδη και συνεκτική. Πριν δε από αυτές τις δυο αρχές υπάρχει μια την οποία δεν φανερώνει και για αυτό λέγεται άρρητος. Η δε Τρίτη Αρχή γεννήθηκε από τις δυο αυτές αρχές, η οποία είναι δράκων με κεφαλές ταύρου και λέοντος και στο μέσο πρόσωπο θεού και στους ώμους φτερά και ωνομάσθηκε αγήραος Χρόνος και Ηρακλής.

Μαζί του δε, και της ιδίας φύσεως με αυτόν, ήτο η Ανάγκη και η Αδράστεια δισώματος, που αγκαλιάζει όλο τον κόσμο εφαπτόμενη στις άκρες του. Αυτή είναι η Τρίτη αρχή που εγκατεστάθη έχουσα την ουσία, και εμφανίζεται σαν αρρενοθήλυς, για να φανεί ότι είναι των πάντων η γεννητική αιτία.

T2. Και νομίζω ότι η ραψωδική θεολογία αφού άφησε τις δύο πρώτες αρχές μαζί με τη μία που προηγείται από τις δύο και έχει παραδοθεί στην σιωπή, έκανε την αρχή από αυτήν την Τρίτη μετά από τις δύο, επειδή αυτή πρώτη έχει κάτι που μπορεί να εκφραστεί και κατάλληλο για τις ανθρώπινες ακοές. Γιατί αυτός ήταν ο πολύτιμος και αγέραστος Χρόνος, που είναι πατέρας του Αιθέρα και του Χάους, σύμφωνα με αυτήν........

Όπως είναι σαφές η αναφορά στον Ελλάνικο, αποτελείται από δύο τμήματα, το Τ1 και το Τ2.

Το Τ1 αναφέρει πως από το «Αρρητο» προκύπτει ο Ορφικός Χρόνος (= ΕΝ) , και το Τ2 αναφέρει πως λειτουργεί η κοσμογονία από εκεί και πέρα και που μοιάζει συμβατή με την Ορφική Θεολογία των Ραψωδιών. Οπως φαίνεται και στο διάγραμμα, αποτυπώνει την δομή της νοητής τάξης ( τρείς νοητές τριάδες ).

Θα εξετάσουμε το τμήμα Τ1, μιας και αυτό παρουσιάζει το ενδιαφέρον καθώς σε αυτό το σημείο κυρίως διαφοροποιείται από την Ορφική Θεολογία.

Σε αυτό ο Ελλάνικος, αναφέρει ότι μετά το Αρρητο, προέκυψαν δύο ΑΡΧΕΣ. Το Νερό και η Υλη. Παρατηρούμε ότι αναφέρει ΑΡΧΕΣ και όχι ουσίες, γιατί αν ήθελε να αναφέρει ουσίες θα το έκανε, μιας και στο τέλος του Τ1 αναφέρεται στην Ουσία που αποτελεί η Τρίτη αρχή, δηλαδή ο Χρόνος.

Να σημειώσουμε ότι η ουσία – όπως καταγράφει η ΟΠΠ Φιλοσοφία – ιδρύεται στην πρώτη τριάδα των νοητών, δηλαδή στο αμέσως κατώτερο επίπεδο του Χρόνου του Ελλανίκου.

Από την Υλη, διά πήξεως, προκύπτει η Γη. Από το Νερό και την Γη προκύπτει μια Τρίτη αρχή, ο Δράκων με τα τέσσερα κεφάλια που τελικά είναι ο Ορφικός Χρόνος, δηλαδή το ΕΝ της Ορφικής Θεολογίας. Από εκεί και πέρα ακολουθεί με διαφοροποίηση η συνήθης Ορφική Θεολογία.

Μαζί με τον Χρόνο, προκύπτει κατά τον Ελλάνικο και η Ανάγκη, μαζί με την Αδράστεια που έχουν την ίδια φύση με τον Χρόνο. Αν όμως έχουν την ίδια φύση με τον Χρόνο, αυτό σημαίνει ότι και αυτές είναι ουσίες (σύμφωνα με τα λεγόμενα του ) , πράγμα που είναι ανυπόστατο στηνν ΟΠΠ Φιλοσοφία, όπως επίσης αγνοεί το γεγονός ότι η Ανάγκη είναι κόρη της Αδράστειας και οι δύο εκδηλώνονται σε διαφορετικά κατώτερα επίπεδα. Ετσι λοιπόν, μας λέει ότι μαζί με τον Χρόνο, υπάρχουν και άλλα δύο στοιχεία, αναιρώντας έτσι την «μοναδικότητα» του Ενός της ΟΠΠ Φιλοσοφίας.

Ο συμβολισμός περί Νερού και Υλης(Γης) πολύ πιθανόν παρέσυρε όσους ασχολήθηκαν επιπόλαια με την Ελληνική Θεολογία, και σε συνδυασμό με την αναφορά στον Τίμαιο περί μεριστής και αμερίστου ουσίας, να θεωρήσουν τις δύο αυτές ΑΡΧΕΣ σαν ουσίες.

Θεωρούν δε το Νερό σαν συμβολισμό της συνεχούς ουσίας και την Υλη ( και μετέπειτα Γη ) σαν συμβολισμό της μεριστής ουσίας. Τίθεται βέβαια το ερώτημα, αν είναι έτσι τα πράγματα, τότε και η Υλη πρέπει να παίζει τον ρόλο της μεριστής. Σε αυτή την περίπτωση όμως, πως είναι δυνατόν να πήζει η Υλη , δηλαδή η μεριστή ουσία. Διότι για να πήζει θα είναι υγρή, αλλά με υγρό (Υδωρ) ισχυρίζονται ότι συμβολίζεται η Συνεχής, άρα...?

Αυτό σημαίνει ότι o Ελλάνικος θεωρεί ότι όλη η κατάσταση πριν από τον Ορφικό Χρόνο ήταν υγρή, πράγμα που συμφωνεί και με τον Ομηρο, τον Θαλη και με την Στωική ερμηνεία του Ησιόδου, όπως καταγράφεται στα αποσπάσματα του Στωικού Ζήνωνα :

«Και Ζήνων δε το παρ’Ησιόδω χάος ύδωρ είναι φησίν, ου συνίζαντος ιλύν γίνεσθαι, ης πηγνύμενης η γη στερεμνιούται....»
( SVF I 104 von Armin )

όπως επίσης και :

«Ζήνων δε ο Στωικός εκ του υγρού την υποστάθμην γην γεγενήσθαι φησίν»
( SVF I 105 von Armin )

Είναι δε χαρακτηριστικό, ότι η ίδια Θεολογία που περιγράφει ο Αθηναγόρας ( OF 57 ) αναφέρει ότι :

«Κατ’αυτόν ( = τον Ορφέα ) λοιπόν η αρχή των πάντων ήταν το νερό, και από το νερό κατακάθισε η λάσπη, και από τα δύο γεννήθηκε ένα ζωντανό πλάσμα με το όνομα Ηρακλής και Χρόνος......»

Τοποθετώντας στην αρχή το Υδωρ υπάρχει συμφωνία μεταξύ Ομήρου και Ορφέως ( Αριστοτέλης Μετά τα Φυσικά Ν 4, 1091β4 κ.επ. ) και θεωρώντας το Χάος σαν ύδωρ υπάρχει συμφωνία Ορφέα, Ομήρου και Ησιόδου.

Συνεπώς είμαστε αναγκασμένοι να θεωρήσουμε ότι υπάρχει ένα Χάος πριν από τον Ορφικό Χρόνο, και ένα χάος μετά. Το δεύτερο χάος είναι αυτό που περιγράφεται στην Θεολογία του Ελλανίκου σαν γέννημα του Ορφικού Χρόνου.

Να σημειώσουμε ότι με Νερό συμβολίζεται στην Ορφική Θεολογία ο κόσμος της γέννησης, και το άπειρο, ενώ με στερεό συμβολίζεται το πέρας.

«Η θάλασσα αναλογεί προς τον κόσμο της γένεσης» - Πρόκλος – Σχόλια στον Κρατύλο 151.8

«Αντίστοιχη με το πέρας λοιπόν πρέπει να θεωρήσουμε την αμβροσία (που είναι στερεό) και με το άπειρο το νέκταρ ( που είναι υγρό ). Γι’αυτό το ένα είναι σαν υγρό και δεν περιορίζεται από μόνο του, ενώ το άλλο σαν στερεό, και έχει από μόνο του περιορισμό»
Πρόκλος – Πλατωνική Θεολογία Δ 47.20

[ Ας σημειωθεί ότι ο Γιούνγκ, αποσυμβολίζει το νερό με το συναίσθημα, πράγμα συμβατό με την ΟΠΠ θεώρηση, κατά την οποία ο κόσμος της γέννησης που κυριαρχείται από το συναίσθημα, συμβολίζεται με το νερό ]

Οπως όμως καταγράφεται στην ΟΠΠ Φιλοσοφία, τα πάντα συνίστανται από δύο αρχές, το πέρας και άπειρον.

Αρα, ο Ελλάνικος με Νερό και Γη συμβολίζει τις δύο αρχές που προυπάρχουν και συνθέτουν τις Ενάδες και κατ’επέκτασιν όλα τα Οντα, το Πέρας και Απειρον του Φιλήβου του Πλάτωνα, των οποίων ο συμβολισμός είναι κατ’αντιστροφή αυτός που χρησιμοποιείται στην ΟΠΠ Φιλοσοφία.

(Δηλαδη το περας σαν υγρο και το απειρο σαν στερεο, ενω η ΟΠΠ εχει αντιθετο συμβολισμο )

Για αυτό άλλωστε λέει ότι η ραψωδική θεολογία δεν αναφέρει την Αρρητο Αρχή, το Υδωρ και την Γή , αλλά ξεκινάει κατ’ευθείαν από τον Χρόνο ( Εν Ορφικών ), επειδή αυτή πρώτη έχει κάτι που μπορεί να εκφραστεί και κατάλληλο για τις ανθρώπινες ακοές.

Αν λοιπόν οι έννοιες του Υδατος και της Γης ήταν τόσο ξεκάθαρες όσο μας τις παρουσιάζουν, το σχόλιο του Δαμασκίου θα ήταν περιττό. Αρα είναι προφανές ότι η αναφορά σε Υδωρ και Γή δεν είναι αυτή που εκ πρώτης όψεως μπορεί κάποιος να συναγάγει και συνεπώς το σχόλιο του Δαμασκίου πρέπει να μας προιδεάσει ότι κάτι άλλο κρύβεται πίσω από αυτόν τον συμβολισμό.

Είναι λογικό ότι ο Δαμάσκιος, ως Διευθυντής της Πλατωνικής Ακαδημίας, προσπαθεί να δεί ( πιθανόν όχι άδικα ) στον Ελλάνικο, την ΟΠΠ προσέγγιση της Κοσμογονίας,

Βλέπει δηλαδή ότι ο Ελλάνικος περιγράφει μια λεπτότατη απόχρωση του ΕΝΟΣ ακριβώς πριν από την πρώτη εκδήλωση του, όπου όπως γνωρίζουμε κυριαρχούν οι δύο αρχές ( Πέρας και Απειρο ), οι οποίες και συνεργούν στην εκδήλωση. Ακριβώς όπως καταγράφει και ο Πλάτων στον Φίληβο όταν μιλά για τις δύο αρχές. Θέλοντας πολύ πιθανόν να αποτυπώσει έναν συγκερασμό του Ορφέως, του Ησιόδου και του Ομήρου , αποτυπώνει κατ’αντίστροφο τρόπο συμβολικά τις δύο αρχές.

Ας σημειωθεί ότι ο Εύδοξος, στο απόσπασμα 296 στο οποίο αναφέρεται στην Αιγυπτιακή Κοσμολογία, αναφέρεται στην Γη και στο Υδωρ, τα οποία οι Αιγύπτιοι θεωρούσαν σαν την ουσία και τους Θεούς αντίστοιχα.

"είτα γην κάρπιμον φυρώσι τωι ύδατι και συμμίξαντες αρώματα και θυμιάματα των πολυτελών αναπλάττουσι μηνοειδές αγαλμάτιον. Και τούτο στολίζουσι και κοσμούσι, εμφαίνοντες ότι γης ουσίαν και ύδατος τους θεούς τούτους νομίζουσι"

Βλέπουμε δηλαδή ότι και οι Αιγύπτιοι αναφέρονται σε ΜΙΑ ΟΥΣΙΑ αφ'ενός και αφ'ετέρου στο ότι οι Θεοί είναι υπερούσιοι, μιας και τους διακρίνουν πλήρως από την ουσία.

Αν ο Δαμάσκιος δεν ανεφέρετο σε κατάσταση πριν το Ορφικό Εν, τότε ο συμβολισμός Γη --> ουσία και Νερό --> Θεοί των Αιγυπτίων, θα ερμήνευε πλήρως την Θεολογία του Ελλανίκου, σε πλήρη συμβατότητα με την Ορφική Κοσμολογία.

Πάντως, η παντελής απουσία αναφοράς σε ουσία στο τμημα Τ1 είναι αναμενόμενη μιας και δεν μπορεί η θεολογία αυτή να διαστρεβλώσει την Ορφική θεολογία και να παρουσιάσει εμφάνιση Ουσίας πριν από το Ορφικό Εν.

Εισαγωγή

Ειλικρινά, προκαλεί θλίψη το γεγονός ότι (αν εξαιρέσουμε μερικούς ειδικούς) υπάρχει γενική άγνοια, ή ελλιπής πληροφόρηση, ή παρερμηνεία, της αρχαιοελληνικής φιλοσοφίας… Ο Αντισθένης (ο Ιδρυτής του Κυνισμού), αλλά κι ο Διογένης (ο ΚύριοςΕκπρόσωπος του Κυνισμού), κι άλλοι Κυνικοί, υπήρξαν το ίδιο μεγάλοι φιλόσοφοι όσο κι ο Πλάτωνας, ή ο Αριστοτέλης. Αυτό θα το αποδείξουμε πιο κάτω… Η γνώμη όμως που επικρατεί και στους ακαδημαϊκούς αλλά και στους άλλους μελετητές της φιλοσοφίας είναι διαφορετική…

Η μελέτη της αρχαίας φιλοσοφίας δεν έχει καμία σχέση με ιστορία, με μία διανοητική έρευνα, περιγραφή και ερμηνεία, με μία διανοητική θεωρία και θεωρητική αντίληψη περί πραγματικότητας… Είναι μάλλον Μάθημα Ζωής… Μπορούμε να διδαχτούμε πολλά (για να βελτιώσουμε την δική μας ζωή) από τους αρχαίους σοφούς.

Η μελέτη όμως ενός αρχαίου σοφού και της «διδασκαλίας» του (όχι της «θεωρίας» του) πρέπει να είναι επαρκής, ακριβής, βαθιά, πλατιά, κι αληθινή. Το να αγνοούμε ή να αποκρύπτουμε επίτηδες στοιχεία, ή να παρερμηνεύουμε (από άγνοια ή σκοπιμότητα) ένα σοφό ή την «διδασκαλία» του, δεν έχει να κάνει με την αληθινή αξία του σοφού ή της «διδασκαλίας» του (στην αντικειμενική σφαίρα του πνεύματος)… απλά αποδεικνύει την δική μας ανεπάρκεια, μικρότητα, κι ανοησία…

Διαβάζοντας βιβλία κι ερευνώντας στο Δίκτυο για τον Αντισθένη και τους άλλους Κυνικούς μπορεί κάποιος να αποκομίσει μόνο μία «επιφανειακή» ή «λανθασμένη» αντίληψη για τους Κυνικούς… κι αυτό είναι άδικο. Όχι για τους αρχαίους σοφούς, αλλά για μας τους νεότερους, που στερούμαστε τη Ζωντανή Σοφία τους…

Στην πραγματικότητα, ο Αντισθένης υπήρξε ο «Πρώτος Αναρχικός του Πνεύματος», της Μεταφυσικής, (όχι της «διανόησης»), που Βίωσε Άμεσα την Αλήθεια, όταν οι άλλοι γύρω του ψηλαφούσαν στα σκοτάδια. Είναι το ίδιο Μεγάλος με τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, τον Επίκουρο, τους Μεγάλους Στωικούς, τον Πύρρωνα., τον Πλωτίνο… Το γεγονός ότι ο Αντισθένης δεν προβάλλεται, δεν διδάσκεται, δεν οφείλεται στην αντικειμενική αξία της «διδασκαλίας» του αλλά στον ελλιπή και επιφανειακό τρόπο που διδάσκεται η φιλοσοφία κι η ιστορία σε αυτό τον «ερειπωμένο» τόπο… Ο ίδιος ο Αντισθένης, ή ο Διογένης, πάντως, αν ζούσαν σήμερα, δεν θα ενοχλούνταν… δεν θα ήταν δικό τους πρόβλημα αν δεν υπάρχουν Αληθινοί Άνθρωποι να τους «ακούσουν»…

Προϋποθέσεις της Κυνικής Φιλοσοφίας

Βασική Προϋπόθεση για να καταλάβουμε τον Αντισθένη, τον Διογένη, την Κυνική Φιλοσοφία, είναι να καταλάβουμε το «περιβάλλον» μέσα στο οποίο έζησε, «αναπτύχθηκε» πνευματικά και λειτούργησε… Ολόκληρος ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός διαποτίζεται από την Ορφική Αντίληψη για την Ζωή. Όλοι οι μεγάλοι φιλόσοφοι εμπνέονται και λειτουργούν μέσα στα πλαίσια της Ορφικής Αντίληψης… Ο Αντισθένης, όπως κι ο Πλάτωνας, κι άλλοι, είναι βαθιά μυημένος στην «ορφική λατρεία» (που σχετίζεται άμεσα με τα «Μυστήρια»).

Μετά ο Αντισθένης, όπως κι ο Πλάτωνας, μαθήτευσε κοντά στον Σωκράτη… Κι αυτό τα λέει όλα…

Μετά τον (άδικο) θάνατο του Σωκράτη ο Αντισθένης πορεύεται τον δικό του πνευματικό δρόμο, όπως κάνει κι ο Πλάτωνας, που χαράζει τον δικό του δρόμο. Οι δύο Μεγάλοι Άνδρες, ακολουθούν παράλληλους (αλλά διαφορετικούς) δρόμους προς την Αλήθεια, εκτιμώντας και σεβόμενοι ο ένας τον άλλο, παρά της «φιλοσοφικές διαμάχες» τους… Ενώ όμως ο Αντισθένης θέλει να Βιώσει Άμεσα την Υπέρτατη Αλήθεια, το Υπέρτατο Αγαθό, την Υπέρτατη Γνώση, και να την Υποδείξει στους άλλους, να την Βιώσουν το ίδιο Άμεσα, με βιωματικό τρόπο… ο Πλάτωνας θέλει την Υπέρτατη Γνώση που Βιώνει στα Τρίσβαθα της Οντότητάς του, να το «κωδικοποιήσει», να το «περιγράψει» κατά το δυνατό, να το «διδάξει» (με έμμεσο τρόπο)…. Είναι δύο διαφορετικοί δρόμοι. Άραγε μπορούμε να τους αρνηθούμε το δικαίωμα να το πράξουν; Μπορούμε να αρνηθούμε το Μεγαλείο είτε στον ένα, είτε στον άλλο;… Οφείλουμε όμως να αποκαταστήσουμε τον Αντισθένη, που η ακαδημαϊκή ανοησία και η ιστορική ανεπάρκεια, παραγκώνισε, στερώντας μας την Ζωντανή Σοφία του, στις «πραγματικές διαστάσεις» του. Οφείλουμε τιμή στον Αντισθένη, ένα Μεγάλο Έλληνα.

Βασικές Αντιλήψεις της Κυνικής Φιλοσοφίας

Η Βασική Αντίληψη από την οποία Εκκινεί ο Αντισθένης (κι όποιος θέλει να παρακολουθήσει το ξετύλιγμα της «βιωματικής πορείας» του), για να κατανοήσει την Ύπαρξη, τον Εαυτό του, τον Κόσμο, είναι η Ίδια η Ύπαρξή του, ο Εαυτός του, το Είναι του.

Επειδή ακριβώς το Ίδιο Είναι «Συλλαμβάνεται Άμεσα», σαν η «Παρούσα Συνείδηση», σαν Πρωταρχικό Βίωμα, γίνεται αντιληπτό ότι «Βίωμα» και «Όνομα» (έννοια, λέξη), «ταυτίζονται»: Αυτό σημαίνει πως «αυτό που βιώνουμε» (αντιλαμβανόμαστε, ζούμε) το «ονομάζουμε», και πως «ονομάζουμε» μόνο «ό,τι βιώνουμε», κι ακόμα πως το «όνομα» υποδεικνύει, φανερώνει την ουσία αυτού που αντιλαμβανόμαστε. Έτσι η «γνωσιολογία» μας, αλλά κι η «διυποκειμενικότητα» κι «συνεννοησή» μας (σαν ανθρώπων), στηρίζεται αυστηρά και μόνο στο «Έδαφος της Εμπειρίας»… Με αυτόν τον τρόπο το πνευματικό έδαφος (το έδαφος της μεταφυσικής, της διανόησης, της αντίληψης, της ζωής) είναι τελείως ξεκάθαρο (τουλάχιστον για τους «νοήμονες»)…

Μπορούμε μόνο ό,τι βιώνουμε να ονομάζουμε και τότε τα ονόματα αντιστοιχούν σε βιώματα (δηλαδή στην πραγματικότητα). Δεν μπορούμε να δημιουργούμε έννοιες για πράγματα που «φανταζόμαστε» ή μας «πληροφόρησαν γι’ αυτά», ή δεν υπάρχουν, γιατί τότε γλιστράμε από την Πραγματικότητα στην «φαντασία»… Είναι γνωστή η αντίρρηση του Αντισθένη στον Πλάτωνα: «Ω Πλάτων, ίππον μεν ορώ, ιππότητα δ’ ουχ ορώ». Βεβαίως ο Αντισθένης απλώς εφιστά την προσοχή μας για να μην ολισθήσουμε σε «ανθρώπινες κατασκευές», δεν αρνιόταν το νοητικό βίωμα, το νοητικό όραμα, την ιδέα αυτή καθεαυτή… γι’ αυτό και ο Πλάτωνας του απάντησε, για να ακούσει όχι ο Αντισθένης αλλά κάποιοι άλλοι: «έχεις μεν ω ίππος οράται τόδε το όμμα, ω δε ιππότης θεωρείται ουδέπω κέκτησαι». Στην πραγματικότητα και οι δύο είχαν σαφή αντίληψη για την υπερβατική πραγματικότητα, και γνώριζαν τι έλεγαν, και γνώριζαν ότι κι οι δύο είχαν δίκηο γιατί ισχύουν και τα δύο, Ο διάλογος δεν γινόταν για να πει κάτι ο ένας στον άλλο, ο διάλογος γίνονταν για να ακούσουν οι ακροατές. Οι δύο Σοφοί έπαιζαν θέατρο.

Ούτε μπορούμε εξ’ άλλου μέσω συνδυασμού όρων, και συσχέτιση, και συλλογιστικής μεθόδου, να φτάσουμε στην αλήθεια: Με άλλα λόγια η αποδοχή πραγμάτων που δεν ανήκουν στην «εμπειρία» (πνευματική, νοητική, ψυχολογική, υλική), ή αλλιώς η διανοητική σκέψη μας παραπλανά… Γι’ αυτό ο Αντισθένης έλεγε: «Αρχή παιδεύσεως η των ονομάτων επίσκεψις».

Αυτή η Αρχική Τοποθέτηση του Αντισθένη Υποδεικνύει ότι πρέπει να έχουμε εμπειρία για ό,τι πράγμα μιλάμε και δεύτερον ότι κάθε πράγμα είναι «αυτό που είναι». Αποκαλύπτεται άμεσα σαν βίωμα, σαν θέαμα ζωντανό στην αντίληψη, δεν μπορεί να προσδιορισθεί έμμεσα με την χρήση άλλων εννοιών ή με την συλλογιστική σκέψη, με μία περιγραφή.

Έτσι η Πρώτη Αρχή από την Οποία ξεκινά ο Αντισθένης (κι όποιος θέλει να τον «παρακολουθήσει») είναι το Ίδιο Είναι, η Παρούσα Συνείδηση, η Παρούσα Ύπαρξη (που ασφαλώς είναι κάτι πολύ πλατύτερο από αυτό το σώμα μέσα στο οποίο εκδηλώνεται): Αυτό το Είναι, η Παρούσα Ύπαρξη, «είναι αυτό που είναι». Σύμφωνα με την «γνωσιολογική θεώρηση» του Αντισθένη είναι «ένα άμεσο θέαμα» (βίωμα, εμπειρία), δεν μπορεί να περιγραφεί με άλλους όρους, με διάφορες περιγραφές, ή οτιδήποτε άλλο. Έτσι Ευθύς εξ’ αρχής η Πρώτη Αρχή (η Ύπαρξή μας) μας αποκαλύπτεται σαν Άμεσο Βίωμα. Και «Πως» μας Αποκαλύπτεται; Είναι (Βιώνουμε ότι Είναι) Απροσδιόριστη, Απεριόριστη, Υπερβατική, Άχρονη, και ταυτόχρονα (αυτή η Αόρατη Οντότητα, η Ψυχή) είναι παρούσα εδώ, τώρα, σε αυτό το σώμα, σε αυτό τον κόσμο… Από αυτή την «Βασική Αντίληψη της Ύπαρξης» ο Αντισθένης κατανοούσε ότι η Ύπαρξη (η Παρούσα Συνείδηση) Είναι Ένας Χώρος Καθαρός, Ελεύθερος, μη «διαμορφωμένος», που υπάρχει από Μόνος του, τελείως φυσικά και «περιστασιακά» συνδέεται τώρα, εδώ με αυτό το σώμα. Αυτή είναι η «Αληθινή Ανθρώπινη Φύση» του ανθρώπου, του καθενός μας.

Η Αυτογνωσία, η Γνώση Αυτής της Αληθινής Ανθρώπινης Φύσης μας, είναι η Αληθινή Ζωή, κι ο Αληθινός Σκοπός του ανθρώπου κι η Αληθινή Ευδαιμονία.

Η Αυτογνωσία, σαν Βιωματική Πορεία, είναι η Αληθινή Αρετή. Κι η Αληθινή Αρετή είναι η Αυτογνωσία, δηλαδή η Βίωση της Αληθινής Ανθρώπινης φύσης μας.

Η Αληθινή Ανθρώπινη Φύση λοιπόν είναι εξ’ αρχής Καθαρή και Αγαθή, και το να ζούμε σύμφωνα με την Φύση (το να Βιώνουμε την Φύση μας) είναι ο Δρόμος της Αληθινής Αρετής, ο Δρόμος της Αληθινής Ζωής. Πως όμως μπορεί να γίνει αυτό;

Ο κόσμος όπως τον βλέπει ο Κυνικός κι όπως τον ζουν οι άνθρωποι

Ο άνθρωπος που εδώ και χιλιάδες χρόνια γεννιέται στα πλαίσια μίας κοινωνίας, «διαμορφώνεται» από την κοινωνία, στην εξωτερική συμπεριφορά, στις ψυχολογικές τάσεις, στη διανοητική γνώση (δηλαδή να σκεφτόμαστε με ορισμένο τρόπο και με βάση νοητικά στερεότυπα)…

Χωρίς να το θέλει ο άνθρωπος (γιατί δεν μπορεί να το ελέγξει, αφού η «διαμόρφωσή» του αρχίζει από την γέννησή του, από τα μικρά του χρόνια, καθώς εντάσσεται μέσα στο πολιτισμικό περιβάλλον του) «διαμορφώνεται» και γίνεται εικόνα της κοινωνίας μέσα στην οποία ζει.

Έτσι οι άνθρωποι οι «ενταγμένοι» στην κοινωνία αποδέχονται κάποιους βασικούς θεσμούς και βολεύονται σε κάποια κοινωνική κατάσταση (η οικονομική εξουσία και κατάσταση, η ιδιοκτησία κι η κατοχή ή μη-κατοχή πλούτου, η συναλλαγή και το εμπόριο… η πολιτική εξουσία κι η συμμετοχή ή μη-συμμετοχή στην εξουσία, η κοινωνική θέση… τα υλικά αγαθά και η οργάνωση της υλικής ζωής… είναι παράγοντες που διαμορφώνουν ένα πολιτιστικό περιβάλλον μέσα στο οποίο όλοι προσπαθούν να βολευτούν…)…

Αλλά έτσι οι άνθρωποι, αποδεχόμενοι την διαμόρφωσή τους από την κοινωνία και εντασσόμενοι μέσα στην συγκεκριμένη κοινωνία ζουν όχι την Φύση τους, την Ελευθερία, την Ευδαιμονία, αλλά μία ζωή διαμορφωμένη σε όλους τους τομείς.

Ποια είναι λοιπόν η Θέση του Σοφού (Αντισθένη) κι η Στάση του απέναντι στην ζωή;

Ο Σοφός είναι «τελείως έξω» από αυτόν τον διαμορφωμένο κόσμο, αλλά όχι μακριά από τους ανθρώπους. Αποδέχεται τους ανθρώπους, την «κοινωνία των ανθρώπων» αλλά όχι την «διαμόρφωσή» τους, σε όλα τα επίπεδα…

Καθώς ο Σοφός Βιώνει την Αληθινή Ανθρώπινη Φύση του, την Απόλυτη Ελευθερία της Φύσης του, που από μόνη της «γνωρίζει» να «αυτορυθμίζεται» με βάση την Αλήθεια, την Λογική, την Δικαιοσύνη, κλπ. είναι από την Φύση του Ενάρετος. Ταυτόχρονα όμως επειδή είναι εξ’ αρχής Ελεύθερος μπορεί να διακρίνει, να ελέγξει, και να απορρίψει κάθε «διαμόρφωση», σε σωματικό, ψυχολογικό, διανοητικό, επίπεδο. Η Ελευθερία για τον Σοφό (και καθένα που θέλει να ακολουθήσει τον Δρόμο του Σοφού) είναι προϋπόθεση για να «καθαρισθεί» από όλες τις «βρωμιές» του δήθεν πολιτισμού… η Ελευθερία δεν έρχεται στο τέλος… Με αυτή την έννοια δεν «αναγνωρίζεται» καμία «αρχή», καμία «αυθεντία», καμία «εξουσία», τίποτα που να μπορεί να «επιβληθεί» στην Συνείδηση του Σοφού. Είναι Τελείως Ελεύθερος.

Με αυτό τον τρόπο ο Αντισθένης (κι αργότερα ο Διογένης κι οι μετέπειτα Κυνικοί) μας ρίχνει στα «Βαθιά Νερά της Ύπαρξης», στην «Ελευθερία της Φύσης» μας, και μας αποδίδει ολόκληρη την Ευθύνη της Ύπαρξής μας… Όμως κάτι τέτοιο προκαλεί «σοκ» στον «αφιλοσόφητο νου». Το να Αποκαλύπτεις στον άλλο την «Ελευθερία της Φύσης» του, να του αφαιρείς όλες τις «διαμορφώσεις», του μυαλού, της ψυχολογίας, του σώματος, τις οποίες έχει αποδεχτεί και στις οποίες έχει βολευτεί, είναι σαν να του αφαιρείς το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Αυτό το κάνει ο Σοφός «αφαιρώντας» την λογική των ανθρωπίνων συνηθειών, υποδεικνύοντας την αντίφαση Φύσης και θεσμών, την ρηχότητα της οργάνωσης της κοινωνικής ζωής…

Ο Κυνικός, Ελεύθερος και Σοφός, ο Αληθινός Δάσκαλος, κι όχι οι αγύρτες που ντύνονταν τον τρίβωνα (χονδροειδή μανδύα), έπαιρναν στο χέρι την βακτηρία (ραβδί) και κρεμούσαν στον ώμο την πήρα (σακούλι) και παρίσταναν τους δασκάλους των ανθρώπων… δεν δίσταζε να υποδείξει την ανοησία, την μικρότητα, την γελοιότητα και το αδιέξοδο της «πολιτισμένης» ζωής. Αυτό που πολεμούσε δεν ήταν η κοινωνία, η οργανωμένη κοινωνική ζωή, αλλά οι μη φυσικοί θεσμοί, συνήθειες, και τρόποι ζωής που είχαν επιβληθεί στους ανθρώπους διαστρεβλώνοντας την ζωή τους (ιδιοκτησία, πλούτος, συναλλαγή, πολιτική εξουσία, υποτιθέμενη ευγένεια, δήθεν καλοί τρόποι…)… Ήθελε μία «κοινωνία αληθινών ανθρώπων» κι όχι μία κοινωνία «υπνωτισμένων δούλων»… Γι’ αυτό ο Διογένης γυρνούσε μέρα μεσημέρι με το φανάρι του κι έλεγε «άνθρωπον ζητώ»…

Ο Δρόμος της Αρετής

Το Σημείο Εκκίνησης λοιπόν για τον Άνθρωπο (Αντισθένη) και τον κάθε άνθρωπο, είναι (με Προϋπόθεση την Ανόθευτη Καθαρή Ανθρώπινη Φύση του, που Είναι εξ’ ορισμού Ελεύθερη) η Σωκρατική Αυτοεξέταση κι έλεγχος της ύπαρξης, της ζωής, σε όλα τα επίπεδα… Για να Βιώσει και να Εδραιώσει κάποιος την Ελεύθερη Φύση του, το Αληθινό Είναι του, πρέπει να περάσει διάφορες βαθμίδες, αρχίζοντας από την εξωτερική υλική ζωή και μετά να προχωρήσει σε πιο εσωτερικά και ανώτερα πνευματικά επίπεδα… μία πορεία που θα τον Οδηγήσει ως την Απόλυτη Φύση του που ταυτίζεται με τον Ένα Θεό.

Ο Δρόμος της Αυτοεξέτασης, της Αυτογνωσίας, της Αρετής έχει τέσσερα στάδια. Πρέπει κάποιος να ολοκληρωθεί στα διάφορα επίπεδα της ανθρώπινης ύπαρξής μας με την κατάκτηση και την αυθεντική βίωση της αντίστοιχης αρετής:

α) Στο εξωτερικό υλικό επίπεδο πρέπει να κατακτήσουμε την Αρετή της Εγκράτειας. Ο άνθρωπος πρέπει να αναγνωρίσει τις πραγματικές ανάγκες του, να περιοριστεί στις απολύτως απαραίτητες ανάγκες του απορρίπτοντας όλα όσα περιττά («ανάγκες», «συνήθειες», «τρόπους ζωής») του έχει «φορτώσει» ο δήθεν πολιτισμός. Με άλλα λόγια πρέπει να μάθουμε να ζούμε μία απλή, φυσική, βιολογική και υλική ζωή…

β) Σε ψυχολογικό επίπεδο (δηλαδή στο εσωτερικό επίπεδο των συναισθημάτων, των τάσεων, των επιθυμιών κι όλων των ασυνείδητων παρορμήσεων…) πρέπει να κατακτήσουμε την Αρετή της Καρτερίας, αφήνοντας την Ζωή να μας Οδηγήσει, αποδεχόμενοι τα πράγματα που είναι όπως είναι, χωρίς ταραχή, χωρίς ψυχολογική αντίσταση, και μην παρεκκλίνοντας από τον Δρόμο της Αρετής ό,τι κι αν συμβαίνει γύρω μας…

γ) Σε διανοητικό επίπεδο πρέπει να κατακτήσουμε την Αρετή της Απάθειας, της βιωματικής αντιμετώπισης των πραγμάτων, χωρίς διανοητικές αναλύσεις και διαμάχες και χωρίς να υιοθετούμε την μία ή την άλλη «κατασκευασμένη» άποψη.

Όλη η διανοητική δραστηριότητα, η μάθηση, οι επιστήμες, όλα είναι άχρηστα, ανίσχυρα να μας οδηγήσουν στην Αλήθεια. Συχνά όλη αυτή η «συσσωρευμένη γνώση» γίνεται εμπόδιο στην πορεία μας προς την Αλήθεια… Στην πραγματικότητα σε βιωματικό επίπεδο υπάρχει ταυτισμός και συμφωνία όταν βιώνουμε ένα πράγμα (είτε εμείς μόνο, είτε χιλιάδες άνθρωποι, αφού η ανθρώπινη φύση είναι κοινή, ίδια σε όλους μας…).

Διαμάχη αντίθεση υπάρχει μόνο σε διανοητικό επίπεδο, όταν δηλαδή υπάρχει συσχέτιση εννοιών και διαφορετική εκτίμηση και τοποθέτηση των εννοιών μέσα στην σκέψη και τον λόγο (αφού ο καθένας έχει τα δικά του κριτήρια)…

Γι’ αυτό ο Αντισθένης «διαφωνούσε» με την τακτική των άλλων φιλοσόφων να παραδίδουν μαθήματα γνώσης κι επιστήμης, κι είχε συγκρουστεί πολλές φορές με τον Πλάτωνα γι’ αυτό το ζήτημα…

δ) Μόνο όταν ο άνθρωπος κατακτήσει ολοκληρωτικά και τις τρεις προηγούμενες αρετές μπορεί να Βιώσει την Αληθινή Φύση του Αποκαθαρμένη, Πλήρως Αποδεσμευμένη, το Αληθινό Είναι του, το Καθαρό Είναι, χωρίς «διαμορφώσεις», εξωτερικές (υλικές), ψυχολογικές, διανοητικές. Η Κατάκτηση (πραγματική και βιωματική) της Τέταρτης Αρετής της Αληθινής Αταραξίας, της Αληθινής Ευδαιμονίας Αναδύεται Φυσιολογικά σαν Επιστέγασμα όλης της πνευματικής προσπάθειας…

Η διδασκαλία στην πράξη

Επειδή ο Αντισθένης (κι ο Διογένης κι οι άλλοι Κυνικοί) δίδασκε την Εσωτερική Ελευθερία, την Καθαρή Ύπαρξη, Καθαρή από τις «διαμορφώσεις», δηλαδή ένα καθαρά βιωματικό τρόπο ζωής (όχι μόνο εξωτερικά αλλά και εσωτερικά), δεν είχε κάποια θεωρία συγκεκριμένη, διατυπωμένη… μόνο παρατηρήσεις για την Ανθρώπινη Φύση και την λειτουργία της είχε, από την προσωπική εμπειρία του (και χωρίς να διεκδικεί απόλυτο κύρος για όσα έλεγε). Καθένας έπρεπε να κατακτήσει μόνος του, προσωπικά, την Αλήθεια.

Επειδή εξάλλου ο Κυνικός Τρόπος Ζωής ήταν καθαρά εσωτερικός και προσωπικός κι ο καθένας έπρεπε μόνος του, για τον εαυτό του, να Αναγνωρίσει την Αληθινή Φύση του, το Αληθινό Είναι του, να έχει Αυτογνωσία, οι Κυνικοί ήταν πάντα μοναχικοί δάσκαλοι που σκορπούσαν το Φως της Γνώσης με τον τρόπο ζωής τους και με το παράδειγμά τους, δεν έκαναν οπαδούς, σχολές σκέψης (όπως οι άλλοι φιλόσοφοι), και δεν δημιούργησαν ποτέ μία σχολή σε πρακτικό οργανωτικό επίπεδο.

Αυτό που μετέδιδαν οι Κυνικοί ήταν η Φλόγα της Ζωής, κι όχι θεωρίες περί του Είναι, ή διδασκαλίες περί ηθικής ζωής, η περί πρακτικής ζωής. Είναι λάθος από επιστημονική και ιστορική άποψη, αγνοώντας το βάθος της διδασκαλίας των Κυνικών, να τους θεωρούμε απλά εκκεντρικούς, αρνητές του πολιτισμού, αντικοινωνικούς, κλπ, δηλαδή να κρίνουμε σε τελείως επιφανειακό επίπεδο…

Η Κυνική Διδασκαλία είχε ένα Τεράστιο Μεταφυσικό Βάθος, που έφτανε ως το Αληθινό Είναι, ως την Βάση των πάντων. Η Μεταφυσική τους ήταν τελείως αναρχική αφού αρνιόνταν όχι μόνο την διατύπωση θεωριών περί του Είναι, αλλά και την κωδικοποίηση της πρακτικής τους, που ήταν πάντα αυθόρμητη κι αυτοσχέδια… Τελείως αναρχικοί κατέλυαν τα πάντα όχι από διάθεση καταστροφής (ή με βίαιο τρόπο) αλλά για να ελευθερώσουν την Ύπαρξη από τις «διαμορφώσεις» της, τον κάθε άνθρωπο που είχαν απέναντί τους από τις προσωπικές «διαμορφώσεις» του.

Διέλυαν όλα τα στερεότυπα σε υλικό, ψυχολογικό, διανοητικό επίπεδο, με πράξεις, με στάση ζωής και με διανοητική ειρωνεία για όσους ήθελαν ή νόμιζαν ότι έχουν μία ερμηνεία της Πραγματικότητας (που θα μπορούσαν τάχα να περιγράψουν στους άλλους)… Το μοναδικό αντίστοιχο των Κυνικών στην ιστορία του πνεύματος θα το συναντήσουμε πολλούς αιώνες μετά στους αναρχικούς δασκάλους του Ζεν (τους γνήσιους δασκάλους)… Οι Κυνικοί έφτασαν ακόμα στο σημείο μολονότι είχαν τον ρόλο του Αληθινού Δασκάλου των ανθρώπων να αρνιούνται ακόμα και τον ρόλο τους, του τυπικού δασκάλου. Η Μη οργάνωση μίας φιλοσοφικής σχολής, οπαδών, κλπ, η επιλογή του μοναχικού φιλοσοφικού βίου ήταν Επιλογή όχι αδυναμία.

Η Απόλυτη Ελευθερία του Πνεύματος των Κυνικών οδηγεί στην «κυνική παρρησία», στα πλαίσια της οποίας λέγονται όλα σε όλους… Ο Διογένης δεν δίστασε να δώσει ένα μάθημα στον Αλέξανδρο, όταν του είπε να παραμερίσει για να μην του κρύβει τον ήλιο. Ο Διογένης δεν είχε ανάγκη τον ήλιο, αλλά ο Αλέξανδρος είχε ανάγκη να συνειδητοποιήσει τον Αληθινό Εαυτό του. Άραγε έλαβε το μήνυμα;… Στην πραγματικότητα ο Κυνικός δεν διδάσκει από προσωπική ανάγκη για κάτι, Απλά προσφέρει από τον Πλούτο της Σοφίας του στους μισότυφλους, είτε είναι κοσμοκράτορες σαν τον Αλέξανδρο, είτε απλοί καθημερινοί ταλαιπωρημένοι άνθρωποι…

Τυπικά οι Κυνικοί χρησιμοποιούσαν διάφορους τρόπους για να διδάξουν. Χρησιμοποιούσαν:

α) Το «κριτικό κήρυγμα» σε μεγάλες συνελεύσεις ανθρώπων, γιορτές, κλπ.

β) Την «σκανδαλώδη συμπεριφορά», την παράλογη, ή την άσχετη συμπεριφορά, για να αφυπνίσουν τις συνειδήσεις των ανθρώπων σε συγκεκριμένα ζητήματα.

Γ) τον «προκλητικό διάλογο» στα πλαίσια του οποίου «αποδομούσαν» τα πάντα, θεσμούς, συμπεριφορές, στάσεις ζωής, αντιλήψεις…

Σκοπός των κυνικών ήταν να απαλλάξουν τον άνθρωπο από τα στερεότυπα της συμπεριφοράς, ώστε να λειτουργήσει σε ένα ανώτερο επίπεδο συνείδησης.

Προεκτάσεις της Κυνικής Αντίληψης

Οι Κυνικοί είχαν σαν Βασική Αρχή (Βάση της Αντίληψής τους, της Ζωής τους, της Πράξης τους) την Απόλυτη Ελευθερία.

Η Ελευθερία Είναι η Βάση από την οποία Εκκινούν για να απομακρύνουν όλα τα «ψεύτικα» φορτία της Συνείδησης.

Η Ελευθερία δεν έρχεται στο τέλος μίας εκπαιδευτικής πορείας. Αυτό που έρχεται στο τέλος είναι η Καθαρή Συνείδηση… Στην πορεία μας προς την Αλήθεια, προς την Αληθινή Φύση μας, πρέπει να απαλλαγούμε από την «γνώση», όχι να «συσσωρεύουμε» γνώση… Ακόμα και η φιλοσοφική ενασχόληση (σαν μάθηση) είναι άχρηστη… Αυτό που προσπαθούσε ο Πλάτωνας να κωδικοποιήσει λογικά και να εξηγήσει, δηλαδή την Βίωση του Απολύτου Αγαθού, οι Κυνικοί το Βίωναν «απορρίπτοντας» όλες τις βρωμιές της Συνείδησης..

Ο Κυνισμός έχει μία Βαθιά Ψυχολογική Γνώση, μία Στέρεα Λογική και μία Άμεση Τεχνική που Οδηγεί στο Βίωμα της Πραγματικότητας, πέρα από τις «ανοησίες»… Ο άνθρωπος έχει Απόλυτη Υπευθυνότητα κι Ευθύνη (σαν ηθική μονάδα). Εναπόκειται στην δική μας θέληση και τις δικές μας επιλογές να εξελιχθούμε, να Βιώσουμε την Αρετή, την Αλήθεια, την Πραγματικότητα… ή να καταστραφούμε…

Οι Κυνικοί, τελείως έξω από τον κόσμο, αλλά δίπλα στους ανθρώπους είναι πολίτες της Φύσης, του κόσμου, κι όχι της «διαμορφωμένης κοινωνίας»…

Το Αναγκαιότατο Μάθημα

Αν και ο Αντισθένης έγραψε διαλόγους (από τα οποία διασώθηκαν ελάχιστες φράσεις) δεν το έκανε για να διδάξει θεωρίες (όπως έκανε ο Πλάτωνας) αλλά για να μεταδώσει την Φλόγα της Γνώσης…

Όταν (σύμφωνα με τον Διογένη τον Λαέρτιο) ρώτησαν τον Αντισθένη «τι των μαθημάτων αναγκαιότατον» απάντησε «το κακά απομαθείν» Σε αυτή την φράση κλείνεται όλη η Διδασκαλία του Μεγάλου Σοφού. Τα «κακά» είναι όλες οι «διαμορφώσεις» της ύπαρξης (σε όλα τα επίπεδα). Το «απομαθείν» υποδεικνύει πρώτον ότι όλα τα κακά (οι «διαμορφώσεις») επιβλήθηκαν στην ανθρώπινη φύση και δεύτερον ότι η μόνη διέξοδος είναι η «απαλλαγή» μας από όλες αυτές τις διαμορφώσεις, να ξεμάθουμε όσα μας «έμαθαν» (η κοινωνία, οι καταστάσεις, η αδυναμία μας…)…

Ο Αντισθένης (κι οι άλλοι Κυνικοί) υπήρξαν, τόσους αιώνες, μέχρι σήμερα, οι μεγαλύτεροι επαναστάτες, σε όλα τα επίπεδα…

Όταν εξάλλου ο Αντισθένης έλεγε ότι προορισμός του ανθρώπου είναι το «κατ’ αρετήν ζην» προφανώς εννοούσε την Ολοκληρωτική Αρετή της Αυτογνωσίας που περιλαμβάνει μέσα της κάθε επιμέρους αρετή και δεν εννοούσε ούτε μία ηθική στάση, ούτε μία ψυχολογική συμπάθεια προς τους άλλους, ούτε ευπρεπείς εξωτερικούς τρόπους.

Η Αρετή για τον Αντισθένη (όπως για όλους τους αρχαίους έλληνες φιλοσόφους) είχε πολύ βαθύτερη έννοια, ήταν μία μεταφυσική πραγματικότητα..

Όταν ο Αντισθένης λέει ότι «η αρετή είναι διδακτή» δεν εννοούσε την μετάδοση μίας ηθικής θεωρίας αλλά το «απομαθείν» όλων των κακών της ανθρώπινης φύσης που έχει συσσωρεύσει ο δήθεν πολιτισμός…

Αυτή η Αρετή όχι μόνο είναι ένα όπλο του κάθε ανθρώπου με το οποίο μπορεί να πολεμήσει για την Ελευθερία του (για να επιβάλλει την Ελευθερία του, να υπερασπιστεί την Ελευθερία του απέναντι σε όλες τις υλικές, ψυχολογικές, και διανοητικές επιθέσεις του περιβάλλοντος), αλλά είναι συνάμα κι ένα όπλο που κανείς δεν μπορεί να μας το αφαιρέσει («αναπόβλητον όπλον η αρετή»), γιατί ταυτίζεται με την ίδια την Φύση μας. Πόσοι όμως από μας το χρησιμοποιούν;

Σίγουρα, για να Βιωθεί η Αρετή (η Αυτογνωσία) χρειάζεται όπως έλεγε ο Αντισθένης «πόνος», πολύς κόπος και διαρκής αγώνας. Με την ηρωική πάλη όμως εναντίον όλων των «διαμορφώσεων» της ύπαρξης μπορούμε να Ανυψωθούμε ως την Σφαίρα του Είναι που Ενοποιεί τα πάντα μέσα της.

Αυτό το Είναι, το Είναι του καθενός είναι το Είναι των Πάντων, του Παντός (αφού Αποκαλύπτεται μέσα μας Χωρίς Ιδιότητες, Απεριόριστο, Υπερβατικό…). Αυτό το Είναι είναι Αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν Θεό, είναι ο Αληθινός Θεός: Όπως έλεγε ο Αντισθένης: «κατά νόμον είναι πολλούς θεούς, κατά δε φύσιν ένα»… Με άλλα λόγια, άσχετα από τις αντιλήψεις των ανθρώπων, Υπάρχει Μόνο Μία Οντολογική Μεταφυσική Βάση… Αυτό το είπε ένας Σοφός εικοσιπέντε αιώνες πριν… Πώς να μην τιμούμε τέτοιους ανθρώπους; Και πώς να μην τους ευγνωμονούμε; (τουλάχιστον όσοι τους κατανοούμε και διδασκόμαστε από την Αιώνια Σοφία τους)…

ΠΗΓΗ

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...: Καλώς η κακώς ενα μεγάλο κομμάτι της αρχαίας γνώσης δεν διασώθηκε (για μας). Τουλάχιστον δεν είναι σε "κοινή"Θέα και βρίσκεται σε βιβλιοθήκες των "Ισχυρών"της Ρώμης και των διαδόχων της. Αυτό θα πρέπει να το εχουμε στο μυαλό μας καθώς μελετάμε και αναλύουμε τα των Θεών , των μυστηρίων και των Γνώσεων της αρχαιότητος. Προσωπικά είμαι μελετητής του Δυτικού αποκρυφισμού και μέσα στα σπλάχνα του εντοπίζω απίστευτες ταυτοποιήσεις καθώς και παραποιήσεις της Ελληνικής κοσμοθεάσεως και Μυστηριακής Γνώσης. Πως μελετούσαν, πως δομούσαν και αναλύανε οι Αποκρυφιστές του 16- 17- 18 - 19ου αιώνα τα των "Δαιμόνων"και τα των "Αγγέλων"εαν δεν είχανε πλήρη γνώση και θέαση της αρχαίας όψης ; Οι περισσότεροι αποκρυφιστές είναι κοινά αποδεκτό πως ήταν αριστοκράτες... Οι αριστοκράτες κατείχαν και κατέχουν τα κλειδιά των προσβάσεων σε γνώση η οποία θάφτηκε επιμελώς για 15 αιώνες τουλάχιστον.

Παραπέμπω στο άρθρο του Κυρίου Τραιανού σχετικώς ( Περι του Τάφου του Μεγάλου Αλεξάνδρου) για να υπάρχει δομή στην σκέψη .

Τα μυητικά στάδια... Οι Ιερατικές γνώσεις... Τα εσώτερα μυστήρια και Δυνατότητες της Ψυχής και των Πνευματικών πεδίων είναι γνώση μόνο για λίγους και αυτοί οι λίγοι φροντίσανε να την διαμορφώσουνε οπως τους "βόλευε" .

Ως Ηρακλειτικός δεν μπορώ παρα να σέβομαι και να μελετάω σε βάθος την Ορφική, Σωκρατική και Πλατωνική παράδοση και να νιώθω Οργή για την βεβήλωση της...

Ως σύγχρονος άνθρωπος δεν μπορώ παρά να μελετάω σε βάθος τις γνώσεις του αποκρυφισμού και να ενώνω τα κομμάτια της γνώσης που υπήρχε στην αρχαιότητα και που εκείνοι μετουσίωσαν...

Τα απόκρυφα μυστήρια.... Η επαφή με τους Θεούς και τους Δαίμονες... Ο Ασκητισμός και η πραγματική ουσία της φιλοσοφίας οφείλει να επιστρέψει και να οδηγήσει την ανθρωπότητα!

Σαφώς και διαστρεβλώνουν την γνώση... Σαφώς και παραποιούν τα πάντα... Αυτός είναι ο ρόλος τους και τον εκτελούν με πλήρη συναίσθηση των πράξεων τους!

Θέλει προσοχή και ενα σημείο που θέλω να τονίσω είναι το εξής...

Η Γνώση προήλθε μέσα απο "Επαφή"με τα ανώτερα στρώμματα ... Και έτσι θα επιστρέψει...

Μόνο εαν αποκτήσουμε ξανά επαφή με τους Θεούς και τους Δαίμονες θα κατανοήσουμε την πλήρη "εικόνα" ... Όλα τα άλλα είναι Δόγμα και ανθρώπινες σταθερές....

Εμπεδότιμε... Τα σέβη μου