Ο αναγνώστης μαςΕπαμεινώνδας Παπαγιάννης, μας έδωσε τη χαρά να μας στείλει το πόνημά του «ΜΥΘΟΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ», το οποίο μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο σε μορφή pdf εδώ.Προσωπικά θεώρησα πως βρήκα την ευκαιρία, με αφορμή την όλο και πιο πυκνή και ανησυχητική ειδησεογραφία (‘Business Insider’-Jeremy Bender, Dec 9, 2014), που πιθανολογεί πως η Χ.Α., όπως και σύμπασα η δυτικοευρωπαϊκή Ακροδεξιά, ενισχύεται οικονομικά από τη Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν, στον οποίο ανοήτως αποβλέπει, από κεκτημένη ταχύτητα, ένα τμήμα της ιθαγενούς Αριστεράς, εκείνης η οποία ετοιμάζει τη χειμερινή έφοδό της στο Μέγαρο Μαξίμου, να δημοσιεύσουμε απόσπασμα από το έργο, το οποίο αναφέρεται στο μύθο του ρωσικού
Η επιλογή της εικόνας έγινε από το μπλογκ.
Λ.
***
Η βάπτιση του Μεγάλου Πρίγκιπα Βλαντιμίρ στην Κορσούν (Χερσόνησο)- Αντρέι Ιβάνοφ, 1829
τουΕπαμεινώνδα ΠαπαγιάννηΟιΡώσοι πρέπει να είναι δυστυχείς. Σ’ όλο τον πλανήτη, υπάρχει µόνο ένας λαός που τους συµπαθεί: οι Έλληνες. Οι Νεοέλληνες, τελείως παρανοϊκά, θεωρούν τους Ρώσους φιλέλληνες. Δεν υπάρχει λογική εξήγηση· ίσως, να έχει συµβάλει η θρησκεία. Κατά την τουρκοκρατία, η τσαρική Ρωσία µάς ξεσήκωνε και µετά µάς εγκατέλειπε στην τύχη µας (δηλαδή µάς χρησιµοποιούσε). Να µην ξεχνάµε και την δολοφονία τού Λάµπρου Κατσώνη, το 1804 στην Κριµαία, από Ρώσους ασφαλίτες κατόπιν διαταγής τού τσάρου Αλέξανδρου α΄ που ήθελε να ευχαριστήσει το σουλτάνο Σελίµ γ΄.
Το 1821, ένας από τους (πολλούς) λόγους επιλογής τών παραδουναβίων ηγεµονιών για την έναρξη τού Αγώνος ήταν ότι µόνον κατόπιν αδείας τής ρωσικής κυβερνήσεως µπορούσαν να εισέλθουν τουρκικά στρατεύµατα στη Μολδαβία και Βλαχία, και ένας από τους (πολλούς) λόγους αποτυχίας ήταν ότι η ρωσική κυβέρνηση έδωσε αυτή την άδεια εισόδου στα τουρκικά στρατεύµατα. Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, την 24 Φεβρουαρίου, είχε στείλει µε το ρωσικό διπλωµατικό ταχυδροµείο επτά επιστολές και τη γενική Προκήρυξη τής Επαναστάσεως στο Ρώσο πρεσβευτή στην Κωνσταντινούπολη βαρώνο Γρηγόριο Στρόγανωφ· ο οποίος, την 1 Μαρτίου, έσπευσε να επισκεφθεί µε την Προκήρυξη το µεγάλο βεζύρη και να τού διαβιβάσει την αλληλεγγύη τού τσάρου στο σουλτάνο Μαχµούτ β΄ και να τον καταδώσει (γνωστή και η αποκήρυξη του από τον ίδιο τον τσάρο). Αντίθετα, στην Δύση παρουσιάσθηκε µία κινητικότητα και, από τον Αύγουστο, άρχισαν να ιδρύονται φιλελληνικά κοµιτάτα – για την ιστορία, η Βέρνη και η Στουτγάρδη είναι οι δύο πρώτες πόλεις όπου ιδρύθησαν Ελληνικές επιτροπές [«Ιστορία τού Ελληνικού Έθνους», «Εκδοτική Αθηνών ΑΕ», τόµος ιβ΄ («Η Ελληνική Επανάσταση»), Αθήνα 1975, σελ. 318].
Ενώ οι δηµοκρατικές κυβερνήσεις Ηνωµένου Βασιλείου και Γαλλίας, παρασυρµένες και από τον φιλελληνισµό τών ψηφοφόρων τους, έστελναν δυνάµεις στην Ελλάδα, η Ρωσία παρέµενε εχθρική [«Την έκθεση του γραµµατέα της Ρωσικής πρεσβείας Σεργκέϊ Ιβάνοβιτς Τουρκγκένιεφ … ήταν ο κυριώτερος συνεργάτης του πρεσβευτή στην Κωνσταντινούπολη … Ο Τουργκένιεφ έφθασε στην Πετρούπολη στις 5 Σεπτεµβρίου 1821 και υπέβαλε αµέσως την έκθεσή του στον τσάρο.», «Θεωρεί, όµως, τη δηµιουργία ενός ισχυρού ελληνικού κράτους, ικανού να υποκαταστατήσει την οθωµανική ισχύ, ακόµα και µακροπρόθεσµα, επικίνδυνη για τα ρωσικά συµφέροντα. … Η Ρωσία έσωσε την οθωµανική αυτοκρατορία από τη διάλυση σ’ εκείνη την κρίσιµη στιγµή, γράφει ο Τουργκένιεφ. Αποκηρύσσοντας το κίνηµα του Υψηλάντη, καταδικάζοντας την ελληνική εξέγερση µε τις εγκυκλίους προς τους κατά τόπους Ρώσους προξένους και διαβεβαιώνοντας την Πύλη για τη νοµιµοφροσύνη της εµπόδισε τη γενίκευση του ξεσηκωµου σε ολόκληρο το ευρωπαϊκό τµήµα της οθωµανικης αυτοκρατορίας και αλλού ίσως. … Η Ρωσία, γράφει ο Τουργκένιεφ, δεν είχε στο νου της, τον τελευταίο καιρό, να ελευθερώσει τους οµόθρησκους Έλληνες από τον οθωµανικό ζυγό.», «Η Ρωσία ήταν “φίλη της Πύλης” …», «Κατα τον Τουργκένιεφ ολα αυτα τα µέτρα του υπουργού Εξωτερικών της Ρωσίας, µέτρα συνετα και νόµιµα, επιδοκιµάσθηκαν µε εκδηλώσεις ευγνωµοσύνης από την οθωµανική Κυβέρνηση.» (Κυριάκος Σιµόπουλος: «Πώς είδαν οι ξένοι την Ελλάδα τού 1821», τόµος α΄, Αθήνα 1979, σελ. 162, 163, 164, 172)]. Μόνον όταν φάνηκε ότι η Ελλάς θα γίνει ανεξάρτητο κράτος (µε την υποστήριξη τού Ηνωµένου Βασιλείου και της Γαλλίας), αποφάσισε και η Ρωσία να στείλει στόλο στη ναυµαχία τού Ναυαρινού, µόνο και µόνο για να µη µείνει απ’ έξω. Θα πρέπει να σηµειωθεί ότι τα Ρώσικα πολεµικά πλοία ήταν λιγότερα από τα Βρετανικά και τα Γαλλικά, καθώς και ότι µπήκαν τελευταία στον κόλπο.
Αλλά και σε επίπεδο υπηκόων, παρατηρείται µία παντελής αδιαφορία τών Ρώσων προς τους «οµόθρησκους» τους Έλληνες. Γνωρίζουµε πάρα πολλούς Γερµανούς, Γάλλους, Ιταλούς, Βρετανούς, και αρκετούς Ελβετούς, Αµερικανούς, Ισπανούς, ακόµη και µερικούς άλλων εθνικοτήτων, φιλέλληνες που ήρθαν στην Ελλάδα και πολέµησαν κατά τών Τούρκων [ο πρώτος καταγεγραµµένος εθελοντής ήταν ο Γερµανός αρχαιολάτρης Christian Müller – ατυχήσας, αφού µε δύο Βρετανούς και έναν Ούγγρο, στη Μεσσηνία, έπεσαν σε ενέδρα Μανιατών ληστών («Καί, καθώς οι Μανιάτες λατρεύουν το χρήµα περισσότερο από όσο µισούν τους Τούρκους, …» όπως πολύ εύστοχα είχε παρατηρήσει και ο Maxime Raybaud)]. Ο γράφων δεν γνωρίζω ούτε ένα Ρώσο φιλέλληνα που να ήρθε στην Ελλάδα για να πολεµήσει κατά τών Τούρκων.
Το 1897, κατά τον «ατυχή» πόλεµο, έχουµε και το από 5/17 Μαΐου τηλεγράφηµα τού τσάρου Νικολάου β΄ προς το σουλτάνο Αβδούλ Χαµίτ β΄. Αυτή η βοήθεια, βέβαια, δεν οφείλετο µόνο στο γεγονός ότι η βασίλισσα Όλγα ήταν συγγενής του (αυτό αποτέλεσε και ένα από τα επιχειρήµατα τών βασιλικών, σε συνέχεια τής διαπιστώσεως ότι είµαστε «έθνος ανάδελφον»), αλλά κυρίως στον αποφασιστικό φιλελληνικό ρόλο τον οποίο διαδραµάτισε το Ηνωµένο Βασίλειο (προηγήθηκε και το από 13/25 Απριλίου τηλεγράφηµα τής ίδιας τής βασίλισσας Βικτωρίας α΄ στον τσάρο).
Ακόµη και η ΕΣΣΔ, δεν θα µπορούσε να θεωρηθεί ότι ακολούθησε φιλελληνική πολιτική. Όσον αφορά την Κύπρο, το ΚΚΕ αναγκάσθηκε να «καταπιεί» το γνωστό σύνθηµα του «Λεύτερη Κύπρος σε λεύτερη Ελλάδα» [Δηµήτρης Βλαντάς: «Αποµνηµονεύµατα – Νεοελληνική Ιστορία», τόµος δ΄ («1950-1967 – Τραγωδία τού ΚΚΕ»), Αθήνα 1976, σελ. 139-141], κατόπιν διαταγής τής ΕΣΣΔ. Στη συνέχεια, το ΚΚΕ ανέπτυξε µία ασυνάρτητη ανθενωτική επιχειρηµατολογία (που, προφανώς, ούτε το ίδιο πίστευε) ότι, µε τυχόν ένωση, η Κύπρος θα µετατρέπετο σε «αεροπλανοφόρο» τού NATO (OTAN – NATO: Organisation du traité de l’ Atlantique Nord – North Atlantic Treaty Organisation).
Είναι γνωστές οι δύο Βρετανικές βάσεις στην Κύπρο. Στο βαθµό που το Ηνωµένο Βασίλειο είναι ιδρυτικό µέλος τού NATO, θα πρέπει να ήταν ηλίθιο το NATO να δαπανήσει χρήµατα για να κατασκευάσει κι άλλη βάση. Η Κύπρος ήταν, ήδη από το 1949, «αεροπλανοφόρο» του.
Και βέβαια, ακόµη και τώρα, τίποτε δεν έχει αλλάξει. Η σηµερινή Ρωσία δεν µπορεί να χαρακτηρισθεί φιλελληνική.
Αποτελεί, λοιπόν, αντικείµενο έρευνας (ψυχιατρικής;) που οφείλεται αυτή η υπερβολική αγάπη και εµπιστοσύνη τών ελληναράδων προς τους Ρώσους.