Βολή ρουκετών 2,75 χιλ από επιθετικό ελικόπτερο Apache. (Πηγή: ΓΕΣ)
παρελθόν από τη συγχώνευση της ΠΥΡΚΑΛ και της ΕΒΟ, φαίνεται πως έχουν τεθεί στο στόχαστρο δυνάμεων που επιδιώκουν το κλείσιμο τους.
Όπως μας πληροφορεί σχετικό άρθρο των Μάνου Τσαλδάρη και Χάρη Ιωάννου της 3ης Ιουλίου στην Εφημερίδα των Συντακτών, υπήρξαν πληροφορίες σύμφωνα με τις οποίες το υπουργείο Οικονομικών αρνείται τη χρηματοδότηση των ΕΑΣ, οδηγώντας στο κλείσιμο τους. Παρόλο που η αναπληρώτρια υπουργός Άμυνας, κυρία Φώφη Γεννηματά, στη συνάντηση που είχε με τον υπουργό Οικονομικών, Γιάννη Στουρνάρα, για το συγκεκριμένο ζήτημα αντέταξε το άρθρο 346 της Συνθήκης της Λισαβόνας, το οποίο επιτρέπει για λόγους εθνικής ασφάλειας στις κυβερνήσεις να χρηματοδοτούν εταιρείες που παράγουν πυρομαχικά για το Στρατό, εντούτοις οι πιέσεις που αναμένεται να προκύψουν για το κλείσιμο των ΕΑΣ θα είναι αφόρητες. Ιδιαίτερα, μάλιστα, τη στιγμή που ένα κομμάτι της κοινωνίας επιδιώκει τη δραστική μείωση των δαπανών για την Άμυνα.
Στη θέση ενός πυραύλου AGM-114 Hellfire, όπως αυτός που φαίνεται στη φωτογραφία, ένα επιθετικό ελικόπτερο AH-64 της Αεροπορίας Στρατού μπορεί να πάρει τέσσερις ρουκέτες Hydra 70. Οι ρουκέτες αυτές υπάρχουν ήδη στα αποθέματα του Ελληνικού Στρατού, μπορούν να μετατραπούν σε κατευθυνόμενες. Για να έχει οικονομοτεχνικό νόημα η μετατροπή τους πρέπει να γίνει από μία εγχώρια βιομηχανία πυρομαχικών. (Φωτ: wikimedia.org)
Η διαπίστωση αυτή δεν είναι μια θεωρητική άποψη. Προκύπτει από τις σημερινές διεθνείς εξελίξεις στο χώρο του πολέμου και μπορεί να έχει άμεση εφαρμογή στη σημερινή ζοφερή ελληνική πραγματικότητα.
Συγκεκριμένα, μια τάση που συνεχώς κερδίζει έδαφος σε διάφορες χώρες του κόσμου είναι η ανάπτυξη ολοένα και πιο οικονομικών μοντέλων στρατιωτικών επιχειρήσεων. Στο πλαίσιο αυτό, προωθείται ολοένα και περισσότερο η αξιοποίηση των υπαρχόντων συστημάτων (legacy systems) δια της αναβάθμισης τους και της σύζευξης τους με προηγμένα υποσυστήματα, αντί για την υποκατάσταση τους με την αγορά νέων και ακριβών συστημάτων.
Μονόδρομος
Η φιλοσοφία αυτή αποτελεί ουσιαστικά μονόδρομο και για την Ελλάδα, αν θέλει με ρεαλιστικό τρόπο να ενισχύσει τις μαχητικές και αποτρεπτικές ικανότητες του ελληνικού στρατεύματος αυτή την εποχή των ισχνότατων αγελάδων, η οποία δεν φαίνεται να έχει ημερομηνία λήξης στο ορατό μέλλον. Και για να πετύχει αυτή η προσπάθεια είναι ζωτικής σημασίας η ύπαρξη μίας εθνικής ζωτικής σημασίας η ύπαρξη μία εθνικής αμυντικής βιομηχανίας, ιδιαίτερα των κομματιών αυτών που ασχολούνται με την παραγωγή και την ανάπτυξη πυρομαχικών.
Επιθετικό ελικόπτερο AH-64DHA εκτελεί βολή με το πολυβόλο 30 χιλ. (Πηγή: ΓΕΣ)
Με τον τρόπο αυτό, παλαιές “χαζές” ρουκέτες αναβαθμίζονται σε κατευθυνόμενες, με πολύ χαμηλό κόστος, με αποτέλεσμα ένα μαχητικό ελικόπτερο, αντί για έναν πολύ πιο ακριβό πύραυλο Hellfire, να μπορεί να χρησιμοποιήσει μία παλιά ρουκέτα.
Ακόμη περισσότερο, ένα μαχητικό ελικόπτερο, για παράδειγμα ένα Apache, όπως αυτά που υπηρετούν στην ελληνική Αεροπορία Στρατού, αντί για 16 πυραύλους Hellfire είναι σε θέση να μεταφέρει 64 ρουκέτες Hydra 70, άρα να προσβάλει και ισάριθμούς στόχους στην ίδια έξοδο.
Άρα, ουσιαστικά με αυτό τον τρόπο πολλαπλασιάζεις τον αριθμό των μαχητικών ελικοπτέρων που έχεις στη διάθεση σου. Για να προχωρήσεις όμως ένα παρόμοιο πρόγραμμα και να έχει νόημα από οικονομοτεχνική άποψη, μία και θα αξιοποιήσει πυρομαχικά που βρίσκονται στο εθνικό οπλοστάσιο, οι εργασίες θα πρέπει να γίνουν από μία εγχώρια βιομηχανία.
Οι σχετικές προσπάθειες ξεκίνησαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ παρόμοιο πρόγραμμα έχει και η Τουρκία, που παράγει τη ρουκέτα Cirit, η οποία είναι μία Hydra 70, αναβαθμισμένη από την τουρκική πολεμική βιομηχανία.
Ένα άλλο παράδειγμα είναι η δυνατότητα παραγωγής φυσιγγίων με βολίδες υψηλής διατρητικότητας κατηγορίας SLAP (Saboted Light Armor Penetrators) για τα βαριά πολυβόλα των 0,50” ή ακόμη και για τα τυφέκια των 7,62 χιλιοστών, όπως είναι το G3 που διαθέτει ο ελληνικός Στρατός.
Παρόμοια πυρομαχικά επιτρέπουν σε βαρέα όπλα πεζικού ή ακόμη και σε κάθε ένα πεζικάριο να προσβάλλει με το προσωπικό του τυφέκιο τεθωρακισμένα οχήματα διαφόρων τύπων, αυξάνοντας δραστικά τις μαχητικές ικανότητες των μονάδων πεζικού με πολύ μικρό κόστος. Παρόμοιες προσεγγίσεις αποτελούν μέρος φιλοσοφιών αναβάθμισης των μαχητικών ικανοτήτων των Ενόπλων Δυνάμεων “εκ των κάτω” που εφαρμόζονται σε χώρες όπως το Ισραήλ και οι Ηνωμένες Πολιτείες.
Και σε αυτή την περίπτωση είναι δεδομένο ότι για να έχει νόημα μία σχετική προσπάθεια πρέπει να γίνει από εγχώρια βιομηχανία πυρομαχικών.
Επιθετικό ελικόπτερο AH-64DHA εκτελεί βολή με ρουκέτες 2,75 χιλ. (Πηγή: ΓΕΣ)
Φυσικά, υπάρχει και η “λύση” του να αφήσουμε τα πράγματα ως έχουν και να οδηγηθούμε αργά ή γρήγορα μ’ενα απαξιωμένο, αλλά πάντοτε ακριβό στη συντήρηση του στράτευμα, το οποίο δεν θα μπορεί να προσφέρει τίποτε στην Εθνική Άμυνα. Έτσι, σε βάθος χρόνου η ελληνική αποτροπή θα καταρρεύσει και η Ελλάδα θα βρεθεί ενώπιον πολύ μεγάλων μπελάδων
Του Δρ. Κωνσταντίνου Γρίβα.
Ο Δρ. Γρίβας διδάσκει τα μαθήματα της “Γεωπολιτικής” και της “Διεθνούς Γεωγραφίας της Σύγχρονης Οπλικής Ισχύος” στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και “Γεωγραφία της Ασφάλειας και των Αφοπλισμών” στο Τμήμα Τουρκικών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών.
11 Ιουλίου 2013
http://www.epikaira.gr